Ήμουν η ζωή σου, το φως σου μου ‘λεγες, θυμάσαι; Με πρόσεχες, όπως προσέχουν τα ακριβά κρύσταλλα για να μη σπάσουν. Με προστάτευες σαν τον φύλακα άγγελο, από

-Μην κλαίς κορίτσι μου! Αυτοί πρέπει να βάλουν μαύρα γυαλιά. Δεν αντέχουν το φως σου! -Ναι μάνα, αλλά ξέρεις… πώς το ‘λεγες κάθε φορά; -Σου δίνουν ψίχουλα και

-Έλα, κάτσε λίγο εδώ να τα πούμε. Τόσο καιρό έχω να σε δω. Πώς είσαι; -Καλά λέω, αλλά… -Πάντα θα υπάρχει ένα “αλλά”. Ξέρεις, τότε στα ‘χα δώσει

Η φλόγα του έρωτα άναψε και έσβησε πολλές φορές στην πορεία της ζωής σου. Η κάθε μια έκαψε στο διάβα της κι από ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς

Ίσως αν ζούσα λίγο ανάμεσα στα ροδοπέταλα της ψυχής, ν’ αναπνεύσω, να ευωδιάζει παντού, ίσως και να μπορούσα να ξεφύγω απ’ το μαύρο πέπλο του τρόμου της βιοπάλης.

Λένε πως αν το παρελθόν αποφασίσει να σ’ επισκεφτεί, θα βρει τον τρόπο. Θα βρει μια χαραμάδα να τρυπώσει στο μυαλό σου και να σου θυμίσει όσα είχαν

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι που απομακρύνθηκαν απ’ την ζωή σου και που η έλλειψή τους, πονάει σαν καρφί στην καρδιά. Είναι αυτοί που επέλεξαν διαφορετικά, αφήνοντάς σε

Στημένες παρτίδες με κρυμμένους άσσους. Σκοτεινά μονοπάτια με καλοστημένες παγίδες. Αδιέξοδοι λαβύρινθοι με παραπλανητικούς μίτους. Μαχαίρια μέσα σε αγκαλιές. Σπασμένα γυαλιά μέσα σε φιλιά. Μίσος μέσα σε χαμόγελα.

Λάθος άνθρωποι, ένα κεφάλαιο της ζωής μας που πονάει όταν το αγγίξεις κι ας πάει καιρός που έχει κλείσει. Ένα κεφάλαιο γραμμένο με μελανά γράμματα, γεμάτο με έντονα

Πόσο εύκολο είναι να σε εξιτάρει το διαφορετικό! Πόσο εύκολα τραβάει το βλέμμα σου, αυτό το παράξενο, το τόσο έξω απ’ τα νερά σου! Πόσο εύκολο ν’ ανοίξεις

Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που πέρασαν πολλά, μα δεν σταμάτησαν να προχωρούν. Εκείνοι που η ζωή τους δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, μα δεν το έβαλαν κάτω.

Πόνος. Ψάχνω στο λεξικό για την ετυμολογία, έτσι για να το διασκεδάσω και λίγο! Βρίσκω “είναι η δυσάρεστη αίσθηση που συνήθως προκύπτει από ένα πολύ έντονο ή καταστροφικό

Να μοιράζεσαι τον πόνο σου. Να λες όσα σε βαραίνουν, να βγαίνουν από μέσα σου. Να μοιράζεσαι τη στεναχώρια σου, μετριάζεται όταν κόβεται στα δυο, λένε… Μην κρατάς