Περίεργα πλάσματα είμαστε οι άνθρωποι! Αυτή η ανακούφιση που γεμίζει την ψυχή μας όταν τελειώνει μια ιστορία που δεν μας έκανε ευτυχισμένους, πώς το μυαλό την κάνει γλυκιά
“Μια φορά κι έναν καιρό…” κάπως έτσι δεν ξεκινούσαν τα παραμύθια που σε νανούριζαν τα βράδια όταν ήσουν παιδί; Τα παραμύθια που άκουγες με κλειστά μάτια και σε
Πόσες φορές δεν έχουν αναμετρηθεί οι σκέψεις μας με το τι θέλουμε ή το πού θα θέλαμε να βρισκόμασταν! Πόσες φορές δεν έχουμε αναλογισθεί το θάρρος και το
Αναρωτιέμαι στα σκοτεινά, πόσο θα ‘θελα να σου μιλήσω, έτσι απλά μόνο να μ’ άκουγες για λίγο. Αλλά μετά προτιμώ τη σιωπή. Κι απ’ τους δυο. Να σε
Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι η μοναξιά είναι μια αρνητική κατάσταση που φοβούνται να αντιμετωπίσουν. Νιώθουν ασφαλείς όταν συναναστρέφονται με άλλους ανθρώπους και αδυνατούν να οικειοποιηθούν με
Μοναξιά, μια λέξη που στο μυαλό σου έχει χρώμα γκρι και μαύρο. Μια λέξη που θυμίζει μελαγχολία, σιωπή και στενάχωρες σκέψεις. Μια λέξη δύσκολη, σχεδόν τρομαχτική. Συνυφασμένη με
Είναι κι εκείνες οι στιγμές που κλείνομαι στον μικρόκοσμό μου και φυλακίζω μέσα μου κάθε πόνο, κάθε φόβο, κάθε συναίσθημα. Εκείνες οι στιγμές που κατεβάζω ρολά, γιατί δεν
Δάκρυα στάζουν στην ψυχή, δάκρυα μαραίνουν την καρδιά. Στο μαξιλάρι ακούμπησα τον πόνο μου, να μην με βαραίνει για άλλη μια φορά να μοιραστώ τις σκέψεις. Σαν το
Ήταν από την αρχή μια σχέση απαγορευμένη, παράνομη και επικίνδυνη. Φαινόταν πολύ δύσκολο, αν όχι ανέφικτο και όμως συνέβη κάποτε… Μια αγάπη που ξεκίνησε μονόπλευρη, έμελλε να γίνει
Εμένα με θυμάσαι; Έχεις καιρό να με δεις, απορώ να αναγνωρίζεις τη μορφή μου. Τα βλέπεις τα χέρια μου; Τα βλέπεις τα μάτια μου; Δε διακρίνεις το αίμα
Το τέταρτο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας, το μοναδικό αγόρι και φυσικά το πιο παραχαϊδεμένο. Μεγαλωμένο στοργικά από τις τρεις αδερφές του, αλλά κυρίως από την μάνα. Ο μοναχογιός,
ΦΤΟΥ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΩ 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10…. Φτου και βγαίνω… Ένα παιδί μετράει με κλειστά τα μάτια σε μια γωνιά, με το μέτωπο ακουμπισμένο σε έναν τοίχο, μέχρι τα υπόλοιπα παιδιά
Αγάπη, έρωτας, φιλία, συμπόνια, κατανόηση… Συναισθήματα για τα οποία πολλοί μιλάμε, λίγοι όμως μπορούμε να νιώσουμε πραγματικά. Γιατί αν δεν βγαίνουν αβίαστα από μέσα σου, πώς να τ’
Ώρα αιχμής, το τρένο ήταν γεμάτο, η ζέστη σχεδόν ανυπόφορh και η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Πρόσωπα καλυμμένα με μάσκες, όλοι με μια οθόνη στα χέρια ή κοιτούσαν αδιάφορα εδώ
Μοναξιά είναι να χάνεσαι στον κυκεώνα των σκέψεων, χωρίς να υπάρχει ένα χέρι να σε ανασύρει από το βυθό και να σου δείξει τη στεριά. Μοναξιά είναι να
Η λύπη μεταμφιεσμένη στο πετσί της χαράς, κείτεται εντός μου. Κρυμμένη από την κοινή θέα, απλώνεται διακριτικά. Μεθυστικό το άρωμα του γέλιου, φωτεινό το χαμόγελο της καλοπέρασης και
Σε μια βδομάδα ξημερώνει Μεγάλη Εβδομάδα. Ακούω τα πουλιά να κελαηδούν. Ο ουρανός βαρύς, συννεφιασμένος ακόμα, λες κι ακουμπάει πάνω μας, όλο τον πόνο απ’ το θεϊκό δράμα
Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, αν το θέλει. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα καταφέρει αυτό που επιθυμεί, ακόμη κι αν χρειαστεί να
Και οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους. Θηράματα των ίδιων τους των εαυτών, με θύτη τον ανεξέλεγκτα διαδεδομένο ιό. Αδιέξοδη επιλογή η απομόνωση. Σφραγισμένες πόρτες, εγκλωβισμένες ψυχές. Λιγοστοί
Είμαι μόνη μαμά! Δεν είμαι πια το κοριτσάκι σου, που με έπαιρνες αγκαλιά και όλα λύνονταν στην στιγμή. Τώρα πρέπει να σταθώ στα πόδια μου, να κάνω πράγματα
View More
