Όταν η ζωή σε παρασύρει με τη δίνη της σε κινούμενο λάκκο, αστραπιαία εμφανίζονται ως δια μαγείας οι «σωτήρες»! Tα αρπακτικά που τρέφονται από τη σάρκα και την ενέργειά σου! Τα άγρια εκείνα θηρία με τα αγγελικά πρόσωπα… Αρχικά, τίποτα δεν προδίδει την μεταλλαγμένη, ύπουλη παρουσία τους εκεί. Ελπίζεις για ένα χέρι Διαβάστε περισσότερα…
Ξυπνάς μες την αισιοδοξία, μες τη χαρά για ζωή και με την πρωινή αυγούλα μαζί με τα τιτιβίσματα των πουλιών από την αυλή, αρχίζουν οι γνώριμοι καθιερωμένοι ήχοι των διαπληκτισμών των παιδιών που ντιντινίζουν στα αυτιά σου «Eσύ φταις!», «Όχι! Εσύ φταις!», «Εγώ το θέλω εκεί!», «Όχι εσύ πήγαινέ το Διαβάστε περισσότερα…
Έμαθα να ζω με ανθρώπους χωρίς νόημα, ψάχνοντας όμως πάντα παράλληλα κάποιον να αγγίξει το μέσα μου. Να σκουπίσει τα πόδια του στο χαλάκι για να μην λερώσει και να μπει μες στη ψυχή μου. Ν’ ανάψει το τσιγαράκι του και να φουμάρουμε μαζί τα λόγια τα ανείπωτα, τις σκέψεις, Διαβάστε περισσότερα…
Η νύχτα βάζει το πέπλο της, οι θόρυβοι απομακρύνονται και η ένταση της ημέρας εξασθενεί. Η σιωπή επιβάλλει τόσο έντονα την παρουσία της, που η απουσία των ήχων γίνεται εκκωφαντική. Η φωτιά στο τζάκι, σιγοκαίει τα πολυκαιρισμένα κούτσουρα, αφήνοντας τα αποκαΐδια στο έλεος της πύρινης φλόγας. Μια χούφτα γκρι σκόνη Διαβάστε περισσότερα…
«Όσο και αν αρνείσαι να δεις την πραγματικότητα, αργά ή γρήγορα, θα χρειαστεί να την αντιμετωπίσεις!». Φοβάσαι, κοιτάζεις δειλά τον καθρέφτη. Παρατηρείς, περιεργάζεσαι προς στιγμήν το πρόσωπο που σε καρφώνει. Ένα πρόσωπο γνώριμο ή και πολλά μαζί. Η αντανάκλαση σου είναι. Μην φοβάσαι, εσύ είσαι… Παλεύεις να σε αναγνωρίσεις. Σε Διαβάστε περισσότερα…
Εκείνες τις στιγμές… Είναι εκείνες οι στιγμές που η μοναξιά σε κατακλύζει από παντού… στέκεται από πάνω σου σαν τέρας έτοιμη να σε κατασπαράξει… όσο και αν πασχίζεις να απαγκιστρωθείς, τόσο πιο πολύ βουλιάζεις στην κινούμενη άμμο της… σε κατακυριεύει… ψάχνεις απελπισμένα διαφυγή… σου τρυπάει το μυαλό, φτάνει μέχρι το Διαβάστε περισσότερα…
Πόσες φορές χρειάστηκε να κουρνιάσεις σε ψεύτικες αγκαλιές, για να γαληνέψει λίγο η ψυχή σου; Σε πόσα κρεβάτια χρειάστηκε να ξαπλώσεις για να πνίξεις τη μοναξιά σου, στο βωμό της φευγαλέας ηδονής; Πόσα σκοτεινά και απροσδιόριστα βλέμματα χρειάστηκε να παραβλέψεις για να καλύψεις μερικώς το απέραντο κενό σου; Σε πόσες Διαβάστε περισσότερα…