-
Δεν θέλω πια τον δυνατό, μα καταστροφικό σου έρωτα! Θέλω απλά την ησυχία μου!
Διαβάστε περισσότερα: Δεν θέλω πια τον δυνατό, μα καταστροφικό σου έρωτα! Θέλω απλά την ησυχία μου!Υποσχέσεις που δεν εκπληρώθηκαν ποτέ. Λόγια που σκόρπισαν στο πέρασμα του χρόνου. Πληγές που σχηματίστηκαν και δεν ξεπεράστηκαν ποτέ. Νεύρα. Αγωνία. Αμφιβολία. Δάκρυα… Έτσι περνούσαν τα βράδια μου όταν εσύ ζούσες την διπλή ζωή σου. Όταν εσύ με κορόιδευες. Όταν εσύ με σκότωνες κάθε μέρα. Όταν εσύ ήσουν απών. Σε πείραξε τόσο που προχώρησα την…
-
Πόσο καιρό έχω να δω τα μάτια σου να καθρεφτίζονται στα δικά μου;
Διαβάστε περισσότερα: Πόσο καιρό έχω να δω τα μάτια σου να καθρεφτίζονται στα δικά μου;Δεν μπορούσα να σε κοιτάξω στα μάτια στην αρχή, θυμάσαι; Γιατί ήταν σκοτεινό το βλέμμα σου και μες στην καταχνιά. Αλλά έλαμπες έστω για στιγμές, όταν σου ‘δειχνα την αγάπη μου, για στιγμές μόνο… Ύστερα πάλι σκοτάδι και σιωπή, που σου τρελαίνει το νου, παρόλο που το στόμα μιλά για την καθημερινότητα. Αργότερα πήρα το θάρρος…
-
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά πρώτα ζει, όπως ζούμε και εμείς μαζί της
Διαβάστε περισσότερα: Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά πρώτα ζει, όπως ζούμε και εμείς μαζί τηςΠερπάτησα σε μετέωρους ουρανούς, κρύφτηκα στα σκοτάδια μου, συνήθισα μα και αγάπησα τη μοναξιά μου. Όταν έχεις κάνει φίλο σου το φόβο, πώς μπορείς να ανοιχτείς στην ασφάλεια και στη σιγουριά; Όταν θυμάσαι από την εφηβεία σου μόνο αποτυχίες, απογοητεύσεις και προδοσίες, πώς μπορείς να ατενίζεις με αισιοδοξία το μέλλον που σου προδιαγράφεται; Όταν είσαι…
-
Μ’ αγκάλιασες όταν όλοι με λιθοβολούσαν. Δεν σε ξέχασα κι ας μην είσαι πια εδώ…
Διαβάστε περισσότερα: Μ’ αγκάλιασες όταν όλοι με λιθοβολούσαν. Δεν σε ξέχασα κι ας μην είσαι πια εδώ…Πίνουμε το καφεδάκι μας και τη μια γελάμε και την άλλη μοιραζόμαστε τις πιο βαθιές σκέψεις μας. Σε κοιτάζω και σε βλέπω καθαρά. Δεν ξεχνώ. Τότε που όλα τα θεριά έπεσαν καταπάνω μου και πιο πολύ οι τύψεις οι δικές μου, εσύ στάθηκες εκεί, άπλωσες το χέρι και με παρηγόρησες, έκλαψα στον ώμο σου και…
-
Χωρίς εξηγήσεις φεύγουν μόνο οι δειλοί κι οι φυγόπονοι…
Διαβάστε περισσότερα: Χωρίς εξηγήσεις φεύγουν μόνο οι δειλοί κι οι φυγόπονοι…Θέλει κότσια να μπορέσεις να σταθείς απέναντι στον άλλον, να τον κοιτάξεις στα μάτια και να του πεις την αλήθεια σου. Δεν έχει σημασία αν είναι η σωστή, αντικειμενική αλήθεια, αρκεί να είναι η δική σου. Θέλει δύναμη να αντέχεις να ξεστομίσεις λέξεις που ίσως πονέσουν, μα με τον καιρό θα λυτρώσουν τον άνθρωπο που…
-
