[Γράφει η Despina Alice Paulson] Συμπερίληψη, γι’ αυτή θα σας πω. Χωρίς πολλές σοφίες. Απλά. Αυτό που κάνει κάποιες σχέσεις να αντέχουν ουσιαστικά στο χρόνο, είναι η συμπερίληψη. Τι είναι αυτό; Είναι κάτι που έχει ξεχαστεί. Είναι η ικανότητα να κάνεις το εγώ και το εσύ, “εμείς”! Εμείς, μαζί, χέρι-Continue Reading
Λοιπόν; Αντέχει το συναίσθημα στο χρόνο; Αντέχει. Αν το τρέφεις, αν το δέντρο της αγάπης το ποτίζουν δυο, αντέχει. Θα σας πω κι άλλα μεγαλεπίβολα αν με αφήσετε, αλλά όχι γιατί δεν θα μιλήσουμε για την περίπτωση των δύο, αλλά του ενός! Εκείνου που νιώθει μόνος του. Για το συναίσθημαContinue Reading
Τι έγινε; Γιατί τέτοια μούτρα αυγουστιάτικα; Αδειούλες έρχονται, διακοπούλες έρχονται, φεγγαράδα πλησιάζει με μια πανσεληνάρα ναααα με το συμπάθιο. Δεν σε καταλαβαίνω. Γιατί είσαι έτσι; Τι; Πού θα πας μόνος σου; Παντού μπορείς να πας! Παντού και να μη δίνεις και λογαριασμό σε κανένα. Τι; Αυτά είναι για τα ζευγάρια;Continue Reading
Κυριακή μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Ο καιρός είναι ανοιξιάτικος και προσφέρεται για βόλτες. Ο σπανίως άπλετος χρόνος μου είναι η πεμπτουσία της βόλτας μου, παρέα με την φωτογραφική μου μηχανή. Για μια φωτογράφηση για ένα διαγωνισμό ξεκίνησα και άρχισα να περιδιαβαίνω τους δρόμους του Μεταξουργείου. Καθώς βάδιζα, άκουσα μιαContinue Reading
“Να ‘ταν ο κόσμος μαγικόςπαράδεισος η πλάσηστου φεγγαριού το τάσικαφές βαρύς γλυκός…” Η φωνή της Γαλάνη γέμιζε το δωμάτιο και η Πέπη κοντοστάθηκε για να ακούσει. Έκλεισε τα μάτια της κι έφερε εικόνες μπροστά της. Εικόνες των φίλων που τη συνόδευαν χρόνια τώρα και πότε στα εύκολα, πότε στα δύσκολα,Continue Reading
Ο έρωτας δεν είναι συναίσθημα καθώς πρέπει. Προφανώς! Ένα σκανταλιάρικο, ξεβράκωτο μωρό που πετάει βέλη κι όποιον πάρει ο χάρος είναι! Ίχνος καθωσπρεπισμού! Ίχνος ελέους για το ανυποψίαστο θύμα του! Ξέρετε πολλά μωρά εσείς που να δείχνουν έλεος; Εγώ κανένα! Πόσο μάλλον κι αυτό που είναι και θεούλης… Ένα φτερωτόContinue Reading
Αν ήξερες την δύναμη που χρειάζεται για να διαχειριστώ την ελευθερία που μου δίνεις, πιθανόν να μη μου την έδινες αν λίγο νοιαζόσουν. Λίγο! Υπάρχουν άνθρωποι που την ελευθερία την αντιλαμβάνονται λίγο διαφορετικά και τη σέβονται με το παραπάνω, σεβόμενοι πρώτα τον ίδιο τους τον εαυτό. Μου λες να πετάξω μακριά,Continue Reading
Μια ειδοποίηση περίμενε στο viber για να πάρει το αυτοκίνητο και να αρχίσει να διασχίζει την Αττική οδό με κατεύθυνση το αεροδρόμιο. Ένα επαγγελματικό ταξίδι θα την κρατούσε μακριά απ’ όλα για εύλογο διάστημα και σίγουρα θα αποσυμφόριζε την κατάσταση. Άκουσε το κινητό της να χτυπά. Ήταν η Στέλλα. –Continue Reading
Γύρισες και αποσυντονίστηκες! Μα τι περίμενες; Ότι θα έβρισκες τη στάχτη χωρίς τον φοίνικα; Πλανάσαι! «Άλλαξες!» είπες και προφανώς δεν εννοούσες την εξωτερική μου εμφάνιση. Διέκρινα μια δόση απορίας. Φυσικά και άλλαξα. Μα τι περίμενες; Η ζωή είναι μικρή και τα μαθήματα μεγάλα και πρέπει να τα αφομοιώνουμε γρήγορα. «ΈλαContinue Reading
