Ίσως να μην ήταν μόνο η εποχή με όλη την γραφικότητά της, η αιτία. Ίσως να ήταν τα δικά μου μάτια τα εφηβικά, που μέσα τους γιγαντωνόταν το

Άσε με στις σελίδες της ζωής να χαθώ. Να προσπερνάω τον πόνο, να μην νιώθω το δάκρυ. Μόνο στην αγκαλιά σου να χωθώ, αυτή μου ‘λειψε πιο πολύ

Όσο βαθιά κι αν κρύψεις τ’ ανομολόγητα, θα βρουν τον τρόπο να βγουν στην επιφάνεια και να σκοτεινιάσουν το μυαλό σου. Όση δύναμη κι αν ξοδέψεις για να

Λένε πως αν το παρελθόν αποφασίσει να σ’ επισκεφτεί, θα βρει τον τρόπο. Θα βρει μια χαραμάδα να τρυπώσει στο μυαλό σου και να σου θυμίσει όσα είχαν

Νοσταλγία που με πιάνει σε κάτι απλές κατά τ’ άλλα μέρες… Πρωταπριλιά των σχολικών μου χρόνων. Το εθιμοτυπικό της φάρσας και να ξεγελάσεις τον άλλον, σ’ όλο του

Βιώματα, άνθρωποι και σχέσεις του παρελθόντος, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ζωή σου και σημάδεψαν την προσωπικότητά σου. Λένε πως ο πρώτος έρωτας δεν ξεχνιέται ποτέ, μένει πάντα καλά

Ένας χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος, λένε. Δεν φεύγουν εύκολα τα συναισθήματα, δεν σβήνουν εύκολα οι μνήμες. Θέλει χρόνο και προσπάθεια για να επανέλθεις σε μια καθημερινότητα που

Αγκιστρωμένη πάνω σου, στο τραγουδάω. Μ’ αγκαλιάζεις πιο σφιχτά κι ένα δάκρυ κυλά. Πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια; Πάλιωσε το παλτό… Ψάχνω στις τσέπες και βρίσκω μια απόδειξη

Δύσκολα ή εύκολα, το “τέρμα” μας είναι γεγονός. Έφταιξες, έφταιξα, λίγη σημασία έχει πια, αυτό που μετράει είναι πως επιλέξαμε το “χώρια” απ’ το “μαζί”, αυτό που μετράει

Αλήθεια πόσα χρόνια έχουν περάσει; Θυμάσαι ή είναι τόσα, ώστε έχουν κάνει τη διαδρομή των αναμνήσεων, ξεχασμένο δρόμο στο υποσυνείδητο σου; Είναι περίεργο το πώς η μνήμη χαράζει