Το κάστρο μου απόρθητο! Εισβολείς… Δεν ξέρω αν βρήκαν παράδρομο και μπήκαν ή αν τους άνοιξα εγώ! Τα τείχη μου από χρόνια προσεκτικά κτισμένα, σπιθαμή προς σπιθαμή, τούβλα, λάσπη, τσιμέντο. Το καταφύγιο μου, από τους εισβολείς και τα πυρά τους! Η γυμνή αλήθεια του εαυτού μου, το κέντρο μου, η Διαβάστε περισσότερα…
Μαύρα πουλιά έχουν κουρνιάσει στην ψυχή μου. Οι σκέψεις στροβιλίζουν το μυαλό μου. Ταράσσεται το μέλλον μου και ουρλιάζει το παρόν μου! Χάνω τον κόσμο μέσα στη ζάλη της απουσίας σου και ψάχνω για το φως μου. Το σκοτάδι καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο μέσα μου, με το αραχνοΰφαντο πέπλο Διαβάστε περισσότερα…
Βουλιάζεις στη λιμνοθάλασσα της απογοήτευσης και της λύπης. Υποφέρεις. Δεν μπορείς να αποδεχτείς τον άνθρωπο που αντικρίζεις ξαφνικά μπροστά σου. Δεν είναι ο ίδιος! Δεν γίνεται! Αποκλείεται να άλλαξε τόσο! Φύση αδύνατο! Πίστευες ότι τον ήξερες. Μπορούσες να προβλέψεις την κάθε του κίνηση, την κάθε του σκέψη, την κάθε του Διαβάστε περισσότερα…
Σήμερα επαναστατεί το μέσα μου. Σε σκέφτομαι, ενώ δεν πρέπει. Θέλω ή δεν θέλω; Πρέπει ή δεν πρέπει; Θέλω, αλλά δεν πρέπει… Δεν πρέπει να θέλω, αλλά θέλω. Δεν θέλω να πρέπει, αλλά πρέπει. (Δεν) Πρέπει… Άραγε, πόσες επιθυμίες και πόσες σκέψεις, εγκλωβίζονται σε ένα «πρέπει»; Από Stella
Αγναντεύεις τη θάλασσα, ταξιδεύεις νοερά μαζί της. Το βλέμμα σου καρφώνεται στην οριζοντογραμμή, εκεί που ενώνεται η θάλασσα με τον ουρανό. Η ένωση των δυο απέραντων κόσμων, χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς παρελθόν και μέλλον, μόνο το παρόν, η στιγμή. Ο ήχος από το παφλασμό των κυμάτων σε παρασέρνει και Διαβάστε περισσότερα…
Μόνο εσύ κατάφερες να μπεις στο οχυρό μου! Μόνο εσύ μπορείς να θεραπεύσεις, την πληγωμένη μου καρδιά! Μόνο εσύ μπορείς να χαϊδέψεις τις πληγές μου, να επουλωθούν! Μόνο εσύ μπορείς να διαβείς ελεύθερα στα μονοπάτια της ψυχής μου! Μόνο εσύ μπορείς να αποδεχτείς και να κατανοήσεις τις κρυφές πτυχές του Διαβάστε περισσότερα…
Είναι κάποια βράδια, που οι σκέψεις έρχονται και διεισδύουν με το έτσι θέλω στο μυαλό. Εισβάλλουν στην απραγία της νύχτας και κάνουν θόρυβο. Χορεύουν εκστασιασμένες, στον γνώριμο, ανελέητο ρυθμό τους, διεκδικώντας την αμέριστη προσοχή σου. Μάταια προσπαθείς να ξεφύγεις και να χαλιναγωγήσεις τις ορμές τους. Όσο προσπαθείς να τις κατευνάσεις, Διαβάστε περισσότερα…
Ξενέρα! Το συναίσθημα της εποχής. Ξενέρα, ξενερώνω, ξε-νερώνω… Σαν εκείνο το παλιό, ακριβό κρασί, που κρατούσες σκονισμένο στην κάβα σου, για να το απολαύσεις σε μια ειδική περίπτωση και μόλις το άνοιξες, τη στιγμή που περίμενες να νιώσεις την μεθυστική κι αρωματική του γεύση στον ουρανίσκο σου, γεύεσαι την νερωμένη Διαβάστε περισσότερα…
Σε θυμάμαι τότε, όταν πρωτοανέβηκες στο σανίδι. Ντρεπόσουν, έτρεμες, ένιωθες ότι η σκηνή θα σε ρουφήξει στη δίνη της. Σε παρέσυρε όμως το μεγαλείο της δόξας, προσπάθησες σκληρά και τα κατάφερες. Με τον καιρό, αργά και σταθερά, έμαθες να μπαίνεις στο πετσί του ρόλου. Η ηθοποιία σου αποδείχτηκε καθηλωτική, μάγεψες Διαβάστε περισσότερα…
Υποκρισία είναι, όταν συστηματικά κουτσομπολεύεις και κατακρίνεις ασύστολα τις ζωές των άλλων, καμουφλάροντας και αποσιωπώντας για λίγο, έτσι τα λάθη και την έκβαση της δικιάς σου ζωής. Υποκρισία είναι, όταν πλασάρεις διαφορετικά προσωπεία ανάλογα με τον άνθρωπο, τη κατάσταση για το συμφέρον που αποσκοπείς. Υποκρισία είναι, να χειραγωγείς και να Διαβάστε περισσότερα…
Μέσα στα μονοπάτια της σιωπής συνάντησα εσένα, ξανασυστήθηκα με εμένα, εξελίχθηκα, αγάπησα και ερωτεύτηκα. Εκεί κάπου ένιωσα τυχερή και ευγνώμων, εξελισσόμενη σε καλύτερο άνθρωπο, αφήνοντας τα προσωπεία και τους τίτλους, διαγράφοντας το παρελθόν και γράφοντας το παρόν και το μέλλον μαζί σου. Η σιωπή, είναι εκείνη η στιγμή που σπάνε Διαβάστε περισσότερα…
Πάντα με συνέπαιρναν οι άνθρωποι που έχουν σκοτεινή πλευρά, μια βαθιά πληγή που παλεύει να επουλωθεί. Το βλέμμα το αγέρωχο, με το βάθος της θλίψης μέσα του, να τους κατακλύζει το μυαλό… Άνθρωποι μονάχοι, αλλά και τόσο δυνατοί! Με τη σκιά της μελαγχολίας να τους περιλούζει και να κρύβει το φως τους… Διαβάστε περισσότερα…