Ώρα αιχμής, το τρένο ήταν γεμάτο, η ζέστη σχεδόν ανυπόφορh και η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Πρόσωπα καλυμμένα με μάσκες, όλοι με μια οθόνη στα χέρια ή κοιτούσαν αδιάφορα εδώ
Είναι αυτός ο φόβος του λάθους, που σε τραβάει πίσω! Είναι αυτός ο φόβος, που σ’ αφήνει στα ίδια. Είναι αυτός ο φόβος, που σε κρατάει σε αδράνεια
Στημένες παρτίδες με κρυμμένους άσσους. Σκοτεινά μονοπάτια με καλοστημένες παγίδες. Αδιέξοδοι λαβύρινθοι με παραπλανητικούς μίτους. Μαχαίρια μέσα σε αγκαλιές. Σπασμένα γυαλιά μέσα σε φιλιά. Μίσος μέσα σε χαμόγελα.
Άλλη μία φορά που βρίσκεσαι πάλι αντιμέτωπη με τούτο το συναίσθημα. Είναι λες και έχει απλωθεί σε όλο σου το σώμα. Έχει κυριεύσει το μυαλό, τη ψυχή και
Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που πέρασαν πολλά, μα δεν σταμάτησαν να προχωρούν. Εκείνοι που η ζωή τους δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, μα δεν το έβαλαν κάτω.
Τα σημάδια λένε πως προέρχονται από μικρές ή μεγάλες πληγές που σε στοιχειώνουν, έτσι δεν είναι; Πώς μοιάζουν αλήθεια αυτά τα σημάδια; Αν μου έλεγαν σήμερα να μπορέσω
Την είδε ξανά σε ένα σούπερ μάρκετ. Ανήσυχη. Σε ένα πλαστικό καλάθι πετούσε βιαστικά κονσέρβες και κάποια κουτιά από αναψυκτικά. Προσπαθούσε να το κρύψει, αλλά εκείνη η γειτόνισσα
Ξέρεις, δεν είναι πάντα η αλήθεια λυτρωτική. Όχι για όλους. Καμιά φορά οι άνθρωποι επιλέγουν συνειδητά να ζουν σ’ ένα ωραιοποιημένο ψέμα, απ’ το να αντικρίσουν την αλήθεια
Πόσο αλλιώς μοιάζουν όλα! Σαν χτες ήταν, που όλα τα δεδομένα μας ήταν δεδομένα κι όχι ζητούμενα. Μια στιγμή μόνο θαρρείς χρειάστηκε, για να χάσουμε όσα θεωρούσαμε απλά
Αδιαμφισβήτητα οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες. Οι καταστάσεις είναι πρωτόγνωρες και σ’ ένα βαθμό τρομαχτικές. Ο φόβος για την δική μας υγεία, αλλά και των αγαπημένων μας,
Δεν τα πάτε καλά τελευταία. Εσύ έχεις συνέχεια νεύρα κι εκείνος δείχνει πιο αδιάφορος από ποτέ. Καθισμένοι μόνιμα σε απέναντι καναπέδες, σκρολάρετε με τα κινητά σας για ώρες.
