Σκάλισα μες στη ψυχή μου το όνομά σου “ελευθερία”. Κι ήρθες εσύ και το μουτζούρωσες με τα χρώματα της υποταγής. Το μόνο που ήθελα ήταν να αφεθώ στην

Ίσως να μην ήταν μόνο η εποχή με όλη την γραφικότητά της, η αιτία. Ίσως να ήταν τα δικά μου μάτια τα εφηβικά, που μέσα τους γιγαντωνόταν το

Ακόμα μία ημέρα μακριά σου, αλλά αν είσαι χαρούμενη, αυτό με ευχαριστεί. Αν δε με βλέπεις και αυτό σε χαροποιεί, θλίβει τη ματωμένη μου η καρδιά η χαρά

Σαν κεραυνός χτύπησε η είδηση την οικογένεια. -Χωρίζεις; Πώς τολμάς; -Αν δεν το κάνω, θα πάω στο ψυχιατρείο! Κι έμεινα εκεί, στο λαβωμένο σπίτι, να μαζεύω τα κομμάτια

Ξέρεις, εκείνη την ώρα την μυστηριακή του ηλιοβασιλέματος, να σε κρατάω απ’ το χέρι και να ζήσω μια συναυλία μαζί σου. Να μου χαμογελάς και να σιγοτραγουδάμε αυτά

Εμένα με θυμάσαι; Έχεις καιρό να με δεις, απορώ να αναγνωρίζεις τη μορφή μου. Τα βλέπεις τα χέρια μου; Τα βλέπεις τα μάτια μου; Δε διακρίνεις το αίμα

Η αγάπη φαίνεται στα μικρά πράγματα, στις κοτομπουκιές που μου άφησες στο ψυγείο. Στο σημείωμα που γράφεις «έφυγα νωρίς, δεν ήθελα να σε ξυπνήσω, να μου κοιμηθείς λίγο

Λένε πως οι άνθρωποι που σ’ αγαπούν φαίνονται στις λύπες σου, φαίνονται στις δύσκολες στιγμές σου, φαίνονται όταν έχεις γονατίσει. Λένε πως οι άνθρωποι που είναι πραγματικά δικοί

Κάθεσαι απέναντι και με κοιτάς. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Λίγο το ένα, λίγο το άλλο… Ο χρόνος ο αδηφάγος τα τρώει όλα, τα ροκανίζει. Ίσως ήμασταν κι οι

Ετοιμάζομαι γρήγορα κι ανάμεσα απ’ τις δουλειές, συναντιόμαστε για ένα γρήγορο καφέ. -Πολύ καιρό είχαμε να τα πούμε κορίτσι! -Ξεχάσαμε και πώς είναι! λες και γελάς -Τι νέα;

Κι εκεί που θαρρείς πως έχεις βρει τα μονοπάτια σου, εκεί που λες πως έχεις βρει την σωστή ροή στη ζωή σου, εκεί που έχεις όλα τα κουτάκια

Άσε με στις σελίδες της ζωής να χαθώ. Να προσπερνάω τον πόνο, να μην νιώθω το δάκρυ. Μόνο στην αγκαλιά σου να χωθώ, αυτή μου ‘λειψε πιο πολύ

Αγάπη, έρωτας, φιλία, συμπόνια, κατανόηση… Συναισθήματα για τα οποία πολλοί μιλάμε, λίγοι όμως μπορούμε να νιώσουμε πραγματικά. Γιατί αν δεν βγαίνουν αβίαστα από μέσα σου, πώς να τ’

Ήμουν η ζωή σου, το φως σου μου ‘λεγες, θυμάσαι; Με πρόσεχες, όπως προσέχουν τα ακριβά κρύσταλλα για να μη σπάσουν. Με προστάτευες σαν τον φύλακα άγγελο, από

Την θυμάσαι ακόμη ε; Σου λείπει πού και πού και κάποιες φορές πιάνεις τον εαυτό σου ν’ αναρωτιέται πού να βρίσκεται. Την σκέφτεσαι καμιά φορά και είναι και

Να σου πω ένα μυστικό; Οι άνθρωποι δεν βγαίνουν σε γραμμή παραγωγής από εργοστάσιο! Οι άνθρωποι δεν γεννιούνται με συγκεκριμένες ρυθμίσεις απ’ τον παραγωγό! Οι άνθρωποι δεν προγραμματίζονται

Όσο βαθιά κι αν κρύψεις τ’ ανομολόγητα, θα βρουν τον τρόπο να βγουν στην επιφάνεια και να σκοτεινιάσουν το μυαλό σου. Όση δύναμη κι αν ξοδέψεις για να