Σιγά σιγά μεγαλώνεις, γίνεσαι γυναίκα. Μεγαλώνει το στήθος σου, οι γλουτοί σου. Αρχίζουν να σε κοιτάνε τα αγόρια με επιθυμία και θαυμασμό. Όχι μόνο τα αγόρια όμως… και

Γνωριστήκαμε πριν 4 χρόνια και ο έρωτας φάνηκε από την πρώτη ματιά! Με διεκδίκησε με πάθος και με κέρδισε. Αν και παντρεμένος… Πέρασα τα πιο όμορφα 2 χρόνια

Εγώ αγάπη μου είμαι γιασεμί. Κάκτος δε θα γίνω ποτέ. Για μένα ήσουν η αγάπη μου, το αγαπουλίνι μου, η καρδιά μου. Για σένα ήμουν το μανάρι σου.

Άναψα πάλι τσιγάρο και χάθηκα μέσα στον καπνό του. Εκεί που πάντα κρύβεσαι, εκεί που πάντα σε ψάχνω… Πόσος καιρός έχει περάσει κι ακόμη ένα “μου λείπεις” τρεμοπαίζει

Χωρίζω γιατί έπαψα να είμαι το 19 χρόνο κορίτσι που σε γνώρισε, σε αγάπησε και δεχόταν τη ζήλια σου, τα συμπλέγματα σου. Χωρίζω γιατί έκανα δύο παιδιά και

Αν δεν σε είχα γνωρίσει, δεν θα ήξερα τι πράγμα είναι ο έρωτας. Δεν θα ήξερα πώς είναι η απόλυτη ευτυχία και η βαθιά δυστυχία, η χαρά και

Πώς νοιώθει μια ψυχή σαν κατακτήσει τ’ όνειρο; Πώς νοιώθει μια καρδιά σαν ενωθεί με τ’ άστρα; Νοιώθει σαν αετός που άγγιξε τον ήλιο και τυλίχθηκε στη λάμψη

Δεν κατάλαβα πώς πέρασε έτσι ο καιρός! Εσύ στη ρουτίνα σου, εγώ να τρέχω για μια οικογένεια που έγινε πολύ γρήγορα μεγάλη. Απαιτούσες να είμαι νοικοκυρά, ερωμένη, κυρία,

Με ρωτάς αν σε σκέφτομαι. Είναι σαν να σε ρωτάω αν αναπνέεις. Δε ζεις χωρίς αναπνοή, δεν ζω χωρίς τη σκέψη σου… Ήμουν νεκρή κι αναστήθηκα στα χέρια

Πονάει πολύ ψυχή μου να ξέρω ότι σε χάνω, να βλέπω να σβήνει το όνειρό μου, να φεύγει η ελπίδα μέσα από τα χέρια μου. Κι εγώ παρατηρητής.

Περνάει τόσο γρήγορα όλο αυτό που λέγεται ζωή. Τυχεροί όσοι την αρπάζουν από τα μαλλιά. Κακότυχοι όσοι την αφήνουν να περάσει και έχουν φοβία να τη “βουτήξουν”. Κι

Ξύπνησα από το όνειρο που με ταλαιπωρούσε, θολό μέσα στο μυαλό μου και έβαλα καφέ. Πικρός και αυτός, σαν δηλητήριο. Το μυαλό μου ακατάστατο και η ψυχή στο

Με ακούτε; Σας μιλώ με την σιωπή μου, σας μιλώ με την ματιά μου, αυτή την πότε θλιμμένη, την πότε γεμάτη σπίθα. Έχω πράγματι πολλές τέτοιες σπίθες που

Σαν να μην πέρασε μια μέρα κι όμως είναι 20 χρόνια! Πώς άντεξα Θεέ μου τόσα χρόνια χωρίς την παρουσία σου; Πώς άντεξα να μην νιώθω το άγγιγμά

Σ αγάπησα. Ήταν η λέξη αμιδρή, μα το χείλος που οραματίστηκε τη λέξη, εσπευσμένα ανήμπορο. Αποδεκατισμένα χρόνια, χαλαμάντουρα στο εσαεί. Όσο και να προσπαθεί ο άνθρωπος, η μνήμη

Κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια. Παρέα με τον πόνο μου, την μοναξιά μου, τις μνήμες μου, την θλίψη μου… Τα παίρνω αγκαλιά και ταξιδεύουμε μαζί σε άλλους κόσμους. Εκεί

Γιατί πάντα βιαζόσουν να συμβιβαστείς με τόσο λίγα κορίτσι μου; Γιατί μάζευες τα ψίχουλα να ταΐσεις την ψυχούλα σου; Γιατί άφηνες πάντα τον εαυτό σου δεύτερο; (Τρίτο; Τέταρτο;).

Όταν αγαπάς λένε γίνεσαι παιδί, χαζογελάς με το παραμικρό, δίνεις υποσχέσεις του τύπου “για πάντα μαζί”. Και εσύ τι έκανες; Με ξέχασες στην πρώτη αναποδιά. Και εγώ τι