Κάθε δεκαπέντε του Γενάρη η ίδια εικόνα στο καπηλειό του Σταύρου. Μια γυναίκα ψηλή, ξερακιανή, με μια μαύρη πλεξούδα ως την πλάτη και μάτια μαύρα σαν κάρβουνα, ντυμένη
Έπιασε το αδύναμο, γερασμένο χέρι της και το φίλησε στοργικά. “Πόσο σ’ αγαπάω!” της ψιθύρισε όπως την κοιτούσε να κοιμάται γαλήνια. Χάιδεψε με το βλέμμα της κάθε σπιθαμή
Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω της κι πέταξε τα κλειδιά της στον καναπέ. Έβγαλε τις γόβες της κι αναστέναξε ανακουφισμένη. Έβγαλε το σακάκι και το πουκάμισό της,
Ξύπνησε όταν ο ήλιος είχε πια δύσει. Σηκώθηκε από το κρεβάτι της με νωχελικές κινήσεις και έψαξε στο σκοτάδι να βρει το κινητό της. Δέκα αναπάντητες, οκτώ μηνύματα