Στο είχα πει πως εμάς τους δυο, μόνο μία ατέρμονη αγάπη θα μας σώσει! Κι αυτή η ατέρμονη αγάπη, ήρθε…
Διαβάστε περισσότερα: Στο είχα πει πως εμάς τους δυο, μόνο μία ατέρμονη αγάπη θα μας σώσει! Κι αυτή η ατέρμονη αγάπη, ήρθε…Θυμάσαι που σου τα έλεγα κι εσύ όλο και με αμφισβητούσες; Θυμάσαι που σου έλεγα πως θα έρθουν νύχτες, που η σκέψη μου θα είναι μόνο μαζί σου; Αυτές οι νύχτες ήρθαν και πρωτόγνωρες αισθήσεις κατακλύζουν το σώμα μου, νιώθοντας πως η ζωή μου σου ανήκει. Σαν να το ήξερα. Για αυτό δεν σε άφησα…
-
Όταν κάθε φορά πέφτεις στον ίδιο βούρκο, φοβάσαι πως στο τέλος θα σε πνίξει
Διαβάστε περισσότερα: Όταν κάθε φορά πέφτεις στον ίδιο βούρκο, φοβάσαι πως στο τέλος θα σε πνίξειΗ δεύτερη ευκαιρία υπάρχει πάντα εκεί, να δίνεται. Άλλη ιστορία είναι αν την αξίζει ο άνθρωπος αυτός. Η κασέτα κάθε φορά να παίζει το ίδιο τραγούδι. Αναμασημένα λόγια που τα έχεις σιχαθεί. Ο σκηνοθέτης να κινηματογραφεί κάθε φορά τις ίδιες σκηνές. Λες ότι το έργο κάπου το έχω ξαναδεί. Μα γιατί; Αφού οι άνθρωποι λένε…
-
Κι εγώ πάντα πίσω σου, να σε κρατήσω αν πας να πέσεις…
Διαβάστε περισσότερα: Κι εγώ πάντα πίσω σου, να σε κρατήσω αν πας να πέσεις…[Γράφει η Ελένη Ρέγγα] Πάντα ανοιχτά τα χέρια μου στις επιλογές σου, εκεί για εσένα, το δίχτυ ασφαλείας σου, να σε κρατά όταν πέφτεις! Δυο βήματα μπροστά εσύ, ένα βήμα πίσω εγώ να ακολουθώ, πάντα ν’ ακολουθώ. Μια πορεία χωρίς νόημα, απλά και μόνο επειδή εσύ την είχες διαλέξει. Είπα δεν πειράζει, θα στηρίξω και…
-
Είναι κι εκείνοι που φοβούνται να αφεθούν και ν’ αγαπήσουν…
Διαβάστε περισσότερα: Είναι κι εκείνοι που φοβούνται να αφεθούν και ν’ αγαπήσουν…Τον φοβισμένο άνθρωπο τον καταλαβαίνεις. Βλέπεις τη λαχτάρα για αγάπη στα μάτια του, αλλά παράλληλα το φόβο και το δισταγμό του να αφεθεί. «Πού να τρέχω και να δίνομαι, αφού στο τέλος πάλι τα κομμάτια μου θα μαζεύω… Καλύτερα στη σιγουριά μου!». Έτσι σκέφτεται. Και έτσι προτιμά να παραμένει στη σίγουρη μοναξιά, η οποία σε…
-
Γιατί είναι κι εκείνοι οι έρωτες που έχουν μάθει να ζουν σε βαθιά, πυκνά, σκοτάδια…
Διαβάστε περισσότερα: Γιατί είναι κι εκείνοι οι έρωτες που έχουν μάθει να ζουν σε βαθιά, πυκνά, σκοτάδια…[Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου] Σε στήνει στον τοίχο η συνείδηση και σε πυροβολεί. Κι οι ενοχές, οι τύψεις, η ντροπή, ένα κουβάρι που στέκεται εκεί, στο λαιμό και φράζει την αναπνοή σου. Νιώθεις να πνίγεσαι, να σου τελειώνει ο αέρας κι η ηθική σου δικαστής, υψώνει το δάχτυλο και ουρλιάζει την ετυμηγορία… “Ένοχος!”. Ένοχος γιατί…
-
Μην σταματάς να παλεύεις τα σκοτάδια σου, κάποια στιγμή θα βρεις το φως που σου αξίζει!
