[Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου] Αλήθεια, πόσο εύκολο είναι να συνειδητοποιήσεις το εύθραυστο της ανθρώπινης φύσης; Συνηθίζεται αλήθεια ποτέ η απουσία; Συνηθίζεται ποτέ η σκέψη πως όλοι οι απόλυτα δικοί σου, κάποια στιγμή δεν θα σου κρατούν το χέρι; Μετά τα πόσα φευγιά, καταλαβαίνεις πως αυτή είναι η ζωή; Ένας κύκλοςContinue Reading
Συναισθηματικά φορτισμένες αυτές οι μέρες… Μια πλημμύρα θλίψης και λύπης με έχει κατακλύσει. Δεν ξέρω γιατί σε σκέφτομαι τόσο έντονα σήμερα. Το κενό της απουσίας σου ανασύρει τις βαθιά θαμμένες αναμνήσεις. Βρέξε! Βρέξε να ξεπλύνεις τα κατάλοιπα του αβάσταχτου πόνου και εκείνων των αναπάντητων γιατί. Πάει καιρός… ίσως και πάλιContinue Reading
Μια απώλεια που σε στιγμάτισε, δεν ξεχνιέται. Δεν σημαίνει ότι όταν την σκέφτεσαι σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, δεν προχωράς μπροστά. Όταν ένας άνθρωπος ήταν σημαντικός για σένα, εννοείται ότι σε συγκεκριμένες ημερομηνίες θα τον θυμάσαι και θα ανάβεις ένα κερί ή το καντήλι σου, για την ψυχή του. Αυτό δεν σημαίνειContinue Reading
Ήταν από την αρχή μια σχέση απαγορευμένη, παράνομη και επικίνδυνη. Φαινόταν πολύ δύσκολο, αν όχι ανέφικτο και όμως συνέβη κάποτε… Μια αγάπη που ξεκίνησε μονόπλευρη, έμελλε να γίνει ένας έρωτας, ένα πάθος πέρα και πάνω από συμβάσεις, αντίθετες ζωές, βιώματα, κοινωνική θέση και ηλικία. Δυο άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τουςContinue Reading
Σε ένα παλιό συρτάρι φύλαξα ότι έμεινε από σένα. Σε μια προσπάθεια να κρατήσω τις αναμνήσεις ζωντανές. Κλείδωσα φωτογραφίες που θύμιζαν το χθες, αντικείμενα που αποδείκνυαν την ύπαρξη μιας αγάπης, που στις δυσκολίες έγινε ακόμα πιο δυνατή. Ακόμα και χρόνια που πέρασαν, το συρτάρι ήταν εκεί. Το άνοιγα κάθε φοράContinue Reading
Εμένα με θυμάσαι; Έχεις καιρό να με δεις, απορώ να αναγνωρίζεις τη μορφή μου. Τα βλέπεις τα χέρια μου; Τα βλέπεις τα μάτια μου; Δε διακρίνεις το αίμα από τα χέρια μου που μάτωναν, όσο πάλευα να σε κρατήσω κοντά μου; Έμοιαζες με ένα σκοινί που όσο περισσότερο προσπαθούσα ναContinue Reading
Την θυμάσαι ακόμη ε; Σου λείπει πού και πού και κάποιες φορές πιάνεις τον εαυτό σου ν’ αναρωτιέται πού να βρίσκεται. Την σκέφτεσαι καμιά φορά και είναι και κάτι άγρυπνα βράδια που έρχεται η μορφή της στην μνήμη σου και σαν ντόμινο βλέπεις το ένα λάθος σου να πέφτει πάνωContinue Reading
-Έλα, κάτσε λίγο εδώ να τα πούμε. Τόσο καιρό έχω να σε δω. Πώς είσαι; -Καλά λέω, αλλά… -Πάντα θα υπάρχει ένα “αλλά”. Ξέρεις, τότε στα ‘χα δώσει όλα. Κι εσύ τα πέταξες. -Ναι, δεν το άντεχα. Και δεν συνέχισα την κουβέντα. Δεν μπορούσα. Μιλήσαμε για την καθημερινότητα κι αποχαιρετιστήκαμεContinue Reading
Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω της κι πέταξε τα κλειδιά της στον καναπέ. Έβγαλε τις γόβες της κι αναστέναξε ανακουφισμένη. Έβγαλε το σακάκι και το πουκάμισό της, ξεκούμπωσε την φούστα της, την άφησε να πέσει στο πάτωμα κι έπιασε τα μαλλιά της σ’ έναν πρόχειρο κότσο. “Τι μέρα κιContinue Reading
Η λύπη μεταμφιεσμένη στο πετσί της χαράς, κείτεται εντός μου. Κρυμμένη από την κοινή θέα, απλώνεται διακριτικά. Μεθυστικό το άρωμα του γέλιου, φωτεινό το χαμόγελο της καλοπέρασης και της διασκέδασης. Όλα βαίνουν καλώς και όλα κυλάνε τέλεια. Το “μια χαρά” βγαίνει αβίαστα, σχεδόν αυτοματοποιημένα. Το βάθος έχει δώσει τη θέσηContinue Reading
Σε μια βδομάδα ξημερώνει Μεγάλη Εβδομάδα. Ακούω τα πουλιά να κελαηδούν. Ο ουρανός βαρύς, συννεφιασμένος ακόμα, λες κι ακουμπάει πάνω μας, όλο τον πόνο απ’ το θεϊκό δράμα που ζυγώνει. Μόνη τριγυρνώ στους δρόμους. Μπερδεύομαι με τον κόσμο που πάει κι έρχεται στην παραλία. Γέλια, συζητήσεις, αγκομαχητό από κείνους πουContinue Reading
Δεν ήρθες απόψε, ούτε χθες. Βραδιάζει και το μόνο που περιμένω είναι το σφίξιμο στο στομάχι. Αυτό το γνώριμο και βασανιστικό σφίξιμο που φέρνει η απουσία σου, περιμένοντας να ‘ρθει το ξημέρωμα. Όλες οι προσπάθειες που κάνω την ημέρα για να μην σε θυμάμαι, καταρρέουν το βράδυ. Κάθε πρωί γυρνώContinue Reading
Γιατί κάθεσαι και χαλιέσαι για έναν άνθρωπο; Πολλές φορές το έχω σκεφτεί, διότι αυτά τα χρόνια βίωσα και εγώ ακριβώς το ίδιο. Γιατί εναποθέτουμε τόσο ψηλά έναν άνθρωπο και γιατί θεωρούμε τόσο δυνατό ένα πεπερασμένο ον; Γιατί θεωρούμε απόλυτη την πεποίθηση ενός ανθρώπου όταν μας φέρεται αρνητικά; Γιατί να ισχύειContinue Reading
Οι σχέσεις που πέρασαν από δίπλα μας, αποτελούν τις πινελιές που συνθέτουν το κάδρο της ζωής μας. Όλοι όσοι πέρασαν, είτε άφησαν καλές ή κακές αναμνήσεις, είναι ο λόγος που σε κάποιο βαθμό επηρέασαν τις αντιδράσεις και τις συμπεριφορές μας απέναντι στους υπολοίπους. Η καχυποψία, η δυσπιστία ή η ζήλια,Continue Reading
Πόσο εύκολο είναι να σε εξιτάρει το διαφορετικό! Πόσο εύκολα τραβάει το βλέμμα σου, αυτό το παράξενο, το τόσο έξω απ’ τα νερά σου! Πόσο εύκολο ν’ ανοίξεις χώρο στην καρδιά σου γι’ αυτόν τον αλλιώτικο από σένα άνθρωπο! Γι’ αυτόν τον άνθρωπο που δεν μοιράζεστε τον ίδιο τρόπο σκέψης,Continue Reading
Σε βλέπω. Σε κοιτάζω. Σε παρατηρώ. Τα χείλη σου χαμογελούν, αλλά τα μάτια σου δεν τ’ ακολουθούν. Το στόμα σου μιλάει, αλλά η ψυχή σου μένει βουβή. Το σώμα σου κινείται, αλλά η καρδιά σου στέκει ασάλευτη. Πώς άραγε τα καταφέρνεις; Πώς μπορείς να διαχωρίζεις την ύπαρξή σου σε δύοContinue Reading