Περίεργα πλάσματα είμαστε οι άνθρωποι! Αυτή η ανακούφιση που γεμίζει την ψυχή μας όταν τελειώνει μια ιστορία που δεν μας έκανε ευτυχισμένους, πώς το μυαλό την κάνει γλυκιά

Ναι ξέρω, ποτέ δεν τα πήγαινες καλά με τις ημερομηνίες και τις επετείους. Θυμάμαι που παιχνιδιάρικα στα θύμιζα κάθε φορά κι εσύ δήθεν αδιάφορα έλεγες “τι σημασία έχει;”,

Έχω ένα παλιό κουτί, όμορφο παλιό κουτί. Κάποτε το φύλαγα σαν τα μάτια μου, ήταν το πρώτο δώρο από σένα. Ένα κουτί γεμάτο σοκολάτες ηδονής, καραμέλες πόθων και

Έκλεινα τα 16, όταν ο πατέρας μου μετά από πολλούς εκβιασμούς και γκρίνια, μου πήρε τελικά εκείνο το δερμάτινο μπουφάν. Το “πέτσινο” όπως έλεγε… Εκείνη η δεκαετία το

Κι αν αναρωτιέσαι τι κάνω… ακόμη εδώ, αγκαλιά τα βράδια με σκέψεις, αναμνήσεις και παλιές φωτογραφίες. Να θυμάμαι, να προσπαθώ να ξεχάσω. Να ανάβω φώτα, να σβήνω λάθη.

Να ‘ξερες πόσο μου λείπουν οι στιγμές μας! Εκείνες οι μικρές, οι αδιόρατες που κοιταζόμασταν και κρυφογελούσαμε χωρίς να χρειάζεται να πούμε τίποτε. Άλλη αίσθηση είχε το ηλιοβασίλεμα.

Ο χρόνος γιατρεύει λένε. Επουλώνει τις πληγές, τις χαϊδεύει απαλά καθώς περνάει, κάνοντάς τες μικρές, πιο μικρές, ακόμη πιο μικρές, μέχρι που στο τέλος μένουν μόνο οι ουλές,

Σ’ έναν κύκλο ζωής που ξεκινά χωρίς να το επιλέξουμε και μας παραδίδεται χωρίς γνωστή ημερομηνία λήξης, προσπαθούμε να χωρέσουμε όνειρα, επιθυμίες και “πρέπει”. Σε μια ζωή που

Το ίδιο σημείο, αυτό το παγωμένο υπόγειο του σταθμού των τρένων, έμεινε το ίδιο. Το σημείο που δόθηκε το πρώτο μας φιλί έμεινε εκεί και εμείς πλέον σαν

Σε ένα παλιό συρτάρι φύλαξα ότι έμεινε από σένα. Σε μια προσπάθεια να κρατήσω τις αναμνήσεις ζωντανές. Κλείδωσα φωτογραφίες που θύμιζαν το χθες, αντικείμενα που αποδείκνυαν την ύπαρξη

Είναι και κάτι ιστορίες που μένουν χαραγμένες στην μνήμη σου για καιρό. Είναι και κάτι κύκλοι που αρνείσαι να κλείσεις μέσα σου. Κύκλοι μ’ ανθρώπους που το “μαζί”

Ίσως να μην ήταν μόνο η εποχή με όλη την γραφικότητά της, η αιτία. Ίσως να ήταν τα δικά μου μάτια τα εφηβικά, που μέσα τους γιγαντωνόταν το

Άσε με στις σελίδες της ζωής να χαθώ. Να προσπερνάω τον πόνο, να μην νιώθω το δάκρυ. Μόνο στην αγκαλιά σου να χωθώ, αυτή μου ‘λειψε πιο πολύ

Όσο βαθιά κι αν κρύψεις τ’ ανομολόγητα, θα βρουν τον τρόπο να βγουν στην επιφάνεια και να σκοτεινιάσουν το μυαλό σου. Όση δύναμη κι αν ξοδέψεις για να

Λένε πως αν το παρελθόν αποφασίσει να σ’ επισκεφτεί, θα βρει τον τρόπο. Θα βρει μια χαραμάδα να τρυπώσει στο μυαλό σου και να σου θυμίσει όσα είχαν

Νοσταλγία που με πιάνει σε κάτι απλές κατά τ’ άλλα μέρες… Πρωταπριλιά των σχολικών μου χρόνων. Το εθιμοτυπικό της φάρσας και να ξεγελάσεις τον άλλον, σ’ όλο του

Βιώματα, άνθρωποι και σχέσεις του παρελθόντος, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ζωή σου και σημάδεψαν την προσωπικότητά σου. Λένε πως ο πρώτος έρωτας δεν ξεχνιέται ποτέ, μένει πάντα καλά

Ένας χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος, λένε. Δεν φεύγουν εύκολα τα συναισθήματα, δεν σβήνουν εύκολα οι μνήμες. Θέλει χρόνο και προσπάθεια για να επανέλθεις σε μια καθημερινότητα που

Αγκιστρωμένη πάνω σου, στο τραγουδάω. Μ’ αγκαλιάζεις πιο σφιχτά κι ένα δάκρυ κυλά. Πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια; Πάλιωσε το παλτό… Ψάχνω στις τσέπες και βρίσκω μια απόδειξη

Δύσκολα ή εύκολα, το “τέρμα” μας είναι γεγονός. Έφταιξες, έφταιξα, λίγη σημασία έχει πια, αυτό που μετράει είναι πως επιλέξαμε το “χώρια” απ’ το “μαζί”, αυτό που μετράει