Ετικέτα: Vivek

  • Χρυσαφένια μου…

    Χρυσαφένια μου…

    Ψυχή φτιαγμένη από χρυσάφι,λάμπει απ’ όποια πλευρά κι αν την κοιτώ,όταν την αγγίζω τα χέρια μου ζεσταίνει,σα να πιάνω τον ήλιο τον καυτό. Τα μάτια της έχει ολάνοιχτα η ψυχήκαι μέσα μου με θαλπωρή κοιτάνε,δίχως σκιές, θολούρες και καπνούς,μου φανερώνουν πόσο μ’ αγαπάνε. Τα χέρια της γλυκά με αγκαλιάζουν,μου χαϊδεύουν απαλά κάθε πληγή,μαζεύουν τα κομμάτια…

    Διαβάστε περισσότερα: Χρυσαφένια μου…
  • Έμαθα να βάζω φρένο στην καρδιά αν έτσι πρέπει…

    Έμαθα να βάζω φρένο στην καρδιά αν έτσι πρέπει…

    Ένα ποτήρι με αλκοόλ εμπρός σου γεμάτο πάγο. Φώτα χαμηλά και μια απαλή μουσική έσπαγε την απουσία της επαφής μεταξύ μας. Ο καπνός από τα τσιγάρα θόλωνε την ατμόσφαιρα, δεν ήταν όμως αρκετός για να κρύψει το αδιέξοδο μέσα στα μάτια σου. Ένα ρολόι χαλασμένο βρισκόταν στον τοίχο. Τρεις η ώρα. Φύγαμε μαζί. Κάπου στο…

    Διαβάστε περισσότερα: Έμαθα να βάζω φρένο στην καρδιά αν έτσι πρέπει…
  • Αναγκαία στροφή

    Αναγκαία στροφή

    Μυρωδιά αποπνικτική, η ατμόσφαιρα θολή. Προς τα πού πάμε; Οι αισθήσεις μας υπνοβατούν, τα πόδια μας πια δεν πατούν. Τι κυνηγάμε; Δέντρα, ζώα, ωκεανοί, είμαστε τόσο τυχεροί, μα δεν τα εκτιμάμε. Ο κόσμος γύρω αγριεύει, σάμπως ξέρει τι γυρεύει; Τι ζητάμε; Πάλι στις φλόγες η γη ντυμένη, το πράσινό μας λιγοστεύει. Δεν σταματάνε. Τίποτα τα…

    Διαβάστε περισσότερα: Αναγκαία στροφή
  • Και μείναμε μαζί, μέχρι που ξημέρωσε…

    Και μείναμε μαζί, μέχρι που ξημέρωσε…

    Ξημέρωσε.. Ο ήλιος ανέτειλε, μα τα μάτια μου έμειναν κλειστά. Τα βλέφαρά μου ήταν βαριά, σαν να κρατούσαν πάνω τους αιχμάλωτες τις μνήμες. Τα μάτια μου με μια κυματώδη θάλασσα γεμάτα, έτοιμη να ξεχυθεί πάνω στα χλωμά μου μάγουλα. Το στήθος μου ήτανε καυτό σαν ηφαίστειο που βράζει λίγο πριν την μεγάλη έκρηξη. Το σώμα…

    Διαβάστε περισσότερα: Και μείναμε μαζί, μέχρι που ξημέρωσε…

Create a website or blog at WordPress.com