Διαβάστε περισσότερα: Μην σταματάς να παλεύεις τα σκοτάδια σου, κάποια στιγμή θα βρεις το φως που σου αξίζει!Κάθε φορά που τα παρατάς, τόσο το σκοτάδι που σε τυλίγει, γίνεται πιο πυκνό, πιο βαθύ. Η παραίτηση δηλώνει παράδοση στον θάνατο, μια ζωή σαν μαριονέτα, δίχως νόημα και δίχως συναισθήματα. Όταν χωρίς να φταις πρέπει να περπατήσεις μέσα στα σκοτάδια που δεν έχουν τελειωμό, είσαι αναγκασμένος να βλέπεις πάντα αυτό το μικρό φως της…
-
Μην προσπαθείς με ψεύτικα “σ’ αγαπώ”, να μεταμφιέσεις σε ερωτική φωλιά, ένα δωμάτιο ημιδιαμονής! Γιατί μετά σε λένε μαλάκα και παρεξηγείσαι!
Διαβάστε περισσότερα: Μην προσπαθείς με ψεύτικα “σ’ αγαπώ”, να μεταμφιέσεις σε ερωτική φωλιά, ένα δωμάτιο ημιδιαμονής! Γιατί μετά σε λένε μαλάκα και παρεξηγείσαι!Καλή για τα δεδομένα σου. Επαρκής για τα ζητούμενά σου. “Σωστή” εμφάνιση και συμπεριφορά. Κατάλληλο “επίπεδο” και “τρόποι”… Όλα οκ λοιπόν κι είπες ας δοκιμάσω, να δούμε πώς θα πάει κι αυτό… Και περνούσε ο καιρός κι εκείνη παρέμενε απλά “επαρκής” και τίποτα παραπάνω μέσα σου. Κι εσύ έμενες εκεί, γιατί ok, κάλυπτε τις όποιες…
-
Σ’ ευχαριστώ που δεν ήσουν το τέλος
Διαβάστε περισσότερα: Σ’ ευχαριστώ που δεν ήσουν το τέλοςΝα το πάλι… Αυτό το σφίξιμο στο στομάχι, αυτό το πετάρισμα στα μάτια, αυτή η αίσθηση του θέλω να σε δω. Τι έπαθα απόψε; Γιατί σε σκέφτομαι ξανά; Γιατί περνάω από τα μέρη που σε γνώρισα; Τι με έπιασε; Θυμάμαι εκείνη την καφετέρια, το πρώτο μας παιχνίδι. Έφηβοι και οι δύο. Σε είχα ερωτευτεί παράφορα.…
-
Αξίζει να παλεύουμε για εμάς τους δυο!
Διαβάστε περισσότερα: Αξίζει να παλεύουμε για εμάς τους δυο!Στη ζωή, ό,τι δίνεις παίρνεις και η εμπειρία μέχρι τώρα μου το έχει αποδείξει. Όταν θα δώσω αγάπη με όλη την ψύχη μου, η ζωή με κάποιον τρόπο θα μου την επιστρέψει. Ίσως να μην έρθει με τη μορφή που θέλω, όμως θα τη φέρει. Νιώθω κάποιες φορές, σαν να στέκομαι ψηλά σε μία χαράδρα,…
-
Έχεις μια καρδιά που χτυπά επίμονα για να συνεχίσεις!
Διαβάστε περισσότερα: Έχεις μια καρδιά που χτυπά επίμονα για να συνεχίσεις!Ό,τι κι αν πιστεύεις, να θυμάσαι το μπορείς. Η θέληση είναι που αλλάζει τα πάντα στην ζωή. Ακόμα κι αν δεν έχεις αυτά που χρειάζεσαι, μπορείς να τα αποκτήσεις. Μα πώς; Με το να μην τα παρατάς. Μόνο έτσι δεν θα αφήσεις τον δρόμο σου. Κι ας είναι το ταξίδι μακρινό. Δεν έχει σημασία εάν…
-
Δεν θέλω να σε δω, υποφέρω που δεν σε βλέπω. Πόση ειρωνεία, πόση εναντίωση στη λογική!
