Δάκρυα στάζουν στην ψυχή, δάκρυα μαραίνουν την καρδιά. Στο μαξιλάρι ακούμπησα τον πόνο μου, να μην με βαραίνει για άλλη μια φορά να μοιραστώ τις σκέψεις. Σαν το
Ήταν από την αρχή μια σχέση απαγορευμένη, παράνομη και επικίνδυνη. Φαινόταν πολύ δύσκολο, αν όχι ανέφικτο και όμως συνέβη κάποτε… Μια αγάπη που ξεκίνησε μονόπλευρη, έμελλε να γίνει
Εμένα με θυμάσαι; Έχεις καιρό να με δεις, απορώ να αναγνωρίζεις τη μορφή μου. Τα βλέπεις τα χέρια μου; Τα βλέπεις τα μάτια μου; Δε διακρίνεις το αίμα
Το τέταρτο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας, το μοναδικό αγόρι και φυσικά το πιο παραχαϊδεμένο. Μεγαλωμένο στοργικά από τις τρεις αδερφές του, αλλά κυρίως από την μάνα. Ο μοναχογιός,
ΦΤΟΥ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΩ 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10…. Φτου και βγαίνω… Ένα παιδί μετράει με κλειστά τα μάτια σε μια γωνιά, με το μέτωπο ακουμπισμένο σε έναν τοίχο, μέχρι τα υπόλοιπα παιδιά
Αγάπη, έρωτας, φιλία, συμπόνια, κατανόηση… Συναισθήματα για τα οποία πολλοί μιλάμε, λίγοι όμως μπορούμε να νιώσουμε πραγματικά. Γιατί αν δεν βγαίνουν αβίαστα από μέσα σου, πώς να τ’
Ώρα αιχμής, το τρένο ήταν γεμάτο, η ζέστη σχεδόν ανυπόφορh και η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Πρόσωπα καλυμμένα με μάσκες, όλοι με μια οθόνη στα χέρια ή κοιτούσαν αδιάφορα εδώ
Μοναξιά είναι να χάνεσαι στον κυκεώνα των σκέψεων, χωρίς να υπάρχει ένα χέρι να σε ανασύρει από το βυθό και να σου δείξει τη στεριά. Μοναξιά είναι να
Η λύπη μεταμφιεσμένη στο πετσί της χαράς, κείτεται εντός μου. Κρυμμένη από την κοινή θέα, απλώνεται διακριτικά. Μεθυστικό το άρωμα του γέλιου, φωτεινό το χαμόγελο της καλοπέρασης και
Σε μια βδομάδα ξημερώνει Μεγάλη Εβδομάδα. Ακούω τα πουλιά να κελαηδούν. Ο ουρανός βαρύς, συννεφιασμένος ακόμα, λες κι ακουμπάει πάνω μας, όλο τον πόνο απ’ το θεϊκό δράμα
Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, αν το θέλει. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα καταφέρει αυτό που επιθυμεί, ακόμη κι αν χρειαστεί να
Και οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους. Θηράματα των ίδιων τους των εαυτών, με θύτη τον ανεξέλεγκτα διαδεδομένο ιό. Αδιέξοδη επιλογή η απομόνωση. Σφραγισμένες πόρτες, εγκλωβισμένες ψυχές. Λιγοστοί
Είμαι μόνη μαμά! Δεν είμαι πια το κοριτσάκι σου, που με έπαιρνες αγκαλιά και όλα λύνονταν στην στιγμή. Τώρα πρέπει να σταθώ στα πόδια μου, να κάνω πράγματα
Ξύπνησα μάτια μου και άρχισα να σε ψάχνω. Στην κουζίνα είναι ακόμα το ποτήρι με τον καφέ σου, στο δωμάτιο το μαξιλάρι σου, άδειο σαν το κενό στην
Είναι αλήθεια πως όσο μεγαλώνουμε, γινόμαστε όλο και λιγότερο υπομονετικοί, όλο και περισσότερο αυστηροί με τους γύρω μας. Γι’ αυτό και όσο τα χρόνια περνάνε, τόσο μικραίνει ο
Έτσι όπως έγιναν πια τα πράγματα, μας δόθηκε μια αναπάντεχη, αναγκαστική ευκαιρία να σταματήσουμε τον καθημερινό αγώνα δρόμου της επιβίωσης και να κάνουμε παύση στο χρόνο, να αρπάξουμε
Πόσο αλλιώς μοιάζουν όλα! Σαν χτες ήταν, που όλα τα δεδομένα μας ήταν δεδομένα κι όχι ζητούμενα. Μια στιγμή μόνο θαρρείς χρειάστηκε, για να χάσουμε όσα θεωρούσαμε απλά
Η κατάσταση που ζούμε, είναι για όλους πολύ δύσκολη. Το να στερούμαστε πράγματα που μέχρι χτες θεωρούσαμε δεδομένα, όπως η ελευθερία κινήσεών μας, η επαφή μας με φίλους
Καμιά φορά σκεφτόταν, πώς θα ήταν αν είχε γεννηθεί ένας άλλος. Πώς θα ήταν, αν η ζωή του ήταν εύκολη, ασφαλτοστρωμένη απ’ τα γεννοφάσκια του. Αν δεν έπρεπε
Κάποιοι από εμάς, είμαστε όντα που δύσκολα μπορούμε να μείνουμε μόνοι μας. Βάζω μέσα και τον εαυτό μου, γιατί ενίοτε συμβαίνει σε όλους και επειδή δεν μου αρέσει
View More
