Σ’ όλα τα μάτια που με κοιτάζουν, κρύβονται τα δικά σου. Σε κάθε αγκαλιά που μέσα κλείνομαι, νιώθω τα χέρια σου. Το κάθε ξένο άγγιγμα, έχει κάτι από
Κι αν αναρωτιέσαι τι κάνω… ακόμη εδώ, αγκαλιά τα βράδια με σκέψεις, αναμνήσεις και παλιές φωτογραφίες. Να θυμάμαι, να προσπαθώ να ξεχάσω. Να ανάβω φώτα, να σβήνω λάθη.
Να ‘ξερες πόσο μου λείπουν οι στιγμές μας! Εκείνες οι μικρές, οι αδιόρατες που κοιταζόμασταν και κρυφογελούσαμε χωρίς να χρειάζεται να πούμε τίποτε. Άλλη αίσθηση είχε το ηλιοβασίλεμα.
Πάλι ξημέρωσε και για ακόμη μια φορά δεν βρήκα την καλημέρα σου στο κινητό μου. Σηκώθηκα με βαρύ κεφάλι πάλι σήμερα και ο καφές ήταν άθλιος. Άνοιξα την
Αναρωτιέμαι στα σκοτεινά, πόσο θα ‘θελα να σου μιλήσω, έτσι απλά μόνο να μ’ άκουγες για λίγο. Αλλά μετά προτιμώ τη σιωπή. Κι απ’ τους δυο. Να σε
Δάκρυα στάζουν στην ψυχή, δάκρυα μαραίνουν την καρδιά. Στο μαξιλάρι ακούμπησα τον πόνο μου, να μην με βαραίνει για άλλη μια φορά να μοιραστώ τις σκέψεις. Σαν το
Έχω να δω την κόρη μου 15 χρόνια κι αυτό είναι από μόνο του ίσως η πιο τρομαχτική φράση που μπορεί να ξεστομίσει ένας γονιός. Το πιο τρομαχτικό
Με τι μετριούνται οι απουσίες; Με δάκρυα, αναστεναγμούς, αναμνήσεις, σβησμένα αποτσίγαρα; Με τι μετριέται ο πόνος; Με αναπάντητα “γιατί”, ανομολόγητα “σ’ αγαπώ”, ανεκπλήρωτα όνειρα, μισοάδεια ποτήρια με αλκοόλ;
Όσο βαθιά κι αν κρύψεις τ’ ανομολόγητα, θα βρουν τον τρόπο να βγουν στην επιφάνεια και να σκοτεινιάσουν το μυαλό σου. Όση δύναμη κι αν ξοδέψεις για να
Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι που απομακρύνθηκαν απ’ την ζωή σου και που η έλλειψή τους, πονάει σαν καρφί στην καρδιά. Είναι αυτοί που επέλεξαν διαφορετικά, αφήνοντάς σε
Είναι αυτό το αμετάκλητο του θανάτου, που σαν κόμπος στέκεται στο λαιμό και δυσκολεύει την ανάσα σου. Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι που είχες τόσο ανάγκη και το
Έρωτας σε αναμονή. “Μ’ ακούτε; Σας συνδέω αμέσως!”. Και κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ. Ίσως το πιο όμορφο συναίσθημα για τον εαυτό μας, είναι τελικά ένα “μπράβο ρε
Χρόνια πριν, ήμουν μικρότερη τότε, δεν θυμάμαι ηλικία, δεν θυμάμαι χρόνο και τόπο, θυμάμαι μόνο να μπαίνεις στην ζωή μου και να τα κάνεις όλα άνω κάτω. -Χαμογέλα!
Προσπάθησα ν’ αντισταθώ. Να μην ανοίξω τις πύλες της καρδιάς. Αλλά δεν τα κατάφερα. Λες και μ’ ένα μαγικό σου άγγιγμα τις διέλυσες. Κι απλώθηκε το φως μέσα
Σαν άνθρωπος του κόσμου εδώ και πολλά χρόνια, τον τελευταίο καιρό ξαναβρήκα μια εκδοχή μου που είχα ξεχάσει. Εκείνη που ζούσα με τον εαυτό μου. Τότε που τον