Πες με ονειροπόλα, ότι πετάω στα σύννεφα, δεν με νοιάζει, αρκεί τα φτερά που έμαθα να φοράω από μικρή, να μου γεμίζουν την ψυχή. Ήμουν μόλις οχτώ ετών όταν άρχισα να πιστεύω στον έρωτα και στην αληθινή αγάπη, δεν άκουγα κανέναν, ήθελα να νιώσω αυτό το μοναδικό συναίσθημα. Οι στίχοι των τραγουδιών μου μιλούσαν, με έκαναν να νιώθω τα λόγια μέχρι το βάθος του εσωτερικού μου κόσμου. Τραγούδια για έρωτες, για το πρώτο φιλί, ανατρίχιαζαν το κορμί μου. Λόγια πόνου και λόγια χωρισμού με έκαναν να αισθάνομαι ότι τα ζω εκείνη την στιγμή. Στα όνειρά μου ερχόταν αυτός ο μοναδικός, που θα με μάθει να πετάω χωρίς φτερά. Μια μορφή χωρίς πρόσωπο, θολή, μου άπλωνε το χέρι και με παρακαλούσε να τον ακολουθήσω.
Ρίσκο; Ναι, ή όλα ή τίποτα. Έτσι ήμουν από μικρή. Αυτό το όνειρο που με συνόδευε από μικρή, με στοίχειωσε, μπήκε τόσο βαθιά στα θέλω της ψυχής μου, που δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο. Κάθε βράδυ αυτό το χάδι που με έκανε να χάνω την αναπνοή μου. Μεγάλωσα μέσα στις αισθηματικές ταινίες, το κορμί μου ανατρίχιαζε με κάθε μεγάλο έρωτα. Αυτό ήθελα να ζήσω. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς έρωτα, χωρίς να αισθανθείς αυτή την γλυκιά παραζάλη. Μεγαλώνοντας, τίποτα δεν άλλαξε μέσα μου. Από την στιγμή που ζούμε μια φορά, δεν θέλω τίποτα χλιαρό, τίποτα αδιάφορο.
Όλα είναι ρίσκο. Πολλές φορές πληγώθηκα, μα δεν τα παράτησα, μάτωσα μέσα σε ψεύτικες αγκαλιές, σε φιλιά που ήταν σαν μαχαίρια. Αναλώθηκα σε αγκαλιές που μύριζαν σαρκική απόλαυση και μόνο. Ενθουσιασμοί, που θύμιζαν πάθος. Πόθοι που έσβηναν με την ανατολή του ηλίου. Τώρα όμως ξέρω, το έζησα και το ζω ακόμα μια φορά, ένας έρωτας δυνατός και τώρα μια αγάπη που είναι το κομμάτι του παζλ που έλειπε από πάντα. Επιτέλους κούμπωσε! Τώρα μπορώ να πω ότι είμαι η εξαίρεση που πιστεύει στην αλήθεια του έρωτα, αυτή που σε κάνει να αναπνέεις διαφορετικά, που σε πάει στην ευτυχία. Τότε που όλα μοιάζουν να είναι στην σωστή θέση, σε μια ζωή που σου χαμογελάει αληθινά.
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/
