[Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου] Άνθρωποι αγενείς, θρασείς, με το φαρμάκι έτοιμο για εκτόξευση, εκεί, στην άκρη της γλώσσας. Άνθρωποι που το μόνο που έχουν μάθει είναι να ζητούν, να απαιτούν με αναίδεια ακόμη κι αυτά που δεν τους ανήκουν. Άνθρωποι πονηροί, τοξικοί, με την προσβολή ανά χείρας, ετοιμοπόλεμη. Κι απ’Continue Reading
[Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη] Ναι, είμαι λυσσασμένη για σένα. Γιατί να ντραπώ να το παραδεχτώ; Δεν φοβάμαι πως αυτό θα αμαυρώσει την εικόνα μου στους άλλους. Γιατί οι άλλοι πάντα λένε έτσι και αλλιώς, δίχως να χρειαστεί να κάνεις ή να μην κάνεις κάτι. Και η ζωή είναι πολύ μικρήContinue Reading
[Γράφει η Άννα Ζανιδάκη] Έφυγες, για μένα ξαφνικά, για σένα μετά από αρκετών χρόνων ταλαιπωρία. Να ‘ξερες τι δεν θα ‘δινα να γύρναγα το χρόνο, τα χρόνια μας πίσω και να ζήσουμε επιτέλους εκείνο το όμορφο συναίσθημα που κι οι δυο τρέμαμε όχι μόνο στο άκουσμά του, αλλά και στοContinue Reading
[Γράφει η Ελένη Ισπόγλου] Ήταν ένα πρωινό διαφορετικό από τα άλλα. Κρατούσα για πρώτη φορά στα χέρια μου – καθηλωμένη θα ‘λεγα από τη μαγεία της στιγμής – αυτό που λέγεται «κομμάτια της ψυχής σου». Με κάθε σου λέξη, οδοιπορούσα στο σώμα σου, στα μάτια, στα χείλη, στα όλα σου.Continue Reading
[Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου] Καλή για τα δεδομένα σου. Επαρκής για τα ζητούμενά σου. “Σωστή” εμφάνιση και συμπεριφορά. Κατάλληλο “επίπεδο” και “τρόποι”… Όλα οκ λοιπόν κι είπες ας δοκιμάσω, να δούμε πώς θα πάει κι αυτό… Και περνούσε ο καιρός κι εκείνη παρέμενε απλά “επαρκής” και τίποτα παραπάνω μέσα σου.Continue Reading
[Γράφει η Γεωργία Ευστρατίου] Πίστευες ότι είχες βάλει τελεία. Μόνο που δεν ήταν τελεία, ήταν απλώς παύση – άνω τελεία. Είχες πει ότι η πόρτα έκλεισε τη στιγμή του τέλους. Ήθελες να πιστεύεις ότι όλα ανήκαν στο θλιβερό παρελθόν, το οποίο μπορούσες επιτέλους να κρύψεις βαθιά στην ντουλάπα σου. ΚαιContinue Reading
[Γράφει η Ελένη Ισπόγλου] Στη ζωή, ό,τι δίνεις παίρνεις και η εμπειρία μέχρι τώρα μου το έχει αποδείξει. Όταν θα δώσω αγάπη με όλη την ψύχη μου, η ζωή με κάποιον τρόπο θα μου την επιστρέψει. Ίσως να μην έρθει με τη μορφή που θέλω, όμως θα τη φέρει. ΝιώθωContinue Reading
[Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη] Κλείνω τα μάτια μου, τα πιέζω μέχρι αυτά να πονέσουν. Τα κλείνω, δεν θέλω να παραμένουν ανοιχτά. Περνάω από την περιοχή που μένεις και δεν μπορούν αυτά να μείνουν ανοιχτά. Δεν θέλω ούτε να σε δω, αλλά ούτε και να μη σε δω. Κοιτάζω από τοContinue Reading
[Γράφει η Στέλλα Σωτήρκου] Προσπάθησα τόσο τραγικά, μάρτυς μου ο Θεός! Μα κάθε φορά έβλεπα στα μάτια σου το φευγιό. Λες και μου δήλωνες “Ναι μεν σ’ αγαπάω μωρέ, αλλά τώρα πρέπει να φύγω, πρέπει να την κάνω!”. “Μα…”. “Άντε γεια!”. Δουλειά, ταξίδια και πάει λέγοντας. Κι έμενα εγώ μεContinue Reading
[Γράφει η Δέσποινα Γρηγοριάδη] Πάντα εκεί, 24 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την βδομάδα, 12 μήνες το χρόνο. Μήπως και φιλοτιμηθείς… Αλλά ο χρόνος περνάει κι οι δικαιολογίες κάποια στιγμή τελειώνουν, έτσι ακριβώς όπως άρχισαν. Λένε “οι μεγάλες καψούρες ζουν και επιμένουν”, ίσως μια ακόμη δικαιολογία μέσα στις τόσες ναContinue Reading
