Μες στην πόλη γυρίζω. Όχι, δεν είναι άδεια. Είναι κατάμεστη από κόσμο, φωνές, τουρίστες. “Ήρθαν κι αυτοί…” μονολογώ. Μύρισε καλοκαίρι. Το καλοκαίρι που καρτερούσαμε κι όλο μας ξέφευγε.
Ακόμα μία ημέρα μακριά σου, αλλά αν είσαι χαρούμενη, αυτό με ευχαριστεί. Αν δε με βλέπεις και αυτό σε χαροποιεί, θλίβει τη ματωμένη μου η καρδιά η χαρά
Ξέρεις, εκείνη την ώρα την μυστηριακή του ηλιοβασιλέματος, να σε κρατάω απ’ το χέρι και να ζήσω μια συναυλία μαζί σου. Να μου χαμογελάς και να σιγοτραγουδάμε αυτά
Εμένα με θυμάσαι; Έχεις καιρό να με δεις, απορώ να αναγνωρίζεις τη μορφή μου. Τα βλέπεις τα χέρια μου; Τα βλέπεις τα μάτια μου; Δε διακρίνεις το αίμα
Όσο και να ακούγεται καλό ότι οι άνθρωποι για να έχουν μία καλή επικοινωνία μεταξύ τους πρέπει και να συμφωνούν, δεν υφίσταται. Η πραγματικότητα είναι άλλη. Οι άνθρωποι
Ψηλή, εντυπωσιακή με μαύρο, μακρύ μαλλί, καλόκαρδη, ευγενική, έξω καρδιά, με χωρισμένους γονείς και δύσκολα παιδικά χρόνια. Εκείνος, ο κλασσικός άντρας, στυγνός και επιτυχημένος επιχειρηματίας. Είχε εκείνο το
Σε βλέπω να μεγαλώνεις και χαίρομαι παιδί μου. Γελάς και νιώθω να λάμπει ο ήλιος. Αλλά κι ένα τσίμπημα στην καρδιά. Ότι σε λίγο καιρό κι εσύ θ’
Το τέταρτο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας, το μοναδικό αγόρι και φυσικά το πιο παραχαϊδεμένο. Μεγαλωμένο στοργικά από τις τρεις αδερφές του, αλλά κυρίως από την μάνα. Ο μοναχογιός,
Η αγάπη φαίνεται στα μικρά πράγματα, στις κοτομπουκιές που μου άφησες στο ψυγείο. Στο σημείωμα που γράφεις «έφυγα νωρίς, δεν ήθελα να σε ξυπνήσω, να μου κοιμηθείς λίγο
Δεν είμαι τέλεια! Ούτε κατά διάνοια! Προσπάθησα δεν λέω, επιδίωξα πολύ να φτάσω στα πρότυπα που προστάζει η κοινωνία και ο περίγυρος, από τις πρώτες κιόλας στιγμές της
-Πού στο καλό έχεις βάλει το άσπρο μου πουκάμισο; -Μη μου φωνάζεις εμένα! Σου είπα ότι το έκανα ξεσκονόπανο! -Ξεσκονόπανο το καλό μου το πουκάμισο; -Ποιο καλό; Που
Αγάπη, έρωτας, φιλία, συμπόνια, κατανόηση… Συναισθήματα για τα οποία πολλοί μιλάμε, λίγοι όμως μπορούμε να νιώσουμε πραγματικά. Γιατί αν δεν βγαίνουν αβίαστα από μέσα σου, πώς να τ’
Είσαι εκεί, πάντα εκεί. Ο πατέρας, η φιγούρα που με καθορίζει απ’ τη γέννησή μου. Δεν φλυαρείς. Με κοιτάζεις μόνο και καταλαβαίνεις πώς είμαι. Χθες είπα πολλά. Ίσως
Ήμουν η ζωή σου, το φως σου μου ‘λεγες, θυμάσαι; Με πρόσεχες, όπως προσέχουν τα ακριβά κρύσταλλα για να μη σπάσουν. Με προστάτευες σαν τον φύλακα άγγελο, από
Την θυμάσαι ακόμη ε; Σου λείπει πού και πού και κάποιες φορές πιάνεις τον εαυτό σου ν’ αναρωτιέται πού να βρίσκεται. Την σκέφτεσαι καμιά φορά και είναι και
Να σου πω ένα μυστικό; Οι άνθρωποι δεν βγαίνουν σε γραμμή παραγωγής από εργοστάσιο! Οι άνθρωποι δεν γεννιούνται με συγκεκριμένες ρυθμίσεις απ’ τον παραγωγό! Οι άνθρωποι δεν προγραμματίζονται
Έπιασε το αδύναμο, γερασμένο χέρι της και το φίλησε στοργικά. “Πόσο σ’ αγαπάω!” της ψιθύρισε όπως την κοιτούσε να κοιμάται γαλήνια. Χάιδεψε με το βλέμμα της κάθε σπιθαμή
Ήρθε επιτέλους η ονειρεμένη μας στιγμή. Ένα θα γίνουμε, μία ψυχή και ένα κορμί. Πάντοτε λαχταρούσα να βρεθώ στην αγκαλιά σου, πουλί να είμαι και να πετώ μέσα
Χθες βράδυ ονειρεύτηκα πως γύρισα στο παλιό μας σπίτι. Κι εκεί που ήταν κάποτε ο δρόμος μας, υπήρχε ένα τείχος που είχε κυκλώσει τα πάντα. Το φως δεν
Ποιος είπε πως η φιλία δεν είναι έρωτας; Ποιος είπε πως η φιλία δεν είναι αγάπη, έρωτας και πάθος μαζί; Δεν αγαπάς τους φίλους σου; Δε σου λείπουν
View More