Τι περιμένετε να ακούσετε; Εννοείται ότι δεν άντεξε! Αν άντεχε, εδώ θα ήμουν να κάθομαι να φιλοσοφώ; Τελικά όταν δυο άνθρωποι βρεθούν, δεν κάνουν βήμα στη σιγουριά, άλμα στην αβεβαιότητα κάνουν. Και εκεί που λένε «είσαι εδώ κι είναι πάντα αυτό αρκετό» εκεί βγαίνει ο Πασχάλης και τους κουνάει τοContinue Reading
“Τι να την κάνεις τη σκιά; Το φως αξίζει να μοιράζεσαι…” Ήταν μεσημέρι όταν το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Κεμάλ Ατατούρκ στην Κωνσταντινούπολη. Η Νέλλη καθόταν στο παράθυρο και κοιτούσε απ’ έξω την Πόλη των Πόλεων να παίζει κρυφτό κάτω από τα μαύρα σύννεφα. “Ωραίος καιρός! Άνοιξη στην Πόλη, ποιοςContinue Reading
Η γιαγιά μου, που ήταν μια γυναίκα αγράμματη, αλλά σοφή, έλεγε «Μέτριο να μην θέλεις ούτε τον καφέ σου! Πόσο μάλλον τις αποφάσεις σου, τα “ναι” σου και τα “όχι” σου!”. Αυτά που θες και που δεν θες, τα ξέρεις σίγουρα από την πρώτη στιγμή που θα κληθείς να τα υποστηρίξεις,Continue Reading
Κάθε δεκαπέντε του Γενάρη η ίδια εικόνα στο καπηλειό του Σταύρου. Μια γυναίκα ψηλή, ξερακιανή, με μια μαύρη πλεξούδα ως την πλάτη και μάτια μαύρα σαν κάρβουνα, ντυμένη στα μαύρα με βράκα και πουκαμίσα και σαλβάρι κι ένα ζευγάρι καφετιά στιβάνια έμπαινε στο μαγαζί. Όλοι την γνώριζαν την Έλλη. ΣτοContinue Reading
Ξύπνησε όταν ο ήλιος είχε πια δύσει. Σηκώθηκε από το κρεβάτι της με νωχελικές κινήσεις και έψαξε στο σκοτάδι να βρει το κινητό της. Δέκα αναπάντητες, οκτώ μηνύματα και απανωτά κουδουνίσματα στο μέσεντζερ. Το ξανάκλεισε και μπήκε στο μπάνιο. Μετά το χθεσινό ξενύχτι δεν ήθελε να δει και να μιλήσειContinue Reading
Στο “γιατί” που πλανάται αναπάντητο πάνω από τα κεφάλια μας, βρήκα την απάντηση. Βρήκα την απάντηση βάζοντας μπροστά αυτό που φοβόμουν. Βρήκα την απάντηση στην απουσία. Όταν έφυγα… Με την απουσία ο άνθρωπος κατανοεί την απώλεια, κατανοεί τον φόβο για το οριστικό και είτε υποτάσσεται, είτε επαναστατεί αναλόγως. Θέλει άντεραContinue Reading
Είναι σπουδαίο αυτό το πιτσιρίκι! Σπουδαίο σας λέω! Απαιτητικό, κακομαθημένο, πότε γελαστό και πότε κλαψιάρικο! Ένα παιδί που άλλοτε κουλουριασμένο κοιμάται στα πουπουλένια του στρωσίδια και χαμογελά στον ύπνο του κι άλλοτε ξυπνάει και κοπανιέται στα κρύα πλακάκια για να του γίνει το χατίρι, για να γυρίσω να το κοιτάξω.Continue Reading
Είσαι εκεί… παλεύεις να είσαι εκεί. Παλεύεις με το μέσα σου, με την ψυχή σου. Υπάρχουν στιγμές που λυγίζεις, αλλά δεν σπας. Είπες “δεν ξαναφεύγω” και ήταν η υπόσχεση που έδωσες πρώτα σε σένα και μετά στον άλλον. Είσαι εκεί με όλους τους όρους μιας συνθήκης ξεκάθαρα περίπλοκης. Είστε εκεί…Continue Reading
Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που ο κάθε άνθρωπος ή τα μπορεί ή δεν τα μπορεί. Ε κι εγώ ένα απ’ αυτά που δεν μπόρεσα ποτέ, ήταν το μάθημα της Χημείας. Πάντα κάτι περίσσευε ή κάτι έλειπε και τα πειράματα πήγαιναν τόσο στο βρόντο, που στο τέλος κατάντησαν πειράγματα! Ήταν πάντοτε συγκλονιστικήContinue Reading