Είναι και κάτι βράδια, που κουλουριάζεσαι κι αγκαλιάζεις τον εαυτό σου δυνατά, προσπαθώντας από κάπου να βρεις ζεστασιά. Κουλουριάζεσαι και σφίγγεις τα χέρια σου γύρω απ’ τον εαυτό σου, σε μια προσπάθεια να γίνεις μικρός, όσο το δυνατόν πιο μικρός, ένα μικρό κουβαράκι, θαρρείς κι έτσι θα μπορέσεις να κρυφτείςContinue Reading
«Και τώρα τι προτιμάς;» ρώτησε ο Έρωτας, όταν την είδε μόνη της πεσμένη να αιμορραγεί από το βέλος του… «Λυπάμαι πολύ» συνέχισε «αλήθεια έκανα ό,τι μπορούσα για να τον πετύχω, αλλά η πανοπλία γύρω από την καρδιά του τον προστάτεψε και δεν λαβώθηκε όπως εσύ. Εσύ είχες την καρδιά σουContinue Reading
Είχε σπάσει το κεφάλι μου για το τι έπρεπε να κάνω εκείνη την ημέρα που η ζήλεια με έπνιγε. Να ξεσπάσω ή να λιώσω στη μοναξιά μου; Και αυτός ο φόβος τι θα γίνει αν στα πω; Θα φανώ λίγη; Θα γίνω ρεζίλι; Και χτυπάει το τηλέφωνο, φοράω τη μάσκαContinue Reading
Για σένα που οι λέξεις δεν σε χάιδεψαν και δεν σε αγκάλιασαν, μα έγιναν κοφτερές λεπίδες στην καρδιά. Για σένα που σε μείωσαν, σε επίκριναν, σε υποτίμησαν και σε έκαναν να σκύψεις το κεφάλι, νιώθοντας ότι δεν αξίζεις την ευτυχία και την χαρά. Για σένα που δικαιολόγησες και έπεισες εαυτόνContinue Reading
Απέδρασα! Μύρισα προς στιγμή τον αέρα της ελευθερίας. Θύματα και θύτες των ίδιων μας των εαυτών! Αιώνια φυλακισμένοι σε ένα κλουβί, με ανοιχτή την πόρτα να κελαηδάμε! Υπάρχουν εκείνοι που συνεχώς μοιρολογούν για τα σίδερα της φυλακής τους. Με συνεχή κατηγορίες για τους άλλους για την παραμονή τους εκεί, αποποιούμενοιContinue Reading
Να προσποιηθώ ότι είναι όλα καλά; Φυσικά και όχι! Μα με όσο περίσσιο χαμόγελο μου μένει, θα κάνω το εορταστικό τραπέζι και θα μαζέψω τους αγαπημένους τριγύρω. Δεν θέλω συγκρίσεις με το παρελθόν, μόνο μπροστά να κοιτάζω. Δεν μπορώ να τη διώξω τη θλίψη κι αυτών των Χριστουγέννων. Πορεύομαι μαζίContinue Reading
Από μικρή μόνο ένα πράγμα με φόβιζε να μην ζήσω, την απώλεια του αγαπημένου μου. Αν γινόταν αυτό θα ήθελα να φύγω πρώτα εγώ. Για χρόνια όταν έκανα μια σχέση, στο βάθος της ψυχής μου υπήρχε αυτός ο φόβος. Περνώντας τα χρόνια, αυτός ο φόβος δεν ήταν πλέον τόσο έντονος,Continue Reading
Είναι κι εκείνες οι στιγμές που κλείνομαι στον μικρόκοσμό μου και φυλακίζω μέσα μου κάθε πόνο, κάθε φόβο, κάθε συναίσθημα. Εκείνες οι στιγμές που κατεβάζω ρολά, γιατί δεν μπορώ, δεν αντέχω να μιλήσω. Εκείνες οι στιγμές που δεν θέλω να μοιραστώ όσα με διαλύουν. Εκείνες οι στιγμές που κλειδώνω στηνContinue Reading
Δεν είναι λίγες οι φορές που αντιμέτωποι μιας κατάστασης, επιλέγουμε τη σιωπή ως λύση ανωτερότητας, ως λύση σεβασμού, ως λύση υπεκφυγής. Επιθυμούμε να σιωπήσουμε, θάβοντας τα συναισθήματά μας βαθιά στο υποσυνείδητο, να αποστασιοποιηθούμε από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και να παραμείνουμε κομπάρσοι στο έργο της ζωής που μας θέλειContinue Reading
Ο φόβος είναι αυτός που δεν σου δίνει την πνοή που χρειάζεσαι, για να ζήσεις όλα όσα αξίζεις. Είδα σε πολλά μάτια τον φόβο, είδα ψυχές να φυλακίζονται μέσα του. Άνθρωποι να χάνουν τις στιγμές, γιατί ο φόβος τους πάγωσε την κάθε κίνηση. Και έρχεται αύτη η στιγμή, που δενContinue Reading
