Το γυμνό κορμί σου ανήκει μόνο σε εκείνον που έχει δει την ψυχή σου γυμνή. (Charlie Chaplin) Στην εποχή μας, έχει κυριαρχήσει η άποψη πως ένας άνθρωπος πρέπει

Αυτόν που μπορείς κοντά του να είσαι ο εαυτός σου, είτε φιλικά είτε ερωτικά, κρατά τον γερά. Τι γίνεται όμως αν τελικά χαθεί αυτός ο άνθρωπος από την

Είναι και κάτι ιστορίες που μένουν χαραγμένες στην μνήμη σου για καιρό. Είναι και κάτι κύκλοι που αρνείσαι να κλείσεις μέσα σου. Κύκλοι μ’ ανθρώπους που το “μαζί”

Ακόμα μία ημέρα μακριά σου, αλλά αν είσαι χαρούμενη, αυτό με ευχαριστεί. Αν δε με βλέπεις και αυτό σε χαροποιεί, θλίβει τη ματωμένη μου η καρδιά η χαρά

Ξέρεις, εκείνη την ώρα την μυστηριακή του ηλιοβασιλέματος, να σε κρατάω απ’ το χέρι και να ζήσω μια συναυλία μαζί σου. Να μου χαμογελάς και να σιγοτραγουδάμε αυτά

Εμένα με θυμάσαι; Έχεις καιρό να με δεις, απορώ να αναγνωρίζεις τη μορφή μου. Τα βλέπεις τα χέρια μου; Τα βλέπεις τα μάτια μου; Δε διακρίνεις το αίμα

Κι εκεί που θαρρείς πως έχεις βρει τα μονοπάτια σου, εκεί που λες πως έχεις βρει την σωστή ροή στη ζωή σου, εκεί που έχεις όλα τα κουτάκια

Αγάπη, έρωτας, φιλία, συμπόνια, κατανόηση… Συναισθήματα για τα οποία πολλοί μιλάμε, λίγοι όμως μπορούμε να νιώσουμε πραγματικά. Γιατί αν δεν βγαίνουν αβίαστα από μέσα σου, πώς να τ’

Όσο βαθιά κι αν κρύψεις τ’ ανομολόγητα, θα βρουν τον τρόπο να βγουν στην επιφάνεια και να σκοτεινιάσουν το μυαλό σου. Όση δύναμη κι αν ξοδέψεις για να

Ήρθε επιτέλους η ονειρεμένη μας στιγμή. Ένα θα γίνουμε, μία ψυχή και ένα κορμί. Πάντοτε λαχταρούσα να βρεθώ στην αγκαλιά σου, πουλί να είμαι και να πετώ μέσα

Ποιος είπε πως η φιλία δεν είναι έρωτας; Ποιος είπε πως η φιλία δεν είναι αγάπη, έρωτας και πάθος μαζί; Δεν αγαπάς τους φίλους σου; Δε σου λείπουν

Να ‘ξερες πόσο σ’ αγαπάω! Δεν νομίζω ότι θα το άντεχες! Βλέπεις, από ήπιους ανθρώπους δεν περιμένεις τόσο πάθος. Κι όμως! Υπάρχει! Κρύβεται εκεί δα, πολύ καλά όμως…

Λένε πως μεταξύ του άντρα και της γυναίκας δεν μπορεί να υπάρξει φιλία, λένε πως είναι αδύνατο να μην δουν ερωτικά ο ένας τον άλλον, έστω για μια

Στο μυαλό μου τα είχα όλα σε τάξη. Κάθε μου ενέργεια ήταν αποτέλεσμα οργάνωσης και προγραμματισμού. Ο έλεγχος για το κάθε τι, με βοηθούσε ν’ αποφύγω ανεπιθύμητες καταστάσεις.

Πλησιάζω. Όλο και πλησιάζω. Ένα βήμα τη φορά. Το βλέμμα μου βυθίζεται μέσα στο δικό σου. Βαριανασαίνω. «Είσαι το κέντρο του κόσμου. Mόνο εσύ…» νιώθω να σου φωνάζει

Μέσα στην ιστορία αυτή, κρύβεται η στιγμή που έζησα όλη μου τη ζωή. Οι αληθινοί έρωτες ίσως να είναι εκείνοι που δεν βρήκαν ποτέ το δικό τους δρόμο