Την θυμάσαι ακόμη ε; Σου λείπει πού και πού και κάποιες φορές πιάνεις τον εαυτό σου ν’ αναρωτιέται πού να βρίσκεται. Την σκέφτεσαι καμιά φορά και είναι και
-Έλα, κάτσε λίγο εδώ να τα πούμε. Τόσο καιρό έχω να σε δω. Πώς είσαι; -Καλά λέω, αλλά… -Πάντα θα υπάρχει ένα “αλλά”. Ξέρεις, τότε στα ‘χα δώσει
Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω της κι πέταξε τα κλειδιά της στον καναπέ. Έβγαλε τις γόβες της κι αναστέναξε ανακουφισμένη. Έβγαλε το σακάκι και το πουκάμισό της,
Η λύπη μεταμφιεσμένη στο πετσί της χαράς, κείτεται εντός μου. Κρυμμένη από την κοινή θέα, απλώνεται διακριτικά. Μεθυστικό το άρωμα του γέλιου, φωτεινό το χαμόγελο της καλοπέρασης και
Σε μια βδομάδα ξημερώνει Μεγάλη Εβδομάδα. Ακούω τα πουλιά να κελαηδούν. Ο ουρανός βαρύς, συννεφιασμένος ακόμα, λες κι ακουμπάει πάνω μας, όλο τον πόνο απ’ το θεϊκό δράμα
Δεν ήρθες απόψε, ούτε χθες. Βραδιάζει και το μόνο που περιμένω είναι το σφίξιμο στο στομάχι. Αυτό το γνώριμο και βασανιστικό σφίξιμο που φέρνει η απουσία σου, περιμένοντας
Γιατί κάθεσαι και χαλιέσαι για έναν άνθρωπο; Πολλές φορές το έχω σκεφτεί, διότι αυτά τα χρόνια βίωσα και εγώ ακριβώς το ίδιο. Γιατί εναποθέτουμε τόσο ψηλά έναν άνθρωπο
Οι σχέσεις που πέρασαν από δίπλα μας, αποτελούν τις πινελιές που συνθέτουν το κάδρο της ζωής μας. Όλοι όσοι πέρασαν, είτε άφησαν καλές ή κακές αναμνήσεις, είναι ο
Πόσο εύκολο είναι να σε εξιτάρει το διαφορετικό! Πόσο εύκολα τραβάει το βλέμμα σου, αυτό το παράξενο, το τόσο έξω απ’ τα νερά σου! Πόσο εύκολο ν’ ανοίξεις
Σε βλέπω. Σε κοιτάζω. Σε παρατηρώ. Τα χείλη σου χαμογελούν, αλλά τα μάτια σου δεν τ’ ακολουθούν. Το στόμα σου μιλάει, αλλά η ψυχή σου μένει βουβή. Το
