Ο ρόλος της γυναίκας στον Ελληνικό κινηματογράφο, είναι ένα θέμα το οποίο απαιτεί αρκετή μελέτη και ανάλυση.

Η γυναίκα στον Ελληνικό κινηματογράφο πάντοτε έπαιρνε έναν ρόλο, ο οποίος δεν ερχόταν σε ρήξη με την αντίληψη που έτρεφε για αυτή η Ελληνική κοινωνία. Η γυναίκα της δεκαετίας του ’50, του ’60, ’70, αποτυπώνεται ως η ύπαρξη εκείνη, η οποία εξαρτά την ύπαρξη και την ευτυχία της από έναν καλό γάμο ή την εύρεση ενός κατάλληλου άνδρα. Η γυναίκα θεωρούταν ακόμα και καταναλώσιμο προϊόν, αφού σε πολλές Ελληνικές ασπρόμαυρες ταινίες βλέπαμε την αναβίωση και επικράτηση του θεσμού της προίκας, η οποία δινόταν στον επικείμενο σύζυγο από τους γονείς ή τα αδέλφια της γυναίκας. Η γυναίκα εμφανιζόταν συνήθως οικονομικά αδύναμη, με ελάχιστο ενδιαφέρον για σπουδές και επιστημονική κατάρτιση, με κύρια προτερήματά της το νοικοκυριό και το σεμνό της χαρακτήρα.

Πολλές σταρ του Ελληνικού σινεμά, μπορούμε να πούμε πως υπηρέτησαν αυτούς τους ρόλους. Από την Αλίκη Βουγιουκλάκη, μέχρι τη Τζένη Καρέζη και την Μάρθα Καραγιάννη, όλες σχεδόν οι γυναίκες υποδύθηκαν στις περισσότερες ταινίες τους τη γυναίκα που αφήνει την καριέρα για χάρη της οικογένειας ή που αισθάνεται μισή χωρίς τον άνδρα – σύντροφο.

Μπορούμε όμως να πούμε, πως μεγάλες σταρ του σινεμά, όπως η Ζωή Λάσκαρη και η Μελίνα Μερκούρη ήταν εκείνες που ξέφυγαν από τα πατροπαράδοτα πρότυπα και αποτίναξαν από επάνω τους τις κοινωνικές επιταγές, προβάλλοντας ένα πρότυπο γυναίκας που έχει δύναμη και μπορεί να κάνει με τη ζωή της οτιδήποτε εκείνη θέλει. Η Στέλλα, η οποία αρνείται να συμβιβαστεί σε μία τυπική ζωή με γάμο και οικογένεια, η Στεφανία η οποία διεκδικεί την ελευθερία της σε ένα ίδρυμα, άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο ο Ελληνικός κινηματογράφος αντιμετώπιζε τη γυναίκα.

Αναμφίβολα, η θέση της γυναίκας στον Ελληνικό κινηματογράφο αναβαθμίζεται μέσα στα χρόνια, δίνοντας την ευκαιρία στη γυναίκα να κατακτήσει τη θέση που της αρμόζει και της αξίζει.

Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη