Κάθε δεκαπέντε του Γενάρη η ίδια εικόνα στο καπηλειό του Σταύρου. Μια γυναίκα ψηλή, ξερακιανή, με μια μαύρη πλεξούδα ως την πλάτη και μάτια μαύρα σαν κάρβουνα, ντυμένη
Ξύπνησε όταν ο ήλιος είχε πια δύσει. Σηκώθηκε από το κρεβάτι της με νωχελικές κινήσεις και έψαξε στο σκοτάδι να βρει το κινητό της. Δέκα αναπάντητες, οκτώ μηνύματα
Στο “γιατί” που πλανάται αναπάντητο πάνω από τα κεφάλια μας, βρήκα την απάντηση. Βρήκα την απάντηση βάζοντας μπροστά αυτό που φοβόμουν. Βρήκα την απάντηση στην απουσία. Όταν έφυγα…
Είναι σπουδαίο αυτό το πιτσιρίκι! Σπουδαίο σας λέω! Απαιτητικό, κακομαθημένο, πότε γελαστό και πότε κλαψιάρικο! Ένα παιδί που άλλοτε κουλουριασμένο κοιμάται στα πουπουλένια του στρωσίδια και χαμογελά στον
Είσαι εκεί… παλεύεις να είσαι εκεί. Παλεύεις με το μέσα σου, με την ψυχή σου. Υπάρχουν στιγμές που λυγίζεις, αλλά δεν σπας. Είπες “δεν ξαναφεύγω” και ήταν η
Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που ο κάθε άνθρωπος ή τα μπορεί ή δεν τα μπορεί. Ε κι εγώ ένα απ’ αυτά που δεν μπόρεσα ποτέ, ήταν το μάθημα της
