Εγκλωβισμένη μέσα στα χέρια του, φυλακισμένη μέσα στην αγκαλιά του. Να γίνονται ένα τα κορμιά, να παραδίνονται ξανά και ξανά. Σταγόνες ιδρώτα, θυσία στον θεό έρωτα. Τα μάτια της κολλημένα στα δικά του, μαγνητισμένα θαρρείς και τα χείλη της άηχα να τον ικετεύουν να μείνει εκεί, κοντά της, δίπλα της,Continue Reading
[Γράφει η Ελένη Ρέγγα] Ήταν «παλιά» ψυχή σε αυτόν τον κόσμο. Είχε έρθει να λυτρώσει και να λυτρωθεί! Η τρίτη και τελευταία ζωή της, θα έπρεπε ν’ αλλάξει την κατάστασή της πρωτίστως και μετά όσων περισσότερων την πλησίαζαν. Ακολουθούσε πλέον μια εσωτερική φωνή που την εμπιστευόταν απόλυτα, ποτέ δεν παρέκκλινεContinue Reading
Άνοιξα το πακέτο και πήρα το τελευταίο τσιγάρο. Έγειρα το κεφάλι προς τα πίσω, έκλεισα τα μάτια και φύσηξα τον καπνό με όλο μου το είναι, φυσώντας εκτός όλο τον πόνο της καρδιάς. Εκεί στην σιγή της νύχτας και του μπαλκονιού, παρέα με ακόμα ένα νέο φεγγάρι και μια κούπαContinue Reading
[Γράφει η Ελένη Ρέγγα] Γκάζωσα μόλις βγήκα στην Εθνική από Λουτράκι. Ήταν δύσκολη ημέρα σήμερα και ο τύπος μου έβγαλε το λάδι μέχρι να δεχτεί! Μεγάλη εταιρεία, συνεργάζεται και με περιοδικά ξένου τύπου… Καλή δουλίτσα. Αρχικά βέβαια δεν θα φωτογραφίζω εγώ, αλλά θα αναλάβω όλη την μετέπειτα παρουσίαση μέχρι τοContinue Reading
Ένιωσε την αναπνοή της να κόβεται και την καρδιά της να σταματάει. Τα μάτια της είχαν εγκλωβιστεί θαρρείς στο βλέμμα του, που είχε βυθιστεί αχόρταγα στο δικό της. Τα χείλη του, μια ανάσα μακριά απ’ τα χείλη της. Η ανάσα του της έκαιγε το δέρμα και το χέρι του αργάContinue Reading
Η ώρα έχει πάει δώδεκα το βράδυ κι εγώ για άλλη μια φορά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Κάτι μέσα μου, μου φέρνει ένταση και δεν με αφήνει να κοιμηθώ. Βάζω ένα ποτήρι κρασί και βγαίνω στο μπαλκόνι. “Έχει πανσέληνο απόψε αγάπη μου” λέω ασυναίσθητα, σαν τότε που ήσουν δίπλα μου.Continue Reading
Είχε υποσχεθεί να μην τον ξαναδεί, ν’ αποτρέψει την σκέψη της από αυτόν. Μα η φωνή, αυτή η ζημιάρα φωνή του, δεν την άφηνε σε ησυχία. Έμοιαζε να την προσκαλεί κοντά του με ένα τρόπο γλυκό, αβίαστο, σαν το νερό του ποταμού που απλά κυλά προς την θάλασσα. Και σήμεραContinue Reading
Κυριακή μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Ο καιρός είναι ανοιξιάτικος και προσφέρεται για βόλτες. Ο σπανίως άπλετος χρόνος μου είναι η πεμπτουσία της βόλτας μου, παρέα με την φωτογραφική μου μηχανή. Για μια φωτογράφηση για ένα διαγωνισμό ξεκίνησα και άρχισα να περιδιαβαίνω τους δρόμους του Μεταξουργείου. Καθώς βάδιζα, άκουσα μιαContinue Reading
“Να ‘ταν ο κόσμος μαγικόςπαράδεισος η πλάσηστου φεγγαριού το τάσικαφές βαρύς γλυκός…” Η φωνή της Γαλάνη γέμιζε το δωμάτιο και η Πέπη κοντοστάθηκε για να ακούσει. Έκλεισε τα μάτια της κι έφερε εικόνες μπροστά της. Εικόνες των φίλων που τη συνόδευαν χρόνια τώρα και πότε στα εύκολα, πότε στα δύσκολα,Continue Reading
Μελαχρινός, μελαμψός, με τσακίρικο μάτι, άσπρο δέρμα και μια αγνή παιδική ψυχή που τον έκανε περιζήτητο και ακαταμάχητο στο γυναικείο πληθυσμό του νησιού. Η ντροπαλότητα και τα λακκάκια γύρω από τα χείλη όταν χαμογελούσε, μαζί με την άγνοια της εσωτερικής και εξωτερικής του ομορφιάς, άφηνε το στίγμα του από όπουContinue Reading