[Γράφει η Χρυσάνθη Σ.] Βράδυ, ώρα δώδεκα. Το τζάκι σιγοκαίει, το κρύο είναι πολύ δυνατό. Παρηγοριά μου το τσιγάρο, το κρασί και εσύ. Πού είσαι; Που γυρνάς; Γιατί δεν είσαι εδώ ποτέ όταν σε χρειάζομαι; Γιατί δεν μου τηλεφωνείς πια; Τι σκληρή στάση είναι αυτή που κρατάς απέναντί μου; Σιωπή.Continue Reading
[Γράφει η Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.🖤)] Οι μισοί από εμάς δεν μεγαλώσαμε με πολλές αγκαλιές, ίσως να μην μεγαλώσαμε καν σωστά, να ήρθαμε σε αυτή τη ζωή από λάθος ή οι συνθήκες στη πορεία να μας άφησαν να είμαστε συναισθηματικά μισοί. Λένε ότι οι αγκαλιές είναι το φάρμακο στη θλίψη, στηνContinue Reading
[Γράφει η Άνδρεα Αρβανιτίδου] Τα βράδια, όταν πέφτει το σκοτάδι, τότε ξυπνάνε αναμνήσεις που πονάνε. Έρχονται στιγμές που θα ήθελες να ζήσεις ακόμα μια φορά, να νιώσεις αυτό το συναίσθημα που πλέον έχει ξεθωριάσει. Τις νύχτες μου λείπεις πιο πολύ, όταν οι ψυχικές αντιστάσεις πέφτουν και γίνονται πιο ευάλωτες. Τότε,Continue Reading
[Γράφει η Αικατερίνη Χριστοδούλου] Άστοχα ερωτήματα βασανίζουν διαρκώς το μυαλό μου… Ερωτήματα πλασμένα τόσο προσεκτικά από την ανασφάλεια και τον πόνο, που δεν επιδέχονται λανθασμένης απάντησης. Είναι φορές που η ίδια σου η ύπαρξη προσπαθεί να σε προστατεύσει, να σε προφυλάξει από την τρέλα του νου. Δεν μπορεί να δημιουργήσειContinue Reading
[Γράφει η Άννα Ζανιδάκη] Δεν κρατώ κακία σε κανέναν. Χρόνια τώρα, σαν κατάλαβα πως η αγάπη μπορεί να μην είναι καν αμοιβαία, καμιά φορά ή και πολλές. Όταν αντιλήφθηκα πως τα “θέλω” μου δεν διαπρέπουν δίπλα στα δικά σου, τότε πήρα και τη μεγάλη για όλους μας απόφαση. Αποχωρισμός, χωρισμός,Continue Reading
[Γράφει η Κατερίνα Σιδέρη] Με τον όρο “μικροί άνθρωποι” μπορούν να χαρακτηριστούν πολλοί, τόσο με αρνητική σημασία, όσο και με θετική. Επειδή η ζωή μας όμως βομβαρδίζεται συνεχώς με αρνητισμό, θα επιλέξω να ρίξω φως σε εκείνους τους μικρούς μεν ανθρώπους, που διαθέτουν όμως μια μεγάλη καρδιά και τολμούν ναContinue Reading
[Γράφει η Χρυσάνθη Σ.] Περνούσαμε όμορφες στιγμές μαζί. Το γέλιο σου, η ανάσα σου, τα βράδια γεμάτα ηδονή… Τα πρωινά. Ο καφές μας… Είχαμε μια ζωή κοινή, απλή, όπως ακριβώς την είχαμε συζητήσει. Και ξαφνικά άλλαξαν όλα. Ξαφνικά γνώρισες κάποια άλλη. Και ζήτησες την λήξη, γιατί η ζωή μας δενContinue Reading
[Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη] Μαζί! Μία λέξη δυνατή, που κάθε εμπόδιο κάνει να τρομάζει. Μαζί! Όλα τα προβλήματα μικραίνουν και όλες οι χαρές αυξάνονται. Θα ήθελα πολύ να είμαι μαζί σου και να χάνομαι, θα ήθελα πολύ να είμαι μαζί σου και να γεννιέμαι ξανά για δεύτερη φορά. Μαζί! ΛέξηContinue Reading
[Γράφει η Στέλλα Σωτήρκου] “Άντε να δω πότε θα βρεθούμε από κοντά κορίτσι, έχω τόσα να σου πω!”. “Κι εγώ το ίδιο. Μας έφαγε ο έρωτας!”. Γελάσαμε κι οι δυο πνιχτά. Έκλεισα το τηλέφωνο και κοίταξα το κενό. Πόσο να με πληγώσεις περισσότερο; Και να ‘θελες, δεν μπορείς. Γι‘ αυτόContinue Reading
{Γράφει η Δέσποινα Γρηγοριάδη] Όλοι οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν την αγάπη. Κι όλοι το καταφέρνουν. Γιατί ωραία βρήκες την αγάπη, αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό, πρέπει να την πάρεις και στα σοβαρά. Όσο καθαρή και διαφανή μπορεί να είναι, άλλο τόσο μπορεί να γίνει θολή και σκοτεινή. Κάπως έτσιContinue Reading