“Για όλα αυτά τα κατά συνθήκη ψεύδη…”. Την παραπάνω φράση την είχα διαβάσει σ’ ένα τίτλο βιβλίου μικρή θυμάμαι, ήταν και πολύ ενδιαφέρον. Έκτοτε δεν……
Τα ‘παμε και τα συμφωνήσαμε, έτσι δεν είναι; Καλά ήταν όσο διήρκησε. Τα ψέματα όμως μας επιτέθηκαν σαν τέρας υπερφυσικό και μας διέλυσαν. Μην προτρέχεις……
“Αρρώστησα μακριά σου…”. Το τονίζεις με πόνο και με κοιτάς με αθώο βλέμμα, γεμάτο ειλικρίνεια. Σε πιστεύω καλέ, μην ορκίζεσαι! Έτσι κι αλλιώς, όλο σου……
Αντίο έρωτα μεγάλε που μεταμορφώθηκες σε απάτη! Αντίο γλυκόλογα και στιγμές ερωτικές που αποσκοπούσαν μόνο στην επιβεβαίωση του “εγώ” σου. Ήρθε η ώρα να φροντίσω……
Σ’ αγάπησα πολύ, το ξέρεις, άσχετο αν δεν το εκτίμησες. Σε σεβάστηκα σαν άνθρωπο, ακόμα κι όταν ήξερα τα ψέματα που μ’ αράδιαζες, λάθος –……
Δεν θα ‘ρχεσαι όποτε σε βολεύει. Δεν θα φεύγεις όποτε γεμίζεις από την ενέργειά μου και καλύπτεσαι. Θα με σεβαστείς και θα ακολουθήσεις το ρυθμό……
Εξαντλήθηκα να προσπαθώ να σε πείσω για να αποδεχτείς την αλήθεια. Άδειασε η ψυχή μου να παλεύω για να το καταλάβεις. Δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο……
Κάποιος επιστήμονας είπε, ότι κάνουμε γύρω στις πέντε χιλιάδες σκέψεις τη μέρα. Εγώ για σένα, σίγουρα χτυπούσα περισσότερες! Έτσι, για να καταλάβεις το μέγεθος της……
Απελπισία στο βλέμμα… τι σου ζητάω μήπως; Ακόμα να το συνειδητοποιήσω ότι μας “πούλησες” στεγνά κάτω απ’ τους κανόνες του κατεστημένου. Βεβαίως και σέβομαι όλο……
Ξέρεις πόσες φορές ξύπνησα κι ένιωσα ότι είσαι εκεί; Ότι μου χαμογελάς σε μια καλημέρα και μιλάμε για οτιδήποτε; Ή όταν περνάνε οι ώρες, άλλοτε……
Θέλω να χωρέσω σ’ ένα κουτί, στρογγυλό κατά προτίμηση, ξέρεις όπως οι παλιές καπελιέρες που ‘χαν οι γιαγιάδες μας, όλα τα λάθη, όλες τις αστοχίες.……
Φταίμε κι οι δυο, το παραδέχομαι χωρίς αμφιβολία καμιά. Εσύ που με χειριζόσουν κι εγώ που στο επέτρεπα. Έδωσα πολύ μεγάλο αγώνα για να ξεστομίσω……
“Μα αλήθεια σου λέω, γιατί δεν με πιστεύεις;”… Μη λες τόσο την αλήθεια φίλε μου, μόνο το φωτοστέφανο σου λείπει! Έτσι, για να με βγάλεις……
“Μη φύγεις σε παρακαλώ! Θα κάνω τα πάντα!”, θυμάμαι τον εαυτό μου να σου φωνάζει ικετευτικά. Όταν ανατρέχω στο τότε, χαμογελάω πικρά. Πόσο χαμηλά έπεσα!……
Ξέρεις, δεν είναι εύκολο να υποκρίνεσαι. Χρειάζεται μεγάλη τέχνη να το καταφέρεις, τέχνη που εγώ κουράζομαι να την εξασκώ. Το βαρέθηκα αυτό το ανέκδοτο φίλε……
Πόσες ιστορίες να πρωτοθυμηθώ, πόσες “ευγενικές” συζητήσεις, όπου κυριαρχούσε ο φθόνος καλυμμένος πίσω από χαμόγελα φτιαχτά; Να ‘ξερες μόνο… Κουράστηκε το μυαλό μου ν’ αναζητά……
Είσαι εσύ η σπίθα μου, η φλόγα μου που με καίει κάθε μέρα και ιδίως κάθε νύχτα. Εύχομαι γλυκιά μου αγάπη, να συνεχίσουμε κι αυτό……
Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος! 2023… σαν ψέματα μου φαίνεται. Ίσως επειδή απουσιάζεις πάλι. Πέρασε ακόμα ένας χρόνος πάνω απ’ την πλάτη μας χωρίς να συναντηθούμε……
Ας ξεκινήσω με αλήθειες μόνο! Είμαι πολύ φίλος με τον… Σκρούτζ. Δεν μ’ αρέσουν οι γιορτές βρε αδελφέ! Δεν καρδιοχτυπώ για τα Χριστούγεννα ή μάλλον……
Κλείνω τα μάτια στα λαμπάκια που με κατακλύζουν. Περνώ με σκυφτό κεφάλι από τα μαγαζιά που έχουν στολίσει κάθε σπιθαμή και τα ηχεία τους εκτοξεύουν……