Δεν υπάρχουν πρίγκιπες. Ξύπνα πριγκίπισσα! Μην περιμένεις τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, αυτοί ζουν μόνο στα παραμύθια. Στην πραγματικότητα υπάρχουν βάτραχοι ντυμένοι πρίγκιπες. Θα σου δείξουν το

Μια ανάσα είμαστε όλοι, το έχουμε όμως δεδομένο πως είμαστε άτρωτοι. Όχι μικρέ μου, φτωχέ μου άνθρωπε. Είμαστε το τώρα, είμαστε οι επιλογές μας, είμαστε όλοι μικροί και

Όλα αλλάζουν γύρω μας κοριτσάκι… Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν και εμείς έχουμε σε αναμονή την ζωή μας. Τι ζούμε; Τι βλέπουμε; Τι αγαπάμε; Δεν ζούμε, απλά υπάρχουμε σε

Να ήξερες ρε φιλαράκι πόσες φορές έγινες για εμένα το παράδειγμα… Πόσες φορές σε καμάρωσα για όλα αυτά που κατάφερες. Για την καριέρα που έκανες και για την

Ήσουν ο βράχος μου. Εσύ με ξέρεις πιο καλά από όλους στην ζωή μου. Ήξερες τι λόγια να πεις για να με ξυπνήσεις, ήξερες πόσο να ανοίξεις την

Χριστούγεννα… έλειπες πάλι σε κάποιο από τα ταξίδια σου, ήρθες όμως και άλλαξες όλα. Μου έδωσες πίσω το παλιό μου χαμόγελο. Ήρθες σπίτι να μαγειρέψουμε, πήγαμε μαζί στο

Όνειρα, τι όμορφο πράγμα! Χαμογελάς όταν τα κάνεις, σου φαίνονται εύκολα και θέλεις γρήγορα να γίνουν πραγματικότητα. Οι σκέψεις ταξιδεύουν μόνο στην θετικότητα. Όλα λάμπουν μέσα σου και

Αυτόν που μπορείς κοντά του να είσαι ο εαυτός σου, είτε φιλικά είτε ερωτικά, κρατά τον γερά. Τι γίνεται όμως αν τελικά χαθεί αυτός ο άνθρωπος από την

Η ζωή μας ένωσε ξαφνικά, τυχαία, μοιραία; Μέναμε σχεδόν απέναντι. Δεν θυμάμαι την ημέρα που είπαμε ότι θα γίνουμε φίλες, θυμάμαι όμως τις μέρες που παίζαμε μαζί μέχρι

Νιώθω ότι όλα γύρω μου διαλύονται και εγώ εκεί μόνη και παγωμένη στέκω στην μέση του σαλονιού. Βλέπω τον καιρό να περνάει και η εικόνα μου αλλοιώνεται. Με

Έχουν περάσει 20 χρόνια που έφυγες από την ζωή μας. Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη την ημέρα. 13 Δεκεμβρίου. Έξω χιονίζει, έχω πρακτική στον παιδικό σταθμό. Από το

Θέλω να ντύσω την ψυχή μου με χρώματα, τέρμα πια η μιζέρια και η μαυρίλα! Όλα γύρω μου νιώθω πως γκρεμίζονται, αλλά θα μείνω εδώ αυτήν την φορά

Όταν χωρίσαμε, ένιωθα σαν να πέθανε κάτι μέσα μου. Δεν ήταν λίγα τα χρόνια που ζήσαμε μαζί… Έκλεισα τα παντζούρια στο σπίτι μας, δεν ήθελα να ξέρω αν

Νύχτα καλοκαιριού, περιμένω και φέτος να συναντηθούμε όπως και κάθε χρόνο. Να έρθεις, να σε δω, να σου μιλήσω, να πούμε τα δικά μας. Αλήθεια, πόσο κρίμα που

Είμαι μόνη μαμά! Δεν είμαι πια το κοριτσάκι σου, που με έπαιρνες αγκαλιά και όλα λύνονταν στην στιγμή. Τώρα πρέπει να σταθώ στα πόδια μου, να κάνω πράγματα

Ξύπνησα μάτια μου και άρχισα να σε ψάχνω. Στην κουζίνα είναι ακόμα το ποτήρι με τον καφέ σου, στο δωμάτιο το μαξιλάρι σου, άδειο σαν το κενό στην