Με τι μετριούνται οι απουσίες; Με δάκρυα, αναστεναγμούς, αναμνήσεις, σβησμένα αποτσίγαρα; Με τι μετριέται ο πόνος; Με αναπάντητα “γιατί”, ανομολόγητα “σ’ αγαπώ”, ανεκπλήρωτα όνειρα, μισοάδεια ποτήρια με αλκοόλ;

Σε ένα παλιό συρτάρι φύλαξα ότι έμεινε από σένα. Σε μια προσπάθεια να κρατήσω τις αναμνήσεις ζωντανές. Κλείδωσα φωτογραφίες που θύμιζαν το χθες, αντικείμενα που αποδείκνυαν την ύπαρξη

Κάθε καλοκαίρι περιμένω να φανείς. Έχει γίνει ρουτίνα τα τελευταία χρόνια. Πετάω από πάνω μου υποχρεώσεις και καθημερινότητα κι εκείνες οι μέρες είναι αφιερωμένες σε σένα. Σ’ αγκαλιάζω

Εμένα με θυμάσαι; Έχεις καιρό να με δεις, απορώ να αναγνωρίζεις τη μορφή μου. Τα βλέπεις τα χέρια μου; Τα βλέπεις τα μάτια μου; Δε διακρίνεις το αίμα

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι που απομακρύνθηκαν απ’ την ζωή σου και που η έλλειψή τους, πονάει σαν καρφί στην καρδιά. Είναι αυτοί που επέλεξαν διαφορετικά, αφήνοντάς σε

Είναι αυτό το αμετάκλητο του θανάτου, που σαν κόμπος στέκεται στο λαιμό και δυσκολεύει την ανάσα σου. Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι που είχες τόσο ανάγκη και το

Γιατί κάθεσαι και μαραζώνεις; Άφησέ την να πάει όπου θέλει να πάει. Ας γυρίσει κάθε μπαρ της πόλης και ας πιει μέχρι πρωίας. Ας πάει όπου θέλει, ας

Έρωτας σε αναμονή. “Μ’ ακούτε; Σας συνδέω αμέσως!”. Και κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ. Ίσως το πιο όμορφο συναίσθημα για τον εαυτό μας, είναι τελικά ένα “μπράβο ρε

Δεν ήρθες απόψε, ούτε χθες. Βραδιάζει και το μόνο που περιμένω είναι το σφίξιμο στο στομάχι. Αυτό το γνώριμο και βασανιστικό σφίξιμο που φέρνει η απουσία σου, περιμένοντας

Προσπάθησα ν’ αντισταθώ. Να μην ανοίξω τις πύλες της καρδιάς. Αλλά δεν τα κατάφερα. Λες και μ’ ένα μαγικό σου άγγιγμα τις διέλυσες. Κι απλώθηκε το φως μέσα

Δεν μου είπες ούτε μια λέξη, δεν γύρισες ούτε καν να με κοιτάξεις. Σου ζήτησα συγνώμη, αλλά εσύ έφυγες, έφυγες μακριά μου… Λάθος μου, το παραδέχομαι. Προσπάθησα να

Κοιτάω την ώρα και με τρελαίνει το χτυποκάρδι. Λίγο έμεινε… στο ψιθύριζα τόσο καιρό! Και μια γέφυρα νοητή στήθηκε ανάμεσά μας. Μία να σε πλησιάζω και μία να

Τα γενέθλιά σου ποτέ δεν τα ξέχασα. Πάντοτε εκείνη την ημέρα σε σκέφτομαι (αν και αυτό το κάνω ασταμάτητα και τις υπόλοιπες ημέρες της εβδομάδας, μην ανησυχείς). Στο μυαλό μου

Ξύπνησα μάτια μου και άρχισα να σε ψάχνω. Στην κουζίνα είναι ακόμα το ποτήρι με τον καφέ σου, στο δωμάτιο το μαξιλάρι σου, άδειο σαν το κενό στην

Ξέρεις τι μου λείπει πιο πολύ; Μια βόλτα μαζί σου με το αυτοκίνητο. Με ανοιχτό παράθυρο, το τραγούδι που αγαπάς να ακούγεται στα ηχεία και μπροστά μας ένας 

Η σκέψη σου είναι εκείνη που χρωματίζει τα βράδια μου, αυτή που δίνει νόημα στη σιωπή μου. Όταν δεν είχα με τι να γεμίσω τις ώρες μου, εσένα