3.15 το μεσημέρι, αφόρητη ζέστη, τα τζιτζίκια σου παίρνουν το κεφάλι και πρέπει να βγεις έξω να πας σε συνέντευξη, γιατί η ανεργία σου έχει ξεπεράσει το όριο. Ένας

Κανείς δεν θα μπορέσει ξανά να με πληγώσει με ψέματα και συμπεριφορές! Μόνο εγώ άφησα όλους εσάς να πάρετε τον εαυτό μου και να τον κόψετε χιλιάδες κομμάτια

Και με μια κίνηση συμπάθειας, ακούμπησε τις άκρες των μαλλιών μου με τα δάχτυλά της. Δεν ήξερα πόση ώρα είχε περάσει, δεν ήξερα καν το όνομα αυτής της

Κάπου άφησα την καρδιά μου και την ψάχνω σαν τρελή μέρες, μήνες τώρα. Μάτια που θόλωσαν από τα δάκρυα και μια ντροπή να σε λούζει που ξεφτιλίστηκες να

Στοίχημα με τον εαυτό μας όλοι έχουμε βάλει. Οι λόγοι αρκετοί… μια πεποίθηση ότι θα τα καταφέρουμε, μια αποτυχία που δε περιμέναμε και ένα κουράγιο να συνεχίσουμε. Φίλος

Κλείνω τα αυτιά μου στην αλήθεια! Δεν αντέχω να ακούω! Χιλιάδες πληγές μέσα μου από “αλήθειες”… Δεν είναι λύση να ζεις με απωθημένα. Νιώθουμε άτυχοι μπροστά στο αληθινό.

Τσουπ! Καλωσορίσατε κύριε Έρωτα! Τι μας φέρατε; Ααααα υπέροχα! Μας φέρατε έναν άνθρωπο που δεν μιλάει, δεν εκφράζεται και πρέπει να λύσουμε  τον γρίφο! Κουράστηκα ήδη… Ψάχνω ώρες, μέρες,

2009. Η γέννηση του γιου μου, ήταν η ολοκλήρωσή μου σαν γυναίκα. Ένα όμορφο, παχουλό, ροζομάγουλο μωρό, ομόρφαινε την αγκαλιά και την ζωή μου πια. Δεν είχα αμφιβολία

Είμαι μια γυναίκα δυνατή, που δεν συμβιβάζεται σε μίζερες καταστάσεις. Το έκανα πολλάκις και δεν αξίζει! Στη ζωή δεν είναι λίγες οι στιγμές που έφεραν πόνο, αλλά και

Με ρώτησες “τον αγαπάς ακόμα;”. Δεν απάντησα, κατέβασα το βλέμμα και έφυγα με βήχα ταχύ. “Πώς είναι δυνατόν να με ρωτάς κάτι τέτοιο; Δεν φαίνεται;” σκέφτηκα… Θυμός και

Μιας στιγμής θυμός, μου στοίχισε μια ζωή. Αυτή η ανυπαρξία της υπομονής, έγινε η σφαίρα που έδωσε το τέλος! Αναρωτήθηκες ποτέ τι με έφτασε εδώ; Μην γελιόμαστε, όλοι

Αυτή η πόρνη μέσα μου φώναζε ότι η ζωή τελείωσε στα σκαλοπάτια ενός φθηνού ξενοδοχείου, δίπλα σε μαραμένα φυτά, η γόπα από το τσιγάρο μου έκαιγε το φίλτρο,

Είχε σπάσει το κεφάλι μου για το τι έπρεπε να κάνω εκείνη την ημέρα που η ζήλεια με έπνιγε. Να ξεσπάσω ή να λιώσω στη μοναξιά μου; Και

Η αρχή του τέλους λοιπόν, όταν το “εμείς” πάει περίπατο… τότε τα πράγματα δυσκολεύουν! Είναι σαν να ξέρεις πως αν βάλεις το βρεγμένο χέρι σου στην πρίζα, θα

Θυμάσαι και εσύ με τι χαρά τρέχαμε να “φτύσουμε” πρώτοι για να είμαστε νικητές και να μην τα φυλάμε στον επόμενο γύρο; Μάντεψε! Κάποιοι συνεχίσαμε να παίζουμε κρυφτό

Σταθερά τα βήματα για την αλλαγή. Πέρασε καιρός και όλα άλλαξαν. Ακόμα και το πρόσωπό μου ήταν διαφορετικό κάθε φορά που το κοιτούσα στο καθρέφτη. Ένα χάος πίσω

Χρειάζονται λεπτά, ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια και φτάνει η στιγμή που αναπνέεις και δεν πονάς! Και σκέφτεσαι σήμερα ήταν όλα αλλιώς, πέρασε, πάει, χάθηκε, έγινε ανάμνηση. Και αποφασίζεις

Λένε ότι αν δεν μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ, κάποιος σε ονειρεύεται. Κάποιος που είναι συνδεδεμένος μαζί σου. Ένας άνθρωπος που έχει την δυνατότητα να μπορεί να σε

Μεγάλα “θέλω” σε αδύναμους ανθρώπους και δυνατοί άνθρωποι με τίποτα να προσδοκούν. Πόση αντίφαση σε αυτή τη ζωή; Γιορτές απόλυτης μοναξιάς με πλήθος να σε κοιτάζει και να

Πόσες φορές ήρθες αντιμέτωπη με την αλήθεια που φοβόσουν για καιρό; Υποψίες, ένστικτο και κινήσεις που έδειχναν ότι όλα οδεύουν προς το τέλος… Να κρατάς μια σχέση με