Ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο, βλέπω μια λάμψη. Δεν κοιμάμαι, μια γλυκιά ζάλη με έχει τυλίξει. Τα μάτια προσπαθώ να ανοίξω, να δω καθαρά τι είναι αυτό που στέκει μπροστά. Ένας άγγελος με ολόχρυσα φτερά…

Η λάμψη του με αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Τόσο ψηλός, με ανοιχτά φτερά, αισθάνομαι την ηρεμία της στιγμής.

Είναι πάντα δίπλα μου, όταν τον έχω ανάγκη έρχεται στο προσκέφαλό μου, φύλακάς άγγελός σε κάθε μου κραυγή. Μόνο αυτός την ακούει και την ακολουθεί. Το χέρι του μου απλώνει, τον φόβο μου παίρνει μακριά. Με ταξιδεύει σε ότι αγάπησα πιο πολύ.

Σε κάθε δύσκολη στιγμή είναι εκεί. Χωρίς να τον βλέπω, τον νιώθω, νιώθω το χάδι στο λαιμό, τον ψίθυρο στο αυτί. Αισθάνομαι αυτή την δύναμη να με οδηγεί.

Άραγε υπάρχει ένας άγγελος για κάθε ανθρώπινη ψυχή; Υπάρχουν οι φύλακες άγγελοι; Εγώ τον είδα, να στέκει μπροστά μου, να χαμογελάει. Στα μάτια να με κοιτάει.

Αν τόσο πολύ πιστεύεις, αν λαχταράς μια αόρατη δύναμη να έχεις κοντά, σκέψου κάποιον που έχασες από την ζωή και εκεί θα βρεις τον δικό σου άγγελο, τον φύλακα που σε προσέχει από ψηλά. Εγώ τον έχω πάντα κοντά, να διώχνει κάθε κακό από δίπλα μου, να γίνεται η ασπίδα. Με κάνει να βλέπω ότι με κάνει να γελώ, να ζω και να κάνω όνειρα ακόμα κι αν πονώ, ακόμα κι αν πρέπει μέσα από σκοτεινά μονοπάτια να διαβώ.

Καθώς φεύγει, αφήνει και ένα μικρό φτερό, είναι σημάδι ότι ήταν μαζί σου, ότι ήρθε να δει αν είσαι καλά, να σου θυμίσει πως η πίστη σε κάνει να ελπίζεις, να βλέπεις ακόμα πιο μακριά…

Της Άνδρεα Αρβανιτίδου

https://www.andreaarvanitidou.com/