Με τι μετριούνται οι απουσίες; Με δάκρυα, αναστεναγμούς, αναμνήσεις, σβησμένα αποτσίγαρα; Με τι μετριέται ο πόνος; Με αναπάντητα “γιατί”, ανομολόγητα “σ’ αγαπώ”, ανεκπλήρωτα όνειρα, μισοάδεια ποτήρια με αλκοόλ; Πόσα “μου λείπεις” στέκονται στην άκρη της γλώσσας κι από φόβο, εγωισμό, δειλία, μένουν εκεί ακίνητα μέχρι το ξημέρωμα; Πόσα τηλέφωνα μετέωραContinue Reading
Ώρα αιχμής, το τρένο ήταν γεμάτο, η ζέστη σχεδόν ανυπόφορh και η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Πρόσωπα καλυμμένα με μάσκες, όλοι με μια οθόνη στα χέρια ή κοιτούσαν αδιάφορα εδώ και εκεί. Κλείνοντας το βιβλίο που διάβαζα, κοίταξα έξω από το παράθυρο σκεπτόμενη τις συμπεριφορές που είχαν απέναντί μου μερικοί υπάλληλοι γραφείου.Continue Reading
Είναι αυτός ο φόβος του λάθους, που σε τραβάει πίσω! Είναι αυτός ο φόβος, που σ’ αφήνει στα ίδια. Είναι αυτός ο φόβος, που σε κρατάει σε αδράνεια και κρατά κλειστό τον δρόμο για τα “θέλω” σου. Μουδιασμένος παρακολουθείς την ζωή να προχωρά κι εσύ ακίνητος, βολεμένος στα λίγα σου.Continue Reading
Στημένες παρτίδες με κρυμμένους άσσους. Σκοτεινά μονοπάτια με καλοστημένες παγίδες. Αδιέξοδοι λαβύρινθοι με παραπλανητικούς μίτους. Μαχαίρια μέσα σε αγκαλιές. Σπασμένα γυαλιά μέσα σε φιλιά. Μίσος μέσα σε χαμόγελα. Κακία μέσα σε φιλικά χτυπήματα στην πλάτη… Αν ήξερες πόσα βράδια έτρεμα κουλουριασμένη σε σκοτεινές γωνίες! Αν ήξερες πόσο πόνο μου πρόσφερανContinue Reading
Άλλη μία φορά που βρίσκεσαι πάλι αντιμέτωπη με τούτο το συναίσθημα. Είναι λες και έχει απλωθεί σε όλο σου το σώμα. Έχει κυριεύσει το μυαλό, τη ψυχή και το κορμί σου. Ακόμη μία φορά έχεις αφήσει τον εαυτό σου να παραδοθεί σε αυτόν τον ασχημομούρη. Είναι τόσο γνώριμος πλέον. ΕίναιContinue Reading
Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που πέρασαν πολλά, μα δεν σταμάτησαν να προχωρούν. Εκείνοι που η ζωή τους δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, μα δεν το έβαλαν κάτω. Εκείνοι που κλήθηκαν ν’ αντιμετωπίσουν δυσκολίες που θα τσάκιζαν τους περισσότερους, μα σήκωσαν υπεράνθρωπα το ανάστημά τους κι όσες φορές κι ανContinue Reading
Τα σημάδια λένε πως προέρχονται από μικρές ή μεγάλες πληγές που σε στοιχειώνουν, έτσι δεν είναι; Πώς μοιάζουν αλήθεια αυτά τα σημάδια; Αν μου έλεγαν σήμερα να μπορέσω με κάποιο τρόπο να στα αποτυπώσω, για να μπορέσω να σου δώσω ακόμα ένα σωστό μήνυμα, θα ψάχνω μέσα μου για ναContinue Reading
Εισήλθα στο κάστρο τρέχοντας και κλειδαμπάρωσα γοργά τη βαριά σιδερένια πόρτα. Έσυρα και μάγκωσα το σύρτη. Ακούω τις φωνές τους να πλησιάζουν! Πρέπει να προλάβω! Έβαλα ότι βαρύ αντικείμενο βρήκα μπροστά μου ως εμπόδιο για αντίσταση, για να αποτρέψει με κάθε τρόπο την είσοδο στους εισβολείς. Με γρήγορες δρασκελιές κατάφεραContinue Reading
Την είδε ξανά σε ένα σούπερ μάρκετ. Ανήσυχη. Σε ένα πλαστικό καλάθι πετούσε βιαστικά κονσέρβες και κάποια κουτιά από αναψυκτικά. Προσπαθούσε να το κρύψει, αλλά εκείνη η γειτόνισσα γνώριζε καλά πως αυτή η επιφανειακή ηρεμία, έκρυβε κάτι άλλο. Φόβο, αγωνία, ένα χέρι που σηκώθηκε ξανά. Μία γρατζουνιά στο πρόσωπο πουContinue Reading
Ξέρεις, δεν είναι πάντα η αλήθεια λυτρωτική. Όχι για όλους. Καμιά φορά οι άνθρωποι επιλέγουν συνειδητά να ζουν σ’ ένα ωραιοποιημένο ψέμα, απ’ το να αντικρίσουν την αλήθεια κατάματα. Τρομάζει η αλήθεια καμιά φορά. Τρομάζει, γιατί μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα μας. Τρομάζει γιατί αν την αποδεχτούμε, θα πρέπει ναContinue Reading