“Οι ψυχές δεν έχουν ρυτίδες, ούτε περιττά κιλά…”, συνηθίζω να χρησιμοποιώ κυριολεκτικά ή ακόμα και αλληγορικά την παρακάτω φράση, θέλοντας να τονίσω ότι δεν είναι λίγες οι φορές όπου τα φαινόμενα απατούν. Μπορεί το περιτύλιγμα να είναι όμορφο και εντυπωσιακό ή άλλες φορές το ακριβώς αντίθετο, μα εκείνο που έχει μεγαλύτερη αξία, είναι πάντα το εσωτερικό του δώρου.

Κάτι ανάλογο θεωρώ πως συμβαίνει και με τη ψυχή μας. Είναι προφυλαγμένη στο εσωτερικό μας, αθέατη από αδιάκριτα βλέμματα, μα τόσο έντονη, που πολλές φορές η παρουσία της κατακλύζει τα πάντα! Κατοικεί μέσα μας, μας νουθετεί σε κάθε μας βήμα, μας παρακολουθεί σιωπηλά, δέχεται όλα όσα της προσφέρουμε και είναι εκείνη που με τα δικά της ανεξίτηλα χρώματα, ζωγραφίζει χαρακτήρες και ιδιότητες στο πορτραίτο της ζωής μας.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, η ψυχή μας παραμένει ίδια, μπορεί πιο σοφή λόγω των εμπειριών μας, μα ίδια και πάντα έτοιμη να προσφέρει απλόχερα τα αγαθά της. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες αλλοιώσεις κι αν δεχτεί το σώμα μας, η ψυχή μας παραμένει ίδια, άφθαρτη, αυθεντική και ακούραστη να συνδράμει τόσο σε εμάς, όσο και στους συνανθρώπους με τους οποίους πορευόμαστε.

Οι ιδιότητές της πολλές. Η αέναη υπόστασή της, η αγέραστη φύση της, η επιβίωσή της μετά τον επερχόμενο φυσικό μας θάνατο και η άσβεστη δίψα της για τη ζωή, τροφοδοτούνται συνεχώς και μένουν ανεπηρέαστες στη φθορά του χρόνου. Είναι εκείνη που θα επιμείνει να σηκωθούμε, κάθε φορά που σκοντάφτουμε. Είναι εκείνη που θα επιμείνει να προχωρήσουμε, κάθε φορά που η απογοήτευση μας πατά φρένο στην επάνοδό μας. Είναι εκείνη που ως ακοίμητος φρουρός, μας περιβάλλει και με την αύρα της σηματοδοτεί την ιδιοσυγκρασία μας και την προσωπικότητά μας.

Η ψυχή μας είναι η μικρογραφία μας, είναι η σπίθα εκείνη που μας κρατά ζωντανούς, είναι η ελπίδα μας για το αύριο, είναι το ζωντανό παράδειγμα της επιβίωσής μας, είναι η άσβεστη δύναμή μας, είναι το λιμάνι που μέσα του βρίσκουν θαλπωρή όλες οι ανησυχίες μας, είναι η αφετηρία μας, είναι η πηγή έμπνευσής μας, είναι το κρησφύγετο των αναμνήσεων και των αξέχαστων στιγμών που πρέπει να φυλάξουμε για πάντα στη ζωή μας.

Είναι ο πολύτιμος θησαυρός μας, που σαν κόρη οφθαλμού είμαστε υπεύθυνοι για την προφύλαξή του από κακώς κείμενα, δηλητηριώδεις καταστάσεις, ζιζάνια και ερινύες. Δεν έχει όψη, δεν έχει μορφή, δεν έχει γεύση. Δεν είναι ορατή, δεν είναι χειροπιαστή. Έχει όμως υπόσταση, είναι μαγευτική, είναι γεμάτη χρώματα και πάντα είναι σε θέση να κάνει εμφανή την παρουσία της με τρόπο μη αντιληπτό.

Γι’ αυτό λοιπόν μη ψάχνετε ρυτίδες και περιττά κιλά στη ψυχή σας. Αναζητήστε την και συμφιλιωθείτε μαζί της, γίνετε συνοδοιπόρος της και επικαρπωθείτε όλα όσα είναι ικανή να σας παρέχει, άνευ όρων, άνευ περιορισμών…

Κατερίνα Σιδέρη