«Έχει καταντήσει μάστιγα πια, αυτές οι χωρισμένες να κυκλοφορούν ελεύθερες στην κοινωνία μας! Δεν φτάνει που δεν κατάφεραν να κρατήσουν το έτερον ήμισυ, δεν φτάνει που δεν στάθηκαν
Ψηλή, εντυπωσιακή με μαύρο, μακρύ μαλλί, καλόκαρδη, ευγενική, έξω καρδιά, με χωρισμένους γονείς και δύσκολα παιδικά χρόνια. Εκείνος, ο κλασσικός άντρας, στυγνός και επιτυχημένος επιχειρηματίας. Είχε εκείνο το
Έκτακτο παράρτημα! Ειδοποίηση στα social media, it’s a match! It’ s a date, διαδικτυακό ραντεβού στη βράση! Ψηλός, γαλανομάτης, με αναλογίες κορμιού Brad Pitt και βάλε (αχχχχ!). Ωραία
Το τέταρτο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας, το μοναδικό αγόρι και φυσικά το πιο παραχαϊδεμένο. Μεγαλωμένο στοργικά από τις τρεις αδερφές του, αλλά κυρίως από την μάνα. Ο μοναχογιός,
Δεν είμαι τέλεια! Ούτε κατά διάνοια! Προσπάθησα δεν λέω, επιδίωξα πολύ να φτάσω στα πρότυπα που προστάζει η κοινωνία και ο περίγυρος, από τις πρώτες κιόλας στιγμές της
Άνθρωποι χαρούμενοι και φωτεινοί, με μελιστάλακτη ομιλία και μεταξένια λόγια. Η ψυχή της παρέας, καλαμπουρτζήδες, καταφερτζήδες και γενναιόδωροι. Άνθρωποι με μόνιμο το χαμόγελο στα χείλη και περίσσια καλοσύνη.
Προσεκτικά στοιβαγμένα, συμμετρικά τοποθετημένα στη θέση τους. Επιμελώς ονοματισμένα, χαρακτηρισμένα και επιλεγμένα το καθένα για το μοναδικά ιδιαίτερο περιεχόμενο του. Ξεχωρισμένα κουτάκια ανά κατηγορία και διαλεγμένα με περισσή
ΦΤΟΥ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΩ 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10…. Φτου και βγαίνω… Ένα παιδί μετράει με κλειστά τα μάτια σε μια γωνιά, με το μέτωπο ακουμπισμένο σε έναν τοίχο, μέχρι τα υπόλοιπα παιδιά
Πόσο μακρινά φαντάζουν όλα… Τίποτα δε θυμίζει πια το παρελθόν. Σαν αχνές κουκίδες πια από ψηλά οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μας και αποκαíδια στάχτες οι
Welcome, welcome! Κάπου εδώ πετάγονται βεγγαλικά και χειροκροτήματα. Κρίμα που η οθόνη του υπολογιστή δεν αφήνει το μεγαλείο της στιγμής να φανεί. Και ναι, είσαι εδώ σε εκείνο
Μοναξιά είναι να χάνεσαι στον κυκεώνα των σκέψεων, χωρίς να υπάρχει ένα χέρι να σε ανασύρει από το βυθό και να σου δείξει τη στεριά. Μοναξιά είναι να
Η ώρα πλησιάζει 21:00. Περιμένω την καλή μου νεράιδα να έρθει να με σουλουπώσει για το σημερινό πάρτι του πρίγκηπα (όχι πως έχω ανάγκη, ένα μικρό ρεκτιφιέ για
Η λύπη μεταμφιεσμένη στο πετσί της χαράς, κείτεται εντός μου. Κρυμμένη από την κοινή θέα, απλώνεται διακριτικά. Μεθυστικό το άρωμα του γέλιου, φωτεινό το χαμόγελο της καλοπέρασης και
Στη θάλασσα να ψάξεις να με βρεις. Εκεί, στο απέραντο γαλάζιο. Κάτω στην ακροθαλασσιά, ανάμεσα στον αφρό των κυμάτων θα στέκομαι αγέρωχη, στιβαρή, στολισμένη με τις απότομες πτυχές
Δεν έχω ιδέα τι θέλω να γράψω, τι σημασία έχουν οι λέξεις για σένα, τι θέλω να σου μεταφέρω, τι να σου πω και τι θες να ακούσεις.
Έχω πολλά νεύρα! Είμαι στην τσίτα! Μου τη δίνουν όλα! Εκνευρίζομαι, αντιδρώ. Κουνάω το πόδι με νεύρο κάτω και μουρμουρίζω ακατάπαυστα, αλλά τουλάχιστον με ρυθμό. Νιώθω σαν τον
Δύσκολες και ποικίλες οι σχέσεις των ανθρώπων. Οι περισσότερες δυσνόητες και καθ’ όλα λειτουργικές. Σχέσεις των άκρων, του ύψους και του βάθους. Σχέσεις καθημερινής τρέλας της διπλανής πόρτας.
Και οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους. Θηράματα των ίδιων τους των εαυτών, με θύτη τον ανεξέλεγκτα διαδεδομένο ιό. Αδιέξοδη επιλογή η απομόνωση. Σφραγισμένες πόρτες, εγκλωβισμένες ψυχές. Λιγοστοί
Τα παιδιά, η χαρά της ζωής, η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, η αναβαθμισμένη εκδοχή των ενήλικων εαυτών μας. Το μεγαλύτερο επίτευγμα και άθλος κάθε γονέα. Το θαύμα εκείνο
Σημείο μηδέν, η συνάντηση των βλεμμάτων για πρώτη φορά. Δύο κόσμοι ενωμένοι σφιχτά και στοργικά στο δικό τους σύμπαν. Κρυμμένοι ήλιοι φανερώνονται, φωτεινοί γαλαξίες λάμπουν στον δικό τους
View More
