Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε το ρολόι στον τοίχο. “23:47”. 13 λεπτά πριν το τέλος… Ο Νίκος ήταν καθισμένος στο πάτωμα δίπλα της, με την πλάτη στον τοίχο, κοιτώντας το κενό. Έκανε μια ανεπαίσθητη κίνηση να αγγίξει το χέρι του, αλλά το μετάνιωσε αμέσως και παρέμεινε ακίνητη.
-Νόμιζα πως κοιμόσουν. Της είπε χωρίς να γυρίσει το κεφάλι του
-Εύκολο το ‘χεις; ψιθύρισε
-Φοβάσαι;
-Απλά κουράστηκα απ’ την αναμονή…
Γύρισε προς το μέρος της. Η Έλενα θα έλεγε πως της χαμογέλασε κιόλας, αλλά δεν ήταν και τόσο σίγουρη. Απόλυτο σκοτάδι επικρατούσε στο χώρο. Βρίσκονταν κι οι δυο στο υπόγειο της παλιάς μονοκατοικίας. Ο χώρος ήταν γεμάτος υγρασία και υπήρχε μια βαριά μυρωδιά μούχλας στην ατμόσφαιρα. Μία εβδομάδα είχε περάσει, απ’ τη στιγμή που κατέβηκαν εκεί. Δεν υπήρχε ελπίδα να επιβιώσουν, το ήξεραν. Σε λίγα λεπτά θα ήταν κι εκείνοι νεκροί. Όπως όλοι!
Κόντευαν δυο μήνες από τότε που είχαν ξεκινήσει όλα. Οι πρώτοι αστεροειδείς, έπεσαν στην Αφρική. Μέσα σε λιγότερο από δυο εβδομάδες, ολόκληρη η ήπειρος είχε καεί. Στις ειδήσεις, μιλούσαν για ένα απρόσμενο κι ανεξήγητο φαινόμενο. Αστεροειδείς σε εξωπραγματικά μεγέθη, έπεφταν βροχή και κατέκαιγαν ότι έβρισκαν μπροστά τους. Ο αριθμός των νεκρών ήταν ανυπολόγιστος. Όλος ο πλανήτης, παρακολουθούσε ανήμπορος τις εξελίξεις. Οι επιστήμονες είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά! Οι κυβερνήσεις όλων των κρατών, άρχισαν να οδηγούν τους κατοίκους στα πολεμικά καταφύγια, για να σωθούν. Το επόμενο χτύπημα των αστεροειδών, ήταν στην Αμερική, η οποία κατεστράφη ολοσχερώς σε λιγότερο από μια εβδομάδα. Τα υπερσύγχρονα καταφύγια της άλλοτε υπερδύναμης, δεν ήταν ικανά να σώσουν κανέναν. Ήταν όλοι νεκροί. Η ατμόσφαιρα μύριζε φωτιά και θάνατο. Το μένος του σύμπαντος, δεν σταμάτησε εκεί. Ακολούθησε η Ασία και μετά η Ωκεανία. Οι κυβερνήσεις παραιτήθηκαν. Δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσαν να κάνουν. Δεν υπήρχε εξήγηση. Δεν υπήρχε σωτηρία. Ο καθένας προσπαθούσε πια να σώσει τον εαυτό του. Οι περισσότεροι, κλείστηκαν στα σπίτια τους με τις οικογένειές τους κι απλά περίμεναν. Το τελικό χτύπημα για την καταστροφή ολόκληρης της γης, θα γινόταν σήμερα στην Ευρώπη. Σε λίγα λεπτά. Στις 12 ακριβώς…
-Κρυώνεις; τη ρώτησε ο Νίκος χαμηλόφωνα
Η Έλενα πετάχτηκε όρθια.
-Είσαι σοβαρός;;;; Αυτό βρήκες να με ρωτήσεις; Είσαι τελείως βλάκας! Πως σκατά βρέθηκα να περνάω τις τελευταίες μου στιγμές μαζί σου; Εσύ φταις για όλα! Σου είχα πει πως θέλω να πάω σπίτι μου! Στην οικογένειά μου!
Ο Νίκος σηκώθηκε όρθιος και προσπάθησε να την πλησιάσει. Έκανε να την αγκαλιάσει κι όταν ένιωσε τα χέρια του, τα έσπρωξε με έντονες κινήσεις.
-Μη μ’ αγγίζεις! Δεν αντέχω ούτε να μ’ αγγίζεις, ούτε να σε βλέπω, ούτε να σ’ ακούω! Σε μισώ! Μ’ ακούς;;; Δεν αντέχω ν’ αναπνέω ούτε τον ίδιο αέρα μαζί σου! Αυτόν τον βρώμικο, σιχαμερό αέρα, που μ’ αναγκάζεις ν’ αναπνέω σ’ αυτό το γαμημένο υπόγειο! Τι σκατά φαντάστηκες; Πως εδώ θα μπορούσαμε να σωθούμε;
-Δεν είχαμε άλλη επιλογή Έλενα!
-Μου είπες πως θα έβρισκες τον τρόπο! Μου υποσχέθηκες πως θα με πας στο πατρικό μου! Ήθελα να είμαι με την οικογένειά μου!
