Κανείς δεν θα σου δώσει αυτό που αξίζεις. Κανείς δεν θα ενδιαφερθεί για σένα πραγματικά, πέρα από τους γονείς σου. Σε όλα είσαι μόνος. Επειδή κάποιοι θέλουν κάτι από σένα, δεν σημαίνει ότι είναι φίλοι σου. Μην περιμένεις τίποτα από τους άλλους. Στα σκοτάδια σου θα είσαι μόνος, κάνεις δεν θα σου δώσει το χέρι του. Ακόμα και στις χαρές δεν θα είναι δίπλα σου. Τώρα πλέον οι περισσότεροι κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους. Αν τα πας καλύτερα από αυτούς θα σε φάνε, αν υποφέρεις θα φύγουν, χωρίς να σου πουν κατάμουτρα τον λόγο.
Εδώ και χρόνια έπαψα να περιμένω κάτι από τον διπλανό μου. Έμαθα να ζω με τον εαυτό μου. Κλείστηκα στο σπίτι, έκλαψα, φώναξα. Δεν τα κράτησα μέσα, για αυτό και αποφάσισα ότι σε όλα είμαι μόνη μου. Μόνο έτσι μπορώ να ανασάνω και πάλι και μόνο έτσι δεν έχω ανάγκη κανέναν. Τώρα πλέον διεκδικώ ό,τι μου ανήκει, διεκδικώ στιγμές που έχασα, όνειρα που κλείδωσα μέσα στο παιδικό μου δωμάτιο. Διεκδικώ μια ζωή που ακόμα και μέσα από τον πόνο, μου ανήκει, είναι μόνο δική μου και κανένας δεν έχει λόγο να ασελγεί στην ψυχή μου. Μόνο εγώ έχω δικαίωμα επιλογής πλέον και ό,τι με χαλάει το κόβω μαχαίρι. Είτε είναι μια κατάσταση, είτε είναι άνθρωπος… Δεν θα κρατήσω πλέον το στόμα μου κλειστό, φτάνει, πολλά χρόνια ήμουν υπό, τώρα ήρθε η ώρα να διεκδικήσω την ευτυχία που ανήκει μόνο σε μένα!
Άνδρεα Αρβανιτίδου
