Είχε σπάσει το κεφάλι μου για το τι έπρεπε να κάνω εκείνη την ημέρα που η ζήλεια με έπνιγε. Να ξεσπάσω ή να λιώσω στη μοναξιά μου; Και
Για σένα που οι λέξεις δεν σε χάιδεψαν και δεν σε αγκάλιασαν, μα έγιναν κοφτερές λεπίδες στην καρδιά. Για σένα που σε μείωσαν, σε επίκριναν, σε υποτίμησαν και
Απέδρασα! Μύρισα προς στιγμή τον αέρα της ελευθερίας. Θύματα και θύτες των ίδιων μας των εαυτών! Αιώνια φυλακισμένοι σε ένα κλουβί, με ανοιχτή την πόρτα να κελαηδάμε! Υπάρχουν
Να προσποιηθώ ότι είναι όλα καλά; Φυσικά και όχι! Μα με όσο περίσσιο χαμόγελο μου μένει, θα κάνω το εορταστικό τραπέζι και θα μαζέψω τους αγαπημένους τριγύρω. Δεν
Από μικρή μόνο ένα πράγμα με φόβιζε να μην ζήσω, την απώλεια του αγαπημένου μου. Αν γινόταν αυτό θα ήθελα να φύγω πρώτα εγώ. Για χρόνια όταν έκανα
Είναι κι εκείνες οι στιγμές που κλείνομαι στον μικρόκοσμό μου και φυλακίζω μέσα μου κάθε πόνο, κάθε φόβο, κάθε συναίσθημα. Εκείνες οι στιγμές που κατεβάζω ρολά, γιατί δεν
Δεν είναι λίγες οι φορές που αντιμέτωποι μιας κατάστασης, επιλέγουμε τη σιωπή ως λύση ανωτερότητας, ως λύση σεβασμού, ως λύση υπεκφυγής. Επιθυμούμε να σιωπήσουμε, θάβοντας τα συναισθήματά μας
Ο φόβος είναι αυτός που δεν σου δίνει την πνοή που χρειάζεσαι, για να ζήσεις όλα όσα αξίζεις. Είδα σε πολλά μάτια τον φόβο, είδα ψυχές να φυλακίζονται
Με τι μετριούνται οι απουσίες; Με δάκρυα, αναστεναγμούς, αναμνήσεις, σβησμένα αποτσίγαρα; Με τι μετριέται ο πόνος; Με αναπάντητα “γιατί”, ανομολόγητα “σ’ αγαπώ”, ανεκπλήρωτα όνειρα, μισοάδεια ποτήρια με αλκοόλ;
Ώρα αιχμής, το τρένο ήταν γεμάτο, η ζέστη σχεδόν ανυπόφορh και η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Πρόσωπα καλυμμένα με μάσκες, όλοι με μια οθόνη στα χέρια ή κοιτούσαν αδιάφορα εδώ
Είναι αυτός ο φόβος του λάθους, που σε τραβάει πίσω! Είναι αυτός ο φόβος, που σ’ αφήνει στα ίδια. Είναι αυτός ο φόβος, που σε κρατάει σε αδράνεια
Στημένες παρτίδες με κρυμμένους άσσους. Σκοτεινά μονοπάτια με καλοστημένες παγίδες. Αδιέξοδοι λαβύρινθοι με παραπλανητικούς μίτους. Μαχαίρια μέσα σε αγκαλιές. Σπασμένα γυαλιά μέσα σε φιλιά. Μίσος μέσα σε χαμόγελα.
Άλλη μία φορά που βρίσκεσαι πάλι αντιμέτωπη με τούτο το συναίσθημα. Είναι λες και έχει απλωθεί σε όλο σου το σώμα. Έχει κυριεύσει το μυαλό, τη ψυχή και
Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που πέρασαν πολλά, μα δεν σταμάτησαν να προχωρούν. Εκείνοι που η ζωή τους δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, μα δεν το έβαλαν κάτω.
Τα σημάδια λένε πως προέρχονται από μικρές ή μεγάλες πληγές που σε στοιχειώνουν, έτσι δεν είναι; Πώς μοιάζουν αλήθεια αυτά τα σημάδια; Αν μου έλεγαν σήμερα να μπορέσω
Την είδε ξανά σε ένα σούπερ μάρκετ. Ανήσυχη. Σε ένα πλαστικό καλάθι πετούσε βιαστικά κονσέρβες και κάποια κουτιά από αναψυκτικά. Προσπαθούσε να το κρύψει, αλλά εκείνη η γειτόνισσα
Ξέρεις, δεν είναι πάντα η αλήθεια λυτρωτική. Όχι για όλους. Καμιά φορά οι άνθρωποι επιλέγουν συνειδητά να ζουν σ’ ένα ωραιοποιημένο ψέμα, απ’ το να αντικρίσουν την αλήθεια
Πόσο αλλιώς μοιάζουν όλα! Σαν χτες ήταν, που όλα τα δεδομένα μας ήταν δεδομένα κι όχι ζητούμενα. Μια στιγμή μόνο θαρρείς χρειάστηκε, για να χάσουμε όσα θεωρούσαμε απλά
Αδιαμφισβήτητα οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες. Οι καταστάσεις είναι πρωτόγνωρες και σ’ ένα βαθμό τρομαχτικές. Ο φόβος για την δική μας υγεία, αλλά και των αγαπημένων μας,
View More
