Ήσουν έτοιμος. Και το ένιωσα. Ήταν τέτοια ώρα όταν είπα στον μπαμπά σου “Μην ετοιμάζεσαι για τη δουλειά αύριο, εγώ αύριο θα γεννήσω”. Στις 2.20 ξεκίνησαν οι πόνοι.

Όλα ξεκίνησαν ένα πρωινό, όταν έμαθα πως θα γίνω μητέρα. Δεν είχα φανταστεί ποτέ τον εαυτό μου να έχει την ευθύνη για κάποιο άλλο άτομο. Δεν είχα σκεφτεί

Σε βλέπω να μεγαλώνεις και χαίρομαι παιδί μου. Γελάς και νιώθω να λάμπει ο ήλιος. Αλλά κι ένα τσίμπημα στην καρδιά. Ότι σε λίγο καιρό κι εσύ θ’

Αδύναμη και λίγη. Έτσι αισθάνομαι τις φορές που δεν καταφέρνω να διαχειριστώ τα νεύρα μου. Θυμώνω και αισθάνομαι ότι μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Και μετά από

“Γιατί πάλι άφησες τον φίλο σου να σε πληγώσει; Γιατί στεναχωριέσαι τόσο πολύ που μπορεί να μη σε θέλει για φίλο; Να μην ακούς κανέναν! Ποιος είναι αυτός

Από εσένα γυναίκα, έμαθα τι σημαίνει ζωή. Από τα μάτια σου έμαθα τι σημαίνει υπομονή και αδάμαστη θέληση για την κατάκτηση των στόχων σου. Κάτω από τα νεύρα