Μες στην πόλη γυρίζω. Όχι, δεν είναι άδεια. Είναι κατάμεστη από κόσμο, φωνές, τουρίστες. “Ήρθαν κι αυτοί…” μονολογώ. Μύρισε καλοκαίρι. Το καλοκαίρι που καρτερούσαμε κι όλο μας ξέφευγε.
Θεός, κάρμα, σύμπαν… και πόσα ακόμη δεν “συνωμοτούν” (θεωρητικά) για να φέρουν την δικαίωση, να επαναφέρουν την ισορροπία, να αποδώσουν δικαιοσύνη; Πόσες φορές δεν εναπόθεσες τις ελπίδες σου
«Έχει καταντήσει μάστιγα πια, αυτές οι χωρισμένες να κυκλοφορούν ελεύθερες στην κοινωνία μας! Δεν φτάνει που δεν κατάφεραν να κρατήσουν το έτερον ήμισυ, δεν φτάνει που δεν στάθηκαν
Δεν είμαι τέλεια! Ούτε κατά διάνοια! Προσπάθησα δεν λέω, επιδίωξα πολύ να φτάσω στα πρότυπα που προστάζει η κοινωνία και ο περίγυρος, από τις πρώτες κιόλας στιγμές της
Άνθρωποι χαρούμενοι και φωτεινοί, με μελιστάλακτη ομιλία και μεταξένια λόγια. Η ψυχή της παρέας, καλαμπουρτζήδες, καταφερτζήδες και γενναιόδωροι. Άνθρωποι με μόνιμο το χαμόγελο στα χείλη και περίσσια καλοσύνη.
Με θυμώνει το αίμα στο χαρτί, με εκνευρίζει η ροή και το γεγονός πως δεν μπορώ να σταματήσω αυτό το βιολογικό γεγονός. Κάθε μήνα τα ίδια, ένας μπελάς
Προσεκτικά στοιβαγμένα, συμμετρικά τοποθετημένα στη θέση τους. Επιμελώς ονοματισμένα, χαρακτηρισμένα και επιλεγμένα το καθένα για το μοναδικά ιδιαίτερο περιεχόμενο του. Ξεχωρισμένα κουτάκια ανά κατηγορία και διαλεγμένα με περισσή
Υπάρχει άραγε άνθρωπος που δεν θέλει το καλύτερο, το περισσότερο, το ανώτερο; Υπάρχει άνθρωπος που δεν παλεύει για να κερδίσει, να αποκτήσει, να κατακτήσει όσα ποθεί; Ναι, όλοι
Ώρα αιχμής, το τρένο ήταν γεμάτο, η ζέστη σχεδόν ανυπόφορh και η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Πρόσωπα καλυμμένα με μάσκες, όλοι με μια οθόνη στα χέρια ή κοιτούσαν αδιάφορα εδώ
Έλα εδώ, κάτσε λίγο κοντά μου. Άραξε. Για πες μου, πώς είσαι; Αληθινά πώς είσαι; Όχι αυτά που λες στους γύρω και προσπαθείς να τους πείσεις. Στις μέρες
Σ’ έναν κόσμο που έμαθε να πουλάει και ν’ αγοράζει με πειραγμένη ζυγαριά, σ’ έναν κόσμο που θεωρείται “μαγκιά” να προσβάλεις, να πληγώνεις, να πικραίνεις, σ’ έναν κόσμο
Κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα, δουλειά, παιδιά, σπίτι κ ένα σωρό υποχρεώσεις που μας έχουν κουράσει. Υπάρχουν όμως πολλά μικρά και καθημερινά πράγματα που μπορούν να μας φτιάξουν
Κάποτε είχα ένα όνειρο, που κάποια στιγμή έγινε πραγματικότητα. Τώρα κατάλαβα πως ήταν μια απλή επιθυμία, γι’ αυτό πλέον ζητάω πολλά από τα όνειρά μου, επιλέγω τι είναι
Άλλη μία μέρα έρχεσαι αντιμέτωπη με τον χειρότερο εφιάλτη σου, άλλη μία μέρα προσπαθείς να τον αποφύγεις. Μοιραία όμως πέφτεις διαρκώς πάνω του. Τις περισσότερες φορές τον αγνοείς,
Μοναξιά είναι να χάνεσαι στον κυκεώνα των σκέψεων, χωρίς να υπάρχει ένα χέρι να σε ανασύρει από το βυθό και να σου δείξει τη στεριά. Μοναξιά είναι να
Η λύπη μεταμφιεσμένη στο πετσί της χαράς, κείτεται εντός μου. Κρυμμένη από την κοινή θέα, απλώνεται διακριτικά. Μεθυστικό το άρωμα του γέλιου, φωτεινό το χαμόγελο της καλοπέρασης και
Χάνεται η γη κάτω από τα πόδια σου, μουδιάζει το σώμα σου, ιδρώνουν οι παλάμες σου και οι σφυγμοί κοντεύουν να σπάσουν, μα ένας κόμπος δένεται στον λαιμό
Στη θάλασσα να ψάξεις να με βρεις. Εκεί, στο απέραντο γαλάζιο. Κάτω στην ακροθαλασσιά, ανάμεσα στον αφρό των κυμάτων θα στέκομαι αγέρωχη, στιβαρή, στολισμένη με τις απότομες πτυχές
Είναι αυτό το αμετάκλητο του θανάτου, που σαν κόμπος στέκεται στο λαιμό και δυσκολεύει την ανάσα σου. Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι που είχες τόσο ανάγκη και το
Σε μια βδομάδα ξημερώνει Μεγάλη Εβδομάδα. Ακούω τα πουλιά να κελαηδούν. Ο ουρανός βαρύς, συννεφιασμένος ακόμα, λες κι ακουμπάει πάνω μας, όλο τον πόνο απ’ το θεϊκό δράμα
View More
