Και οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους. Θηράματα των ίδιων τους των εαυτών, με θύτη τον ανεξέλεγκτα διαδεδομένο ιό. Αδιέξοδη επιλογή η απομόνωση. Σφραγισμένες πόρτες, εγκλωβισμένες ψυχές. Λιγοστοί
Posts, likes, sms, inbox συνομιλίες… Χαζομάρες! Τίποτα δεν αρκεί και όλα μαζί ίσως απομακρύνουν περισσότερο. Αυτό που λένε τα μάτια από κοντά, τα συναισθήματα που δείχνουν, την αγάπη
Έτσι όπως έγιναν πια τα πράγματα, μας δόθηκε μια αναπάντεχη, αναγκαστική ευκαιρία να σταματήσουμε τον καθημερινό αγώνα δρόμου της επιβίωσης και να κάνουμε παύση στο χρόνο, να αρπάξουμε
Σαν άνθρωπος του κόσμου εδώ και πολλά χρόνια, τον τελευταίο καιρό ξαναβρήκα μια εκδοχή μου που είχα ξεχάσει. Εκείνη που ζούσα με τον εαυτό μου. Τότε που τον
Έφτασε λοιπόν η εποχή που ήρθαν τα πάνω κάτω… Όλα όσα σχεδιάζαμε, ονειρευόμασταν, θέλαμε να κάνουμε, μπήκαν σε παύση. Περιορισμένοι στα σπίτια μας τον περισσότερο χρόνο, είτε περνάμε
