“Εγώ λέω τα σύκα – σύκα και την σκάφη – σκάφη… ”

“Από μένα δεν θ’ ακούσεις παραμύθια! Μ αρέσει να λέω τα πράγματα όπως είναι!”

“Λέω πάντα αυτό που πιστεύω, είτε αρέσει στον άλλον είτε όχι!”

“Αν δεν πεις στον κολλητό / δικό σου άνθρωπο / αγαπημένο, εσύ την αλήθεια ποιος θα την πει;”

Ατάκες των υπέρμαχων της “ωμής αλήθειας”… Σύμφωνοι! Η ειλικρίνεια είναι μέγιστη αρετή, πού όμως σταματάνε τα όριά της και μπαίνουμε στα χωράφια της αγένειας;

Το ερώτημα που προκύπτει δεν είναι “πόση αλήθεια μπορεί ν’ αντέξει ένας άνθρωπος;” αλλά το “τελικά είσαι ειλικρινής ή αγενής”; Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πούμε σε κάποιον κάτι, αν μόνιμα διαλέγουμε τον πιο προσβλητικό / απότομο / άσχημο, το κάνουμε λόγω του ότι είμαστε “σούπερ ειλικρινείς” ή για άλλους λόγους; Μήπως δεν μας νοιάζει πώς θα νιώσει ο άλλος; Ανοίγουμε το στόμα μας χωρίς να φιλτράρουμε αυτά που θέλουμε να πούμε, γιατί θεωρούμε πως ως “δικός μας άνθρωπος” δεν θα μας παρεξηγήσει; Ή απλά ενδυόμαστε τον μανδύα της ειλικρίνειας κι αρχίζουμε να εκτοξεύουμε χοντράδες ηθελημένα κι όποιον πάρει ο χάρος;

Λένε πως το χιούμορ είναι ο τρόπος να πούμε όσα θέλουμε χωρίς να μας παρεξηγήσουν. Λέμε ότι θέλουμε και μετά πετάμε ένα “πλάκα κάνω!” κι ούτε γάτα ούτε ζημιά! Μήπως αντίστοιχα, στο όνομα της αλήθειας, βρίσκουμε την ευκαιρία να προσβάλουμε / στεναχωρήσουμε τους γύρω μας και μετά να νίψουμε τας χείρας μας στον νιπτήρα της “ωμής ειλικρίνειας” ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι;

Προφανώς και ειδικά με τους “δικούς μας ανθρώπους” θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, κάτι που όχι απλά είναι καλό, αλλά επιβάλλεται, αντί όμως να πούμε “Μ’ αυτή τη φούστα είσαι σαν φάλαινα όρκα” ή “ΠΑΛΙ σε τούμπαρε ο ηλίθιος;;;”, μπορούμε να πούμε “γιατί δεν δοκιμάζεις το γκρι φόρεμα; Νομίζω θα σε κολακεύει περισσότερο!” ή “σ’ εμπιστεύομαι και είμαι σίγουρη ότι ξέρεις τι κάνεις! Αλλά στη θέση σου θα ήμουν πιο επιφυλακτική”. Είσαι και στις δυο περιπτώσεις ειλικρινής. Και στις δύο περιπτώσεις λες αυτό που θες / νιώθεις / πιστεύεις… στην δεύτερη όμως δεν πληγώνεις τον άλλον!

Η ειλικρίνεια είναι σίγουρα μέγιστη αρετή… το ίδιο όμως είναι και η ευγένεια (ψυχής, συμπεριφοράς και λόγου)… γιατί να μην τις συνδυάσουμε;

Της Κικής Γιοβανοπούλου