Καλός άνθρωπος λένε, δοτικός, υπομονετικός, πρόσχαρος. Αληθινός, με κατανόηση και θετική ενέργεια. Άνθρωπος απ’ αυτούς που όλοι θέλουν να έχουν δίπλα τους. Άνθρωπος απ’ αυτούς που μπορείς να βασιστείς πάνω τους, που μυρίζει ανιδιοτέλεια κι ευγένεια ψυχής. Άνθρωπος απ’ αυτούς τους λίγους, άνθρωπος εξαίρεση σ’ αυτόν τον σκληρό κόσμο.

“Αλήθεια, πού χάθηκαν αυτοί οι άνθρωποι;” αναρωτιέσαι συχνά. Δεν αναρωτιέσαι όμως τι έκανες εσύ για να τους κρατήσεις έτσι. Δεν αναρωτιέσαι τι έκανες εσύ για να κρατήσεις αυτό το “σπάνιο είδος” ζωντανό.

Καλός άνθρωπος λένε και ποντάρουν στην αντοχή και την ανοχή του. Καλός άνθρωπος και του φορτώνουν βάρη που δεν του αναλογούν. Καλός άνθρωπος και τον χρησιμοποιούν, τον εκμεταλλεύονται και τον υποτιμούν. Καλός άνθρωπος και όλοι κοιτούν να ωφεληθούν χωρίς να ωφελήσουν, να καρπωθούν χωρίς να δώσουν, να καπηλευτούν χωρίς να προσφέρουν.

Καλός άνθρωπος λένε, συνυφασμένο με το “χαζός άνθρωπος” στο μυαλό πολλών. Συνυφασμένο με το ηλίθιος, χωρίς αντίληψη, χωρίς κόκκινες γραμμές. Καλός άνθρωπος, συνυφασμένο με “χαλί να τον πατήσουν”, συνυφασμένο με μια αντοχή κι μια ανοχή χωρίς όρια. Πόσο λάθος σκέψη! Πόσο κακή εκτίμηση! Και πόσο γελοία η απορία “πού χάθηκαν οι καλοί άνθρωποι”, όταν οι υπόλοιποι τους σπρώχνουν με τη συμπεριφορά τους ν’ αλλάξουν, να μεταλλαχτούν σε κάτι που δεν είναι! Σ’ έναν κόσμο λύκων, για πόσο ένας άνθρωπος μπορεί να παραμένει πρόβατο;

Αλήθεια αναρωτιέσαι πού χάθηκαν αυτοί οι άνθρωποι; Αλήθεια ακόμη σε παραξενεύει γιατί οι καλοί άνθρωποι είναι η εξαίρεση στους κανόνες αυτού του κόσμου;

Της Κικής Γιοβανοπούλου