-Δεν γινόταν Έλενα! Δεν έφτανε η βενζίνη μέχρι εκεί!
-Δικαιολογίες! Ηλίθιες δικαιολογίες! Γιατί σε άκουσα; Σε λίγη ώρα θα πεθάνουμε και τα τελευταία λεπτά θα είμαι μόνη! Εξαιτίας σου!
-Δεν είσαι μόνη αγάπη μου… είμαστε…
Το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους άρχισε να σείεται. Ένα απόκοσμο βουητό, τους έκοψε την ανάσα. Το ρολόι στον τοίχο, πριν πέσει και σπάσει σε χίλια κομμάτια, έδειχνε “23:59″…
Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε το ρολόι στον τοίχο. “23:47”. 13 λεπτά πριν το τέλος… Ο Νίκος ήταν καθισμένος στο πάτωμα δίπλα της, με την πλάτη στον τοίχο, κοιτώντας το κενό. Έκανε μια ανεπαίσθητη κίνηση να αγγίξει το χέρι του, αλλά το μετάνιωσε αμέσως και παρέμεινε ακίνητη.
-Νόμιζα πως κοιμόσουν. Της είπε χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει
Η Έλενα ένιωσε να ανατριχιάζει ολόκληρη. Ξανακοίταξε το ρολόι. Δεν είχε έρθει το τέλος! Είχε ακόμη 13 λεπτά!
-Νίκο…
-Τι είναι μάτια μου;
-Πάρε με αγκαλιά… του ψιθύρισε
Ο Νίκος την έσφιξε στα χέρια του, το σώμα της έτρεμε. Ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος του κι έμεινε σιωπηλή. Μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο, ακουγόταν μόνο ο ήχος της καρδιάς τους και οι δείκτες του ρολογιού στον τοίχο. Εκείνοι οι δείκτες, που αμείλικτα προχωρούσαν, με προορισμό το τέλος…
Η Έλενα, σήκωσε το κεφάλι της και προσπάθησε να διακρίνει τα μάτια του. Αυτά τα μελαγχολικά καστανά μάτια, που αντίκριζε κάθε πρωί τα τελευταία 2 χρόνια, να την κοιτάζουν με αγάπη. Αυτά τα μάτια, που 2 χρόνια πριν ερωτεύτηκε, απ’ την πρώτη στιγμή που καρφώθηκαν στα δικά της.
-Σ’ αγαπάω… της ψιθύρισε
-Κι εγώ σ’ αγαπάω…
Έμεινε για λίγα λεπτά να προσπαθεί να διακρίνει τη μορφή του, μέσα στο σκοτάδι. Κοίταξε το ρολόι στον τοίχο. Οι δείκτες φωσφόριζαν στο σκοτάδι κι έδειχναν πως το τέλος θα ερχόταν σε λιγότερο από 4 λεπτά…
-Συγνώμη που δεν τα κατάφερα να σε πάω στο σπίτι σου…
-Δεν φταις… δεν φταις εσύ…
Ο Νίκος την έσφιξε πάνω του και τη φίλησε απαλά στα χείλη.
-Συγχώρεσέ με…
-Έλενα…
-Άσε με… Άσε με να στα πω… Είναι η τελευταία μου ευκαιρία! πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε. Ξέρω πως υπήρξα ανυπόφορη! Δεν έφταιγες εσύ κι όμως πάντα ξεσπούσα πάνω σου! Ξέρω πως σε πρόσβαλα και σε υποτίμησα πολλές φορές. Τώρα όμως… τώρα, παρόλο το σκοτάδι, βλέπω καθαρά! Ξέρω πως εκμεταλλεύτηκα στο έπακρο, την αδυναμία που μου έδειχνες. Ξέρω πως υπήρξα άδικη και σκληρή μαζί σου, επειδή γνώριζα πως στο τέλος της ημέρας, πάντα θα με συγχωρούσες. Ίσως δεν έχει κανένα νόημα πια, αλλά θέλω να στο πω… Θέλω να σου πω πως σ’ αγαπάω! Σ’ αγαπάω όσο δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως θα μπορούσα ν’ αγαπήσω! Εσύ είσαι η οικογένειά μου! Η αγκαλιά σου είναι το σπίτι μου! Μόνο εδώ θα ήθελα να περάσω τα τελευταία λεπτά της ζωής μου, μαζί σου! Σ’ ευχαριστώ που μ’ αγάπησες τόσο και λυπάμαι που δεν κατάφερα να σου δείξω πόσο πολύ σ’ αγάπησα κι εγώ. Συγνώμη για όλα… Σ’ αγαπάω ψυχή μου…
Τα πρόσωπά τους ήταν σχεδόν κολλημένα. Η ανάσα του ενός, έκαιγε τα χείλη του άλλου. Δάκρυα κυλούσαν απ’ τα μάτια τους. Δάκρυα που μέσα στο σκοτάδι δεν μπορούσαν να δουν. Έμειναν έτσι, σιωπηλοί πια…
Το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους άρχισε να σείεται. Ένα απόκοσμο βουητό, τους έκοψε την ανάσα. Το ρολόι στον τοίχο, πριν πέσει και σπάσει σε χίλια κομμάτια, έδειχνε “23:59″…
Story by Κατερίνα Γ.
