Όταν μαθαίνουμε πως ένα ζευγάρι έφτασε στο χωρισμό, συνήθως αυτός που μένει πίσω, “απολαμβάνει” τη συμπάθεια και τα αισθήματα “λύπησής” μας. Στο μυαλό μας, αυτός είναι που υποφέρει, γιατί τον παράτησε το έτερον ήμισυ. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, θεωρούμε πως αυτός που φεύγει, θα καλοπερνάει. Αλήθεια όμως, έχουμε ποτέ σκεφτεί, πόση δύναμη χρειάζεται κάποιος για να φύγει; Έχουμε ποτέ σκεφτεί, πόσες εσωτερικές μάχες μπορεί να έδωσε με τον εαυτό του, για να πάρει αυτή την απόφαση; Έχουμε σκεφτεί, πόσο μπορεί να έκλαψε και να πόνεσε, πριν καταλήξει πως η φυγή είναι η μόνη λύση;

Το να πεις “Τέρμα” όταν βρίσκεσαι σε μια σχέση, δεν είναι εύκολο. Ειδικά όταν έχουν υπάρξει συναισθήματα, πόσο μάλλον αν ακόμη υπάρχουν, γιατί συμβαίνει κι αυτό… Δεν είναι απαραίτητο να χωρίζεις με κάποιον, μόνο όταν έχεις στερέψει από αισθήματα. Μπορεί να αποφασίσεις να χωρίσεις, ενώ ακόμη νιώθεις κι αυτό είναι η πιο δύσκολη περίπτωση.

Κακά τα ψέματα, όλες οι σχέσεις είναι δούναι και λαβείν. Κάθε μορφή σχέσης, είναι ένα είδος συναλλαγής. Είτε πρόκειται για φιλική, είτε για ερωτική σχέση, δεν γίνεται να λαμβάνεις ή να προσφέρεις μονομερώς. Δεν γίνεται μόνο εσύ να προσπαθείς, μόνο εσύ να κοπιάζεις, μόνο εσύ να αγαπάς. Απ’ την άλλη, δεν γίνεται μόνο εσύ να δέχεσαι αγάπη, κατανόηση, εμπιστοσύνη και να μην είσαι σε θέση να τα προσφέρεις. Δεν γίνεται, γιατί κάτι τέτοιο καθιστά τη σχέση “ασύμφορη” και το τέλος, από ένα σημείο και μετά είναι μονόδρομος.

Το τέλος σε μια σχέση, δεν το δίνει απαραίτητα αυτός που βαρέθηκε.Το τέλος δεν το δίνει απαραίτητα, κάποιος που βρήκε κάτι καινούριο. Το τέλος δεν το δίνει απαραίτητα, αυτός που αγάπησε λιγότερο.

Το τέλος μπορεί να αποφασίσεις να το δώσεις, όταν νιώσεις πως δεν εκτιμάσαι όσο θα έπρεπε ή όσο αξίζεις. Μπορεί να το δώσεις, όταν πια έχεις κουραστεί απ’ την υπερπροσπάθεια να κάνεις τη σχέση να λειτουργήσει. Τα κουπιά μιας σχέσης πρέπει να τα κινούν δυο. Ο ένας μόνο, για πόσο θα μπορεί να τα κινεί; Κάποια στιγμή θα κουραστεί. Κάποια στιγμή θα παραιτηθεί. Κάποια στιγμή θα βρει τη δύναμη να κόψει τους δεσμούς που σας ενώνουν. Όταν η σχέση σας έχει καταντήσει μια θηλιά που τον σφίγγει, θα φύγει πριν προλάβει να τον πνίξει.

Δεν είναι η αγάπη ή ο έρωτας δεδομένα. Χρειάζονται δουλειά για να ανθίσουν. Δουλειά που πρέπει να κάνουν δύο. Αν την κάνει μόνο ένας, κάποια στιγμή θα κουραστεί και θα γεμίσει η σχέση αγριόχορτα.

Δεν φταίει πάντα αυτός που φεύγει. Δεν πονάει λιγότερο αυτός που φεύγει. Δεν αγαπάει λιγότερο αυτός που φεύγει.

Αυτός που φεύγει, μπορεί να το έχει παλέψει πολύ μέσα του, μπορεί να έχει μείνει βράδια άυπνος προσπαθώντας να βρει λύσεις, μπορεί να έχει κάνει άπειρες προσπάθειες να διορθώσει τα κακώς κείμενα, μπας και σώσει το πλοίο της αγάπη σας απ’ το ναυάγιο… Μπορεί να συνειδητοποίησε πως έφτασε στο χείλος του γκρεμού κι απλά να έκανε πίσω, λίγο πριν πέσει, καταστρέφοντας τα πάντα. Μπορεί αυτή τελικά να ήταν η μόνη λύση, για να μη σε μισήσει. Εσένα και τον εαυτό του.

Πριν τον κατηγορήσεις που έφυγε, σκέψου πρώτα… εσύ τι έκανες για να τον κρατήσεις; Γιατί μπορεί τελικά αυτός που έφυγε, να μην ήταν ο λιποτάκτης, αλλά ο δυνατός.

Της Κικής Γιοβανοπούλου