Διαβάστε περισσότερα: Δεν θέλω να σε δω, υποφέρω που δεν σε βλέπω. Πόση ειρωνεία, πόση εναντίωση στη λογική!Κλείνω τα μάτια μου, τα πιέζω μέχρι αυτά να πονέσουν. Τα κλείνω, δεν θέλω να παραμένουν ανοιχτά. Περνάω από την περιοχή που μένεις και δεν μπορούν αυτά να μείνουν ανοιχτά. Δεν θέλω ούτε να σε δω, αλλά ούτε και να μη σε δω. Κοιτάζω από το τζάμι του λεωφορείου τους ανθρώπους στο δρόμο, τα μεγάλα…
-
Δεν θα συγχωρήσω άλλο “φεύγω” σου!
Διαβάστε περισσότερα: Δεν θα συγχωρήσω άλλο “φεύγω” σου!Προσπάθησα τόσο τραγικά, μάρτυς μου ο Θεός! Μα κάθε φορά έβλεπα στα μάτια σου το φευγιό. Λες και μου δήλωνες “Ναι μεν σ’ αγαπάω μωρέ, αλλά τώρα πρέπει να φύγω, πρέπει να την κάνω!”. “Μα…”. “Άντε γεια!”. Δουλειά, ταξίδια και πάει λέγοντας. Κι έμενα εγώ με μια άδεια αγκαλιά να περιμένω, σαν το κορίτσι που…
-
Σε κανέναν δεν ταιριάζει και δεν αξίζει το λίγο…
Διαβάστε περισσότερα: Σε κανέναν δεν ταιριάζει και δεν αξίζει το λίγο…[Γράφει η Δέσποινα Γρηγοριάδη] Πάντα εκεί, 24 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την βδομάδα, 12 μήνες το χρόνο. Μήπως και φιλοτιμηθείς… Αλλά ο χρόνος περνάει κι οι δικαιολογίες κάποια στιγμή τελειώνουν, έτσι ακριβώς όπως άρχισαν. Λένε “οι μεγάλες καψούρες ζουν και επιμένουν”, ίσως μια ακόμη δικαιολογία μέσα στις τόσες να είναι κι αυτό. Κι όμως…
-
Εκείνα τα μεθυσμένα βράδια, που η μορφή σου παίζει στο μυαλό μου…
Διαβάστε περισσότερα: Εκείνα τα μεθυσμένα βράδια, που η μορφή σου παίζει στο μυαλό μου…Βράδυ, ώρα δώδεκα. Το τζάκι σιγοκαίει, το κρύο είναι πολύ δυνατό. Παρηγοριά μου το τσιγάρο, το κρασί και εσύ. Πού είσαι; Που γυρνάς; Γιατί δεν είσαι εδώ ποτέ όταν σε χρειάζομαι; Γιατί δεν μου τηλεφωνείς πια; Τι σκληρή στάση είναι αυτή που κρατάς απέναντί μου; Σιωπή. Μόνο σιωπή βασιλεύει στο δωμάτιο. Δάκρυα στα μάτια κυλάνε.…
-
Κουράστηκα πια ν’ ακούω να γκρινιάζουν άνθρωποι που αρνούνται να ξεβολευτούν και να προσπαθήσουν για το οτιδήποτε!
Διαβάστε περισσότερα: Κουράστηκα πια ν’ ακούω να γκρινιάζουν άνθρωποι που αρνούνται να ξεβολευτούν και να προσπαθήσουν για το οτιδήποτε!Εδώ και χρόνια, άνθρωποι βολεμένοι σε μια κατάσταση, χωρίς να ζουν, απλά υπάρχουν, γιατί δεν τολμάνε να κάνουν αυτό το κάτι παραπάνω για να φτάσουν στην ευτυχία που τους αξίζει. Η μορφή μου έχει τυλιχτεί μέσα σε μια γκρίνια από ανθρώπους που θεωρούν τα πάντα δεδομένα, δεν είναι ευγνώμονες και δεν ξέρουν να ζουν στιγμές.…