Δεν ήρθα για να σου πάρω, στο έλεγε κάθε μου πράξη. Δεν ήρθα για να σου κλέψω, στο έλεγε κάθε μου βλέμμα. Ψυχή ήρθα να σου δώσω, χρώματα

Κι ίσως κάποτε με μια προδοσία από εκεί που δεν το περίμενες κι μ’ ένα “άρον άρον, σταύρωσον αυτον”, με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκες μ’ έναν σταυρό στην πλάτη

Παράξενο δεν είναι; Εσύ εκεί κι εγώ εδώ, μετά από τόσα “σ’ αγαπώ”, μετά από τόσες αγκαλιές, μετά από τόσα κοινά ηλιοβασιλέματα. Μετά από τόσες υποσχέσεις, τόσα όνειρα,

Περίεργα πλάσματα είμαστε οι άνθρωποι! Αυτή η ανακούφιση που γεμίζει την ψυχή μας όταν τελειώνει μια ιστορία που δεν μας έκανε ευτυχισμένους, πώς το μυαλό την κάνει γλυκιά

Τελείωσε μωρό μου. Αυτό ήταν. Βγάλε την μάσκα σου και έλα να τα πούμε πίσω, στα καμαρίνια. Βάλε και ένα ποτό, θα σου χρειαστεί. Τσιγάρα έχω εγώ, μην

Πόσα “θέλω” σου δέχτηκα για να σε έχω στη ζωή μου και πόσα “σ’ αγαπώ” κράτησα σιωπηλά να μην στα πω και χαθείς… Το βράδυ που έκανα την

Θυμάμαι ακόμα εκείνον τον παράξενο ήχο στο κινητό που σε εκνεύριζε. Ήταν σαν να σε χτυπούσε ηλεκτρικό ρεύμα. Θυμάμαι εκείνο το αυτοκίνητο που τόσο μισούσες, αλλά δεν μπορούσες

Κολυμπούσα σε μια θάλασσα ευτυχίας. Μόλις μου είχες κάνει το πιο σημαντικό δώρο, το πιο σπάνιο… “για πάντα”. Αναπάντεχα συνάντησα μια νέα φίλη, που μου ανακοίνωσε ενθουσιασμένη τον

“Στάθηκε μπροστά της και την κοίταξε στα μάτια. Χαμήλωσε το βλέμμα του και γέλασε με σιγουριά. Εκείνη σιωπηλή και με τους χτύπους της καρδιάς να ανεβαίνουν, ήξερε ότι

Έκλεινα τα 16, όταν ο πατέρας μου μετά από πολλούς εκβιασμούς και γκρίνια, μου πήρε τελικά εκείνο το δερμάτινο μπουφάν. Το “πέτσινο” όπως έλεγε… Εκείνη η δεκαετία το

Άραγε τι γεύση έχει η προδοσία; Έχει μυρωδιά; Μήπως έχει και άγγιγμα; Μπορείς να ΄χεις για πάντα τ΄ όνειρο κλεισμένο στην καρδιά, δεν μπορείς όμως να το φυλακίσεις

Κι αν αναρωτιέσαι τι κάνω… ακόμη εδώ, αγκαλιά τα βράδια με σκέψεις, αναμνήσεις και παλιές φωτογραφίες. Να θυμάμαι, να προσπαθώ να ξεχάσω. Να ανάβω φώτα, να σβήνω λάθη.

Ο χρόνος γιατρεύει λένε. Επουλώνει τις πληγές, τις χαϊδεύει απαλά καθώς περνάει, κάνοντάς τες μικρές, πιο μικρές, ακόμη πιο μικρές, μέχρι που στο τέλος μένουν μόνο οι ουλές,

Άνοιξα τα μάτια μου μετά από πολλές ώρες που είχα πέσει σε λήθαργο. Η νάρκωση που μου είχαν κάνει, με έκανε να χάσω την αίσθηση του χρόνου και

Είναι κι εκείνες οι στιγμές που κλείνομαι στον μικρόκοσμό μου και φυλακίζω μέσα μου κάθε πόνο, κάθε φόβο, κάθε συναίσθημα. Εκείνες οι στιγμές που κατεβάζω ρολά, γιατί δεν

Ποιος πόνος άραγε να είναι πιο δυνατός, ο ψυχικός ή ο σωματικός; Ο συνδυασμός και των δύο, κάνει την σιωπή να τρυπάει με μια κραυγή. Μια κραυγή που

Τι χρειάζονται οι συγγνώμες πριν το αντίο; Τι χρειάζονται τα λόγια παρηγοριάς και τα θλιμμένα βλέμματα; Δεν πρόκειται να κάνω χρήση του πόνου μου, για να κερδίσω χρόνο

Όνειρα, τι όμορφο πράγμα! Χαμογελάς όταν τα κάνεις, σου φαίνονται εύκολα και θέλεις γρήγορα να γίνουν πραγματικότητα. Οι σκέψεις ταξιδεύουν μόνο στην θετικότητα. Όλα λάμπουν μέσα σου και

Δάκρυα στάζουν στην ψυχή, δάκρυα μαραίνουν την καρδιά. Στο μαξιλάρι ακούμπησα τον πόνο μου, να μην με βαραίνει για άλλη μια φορά να μοιραστώ τις σκέψεις. Σαν το