Μια ειδοποίηση περίμενε στο viber για να πάρει το αυτοκίνητο και να αρχίσει να διασχίζει την Αττική οδό με κατεύθυνση το αεροδρόμιο. Ένα επαγγελματικό ταξίδι θα την κρατούσε μακριά απ’ όλα για εύλογο διάστημα και σίγουρα θα αποσυμφόριζε την κατάσταση. Άκουσε το κινητό της να χτυπά. Ήταν η Στέλλα. –Continue Reading
Μαρίζα, η μελαχρινή αιτία του σκανδάλου, με τις ατίθασες μπούκλες και το ανάλαφρο, ουράνιο βάδισμα, που όριζε την παρουσία της στο χώρο αθόρυβα και επιβλητικά από όπου περνούσε. Όλη η γειτονιά την είχε στην μπούκα, πιθανότατα και τα γύρω περίχωρα. Αν μπορούσαν να την κάψουν στη πυρά, θα το είχανContinue Reading
Η Λενιώ καθόταν πάνω από το άψυχο κορμί του αγαπημένου της. Πριν λίγα λεπτά άφησε την τελευταία του πνοή στην αγκαλιά της. Η Λενιώ είχε μείνει ακίνητη. Τον κρατούσε στην αγκαλιά της, κοιτούσε το πρόσωπό του. Τίποτα δεν δήλωνε ίχνος ζωής. Έτσι ξαφνικά η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει. ΛίγοContinue Reading
“Τι να την κάνεις τη σκιά; Το φως αξίζει να μοιράζεσαι…” Ήταν μεσημέρι όταν το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Κεμάλ Ατατούρκ στην Κωνσταντινούπολη. Η Νέλλη καθόταν στο παράθυρο και κοιτούσε απ’ έξω την Πόλη των Πόλεων να παίζει κρυφτό κάτω από τα μαύρα σύννεφα. “Ωραίος καιρός! Άνοιξη στην Πόλη, ποιοςContinue Reading
Σκάναρε με το πάντα δήθεν-αδιάφορο βλέμμα του το χώρο και χαμογέλασε στη θέα του άδειου τραπεζιού που εντόπισε στην άκρη του μαγαζιού. Τυχεροί ήταν που βρέθηκε κι αυτό. Σαββατόβραδο, ο καιρός κρύος και πριν λίγο είχε πιάσει και μια δυνατή βροχή που ήταν ικανή “να ξεπλύνει ακόμη και τις αμαρτίεςContinue Reading
Τα πόδια της έτρεμαν, ανέβηκε όμως στη σκηνή. Έπρεπε να φέρει εις πέρας και αυτήν την παράσταση όπως κάθε βράδυ τα τελευταία χρόνια για ακόμα μια φορά. Δεν έπρεπε κανείς να καταλάβει τίποτα. Έπλυνε τα πιάτα, ετοίμασε το κολατσιό, φύλαξε τα ρούχα, έσβησε τα φώτα και έγειρε στη άκρη στηContinue Reading
Μετά από δεκαπέντε ώρες δουλείας, το μόνο που ήθελε ήταν να απολαύσει μια ζεστή κούπα καφέ, ξαπλωμένη στον αγαπημένο της καναπέ. Να βάλει την μουσική που την χαλαρώνει και να έρθει η ώρα που θα μπει κάτω από το καυτό νερό της ντουζιέρας. Μόλις μπήκε στο σπίτι της, έκλεισε τοContinue Reading
Ψηλή, εντυπωσιακή με μαύρο, μακρύ μαλλί, καλόκαρδη, ευγενική, έξω καρδιά, με χωρισμένους γονείς και δύσκολα παιδικά χρόνια. Εκείνος, ο κλασσικός άντρας, στυγνός και επιτυχημένος επιχειρηματίας. Είχε εκείνο το άγγιγμα του Μίδα σε όλες τις επαγγελματικές του κινήσεις. Ξεκίνησε με μια μικρή παραγωγική μονάδα από τους γονείς του και είχε καταφέρειContinue Reading
Το τέταρτο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας, το μοναδικό αγόρι και φυσικά το πιο παραχαϊδεμένο. Μεγαλωμένο στοργικά από τις τρεις αδερφές του, αλλά κυρίως από την μάνα. Ο μοναχογιός, το καμάρι, το στερνοπούλι της, το κατάδικό της οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Καλομαθημένος με όλες του τις απαιτήσεις ικανοποιημένες στο πιάτο, καταφερτζής από μικρός.Continue Reading
-Πού στο καλό έχεις βάλει το άσπρο μου πουκάμισο; -Μη μου φωνάζεις εμένα! Σου είπα ότι το έκανα ξεσκονόπανο! -Ξεσκονόπανο το καλό μου το πουκάμισο; -Ποιο καλό; Που το φορούσες κι ήσουν σαν τον πιγκουίνο τρομάρα σου! -Πάλι να με διαολίσεις θες, αλλά δεν θα σου περάσει! Δεν θα μουContinue Reading