Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι που απομακρύνθηκαν απ’ την ζωή σου και που η έλλειψή τους, πονάει σαν καρφί στην καρδιά. Είναι αυτοί που επέλεξαν διαφορετικά, αφήνοντάς σε πίσω, αγκαλιά με αναμνήσεις. Είναι αυτοί που αμέτρητα ξενύχτια, αμέτρητα αποτσίγαρα, αμέτρητα δάκρυα, είχαν το όνομά τους. Είναι αυτοί που θεωρούσες τόσο σημαντικούς, που δεν μπορούσες καν να φανταστείς πως θα υπάρξεις χώρια τους. Είναι αυτοί που τους χάρισες περίοπτη θέση στην καρδιά σου και το να φύγουν από εκεί, δεν περνούσε καν απ’ το μυαλό σου. Άνθρωποι τους οποίους πίστεψες, στους οποίους επένδυσες, τους οποίους αγάπησες. Άνθρωποι που κάποια στιγμή απλά αποφάσισαν να φύγουν από δίπλα σου…

Και τα πιο δυνατά “μου λείπεις”, έχουν ημερομηνία λήξης. Όσοι έχουν πάψει να υπάρχουν στην ζωή σου, χάνονται σιγά σιγά στη λήθη. Τους καταπίνει ο χρόνος που περνάει, μαζί με τον πόνο που σου χάρισε η απουσία τους. Μια απουσία που δεν μπορεί να τροφοδοτήσει την φωτιά του “μου λείπεις”, για να την κρατήσει αναμμένη για πάντα. Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι που επέλεξαν να γίνουν παρελθόν και που κάποια στιγμή “απαιτούν” να επανέλθουν στο παρόν, ζητώντας την θέση τους πίσω. Μια θέση απ’ την οποία οι ίδιοι παραιτήθηκαν.