Με κοιτάς με την άκρη του ματιού, το φρύδι σηκωμένο κι αρχίζεις τον πρόλογο… Τα ξέρεις όλα, το δείχνεις και το φωνάζεις. Έχεις μια γνώμη για όλα τα

Θυμάμαι ιστορίες και γελάω… Δίπλα στην πηγή, με άφθονο νερό κι όμως συνωστιζόμασταν, έσπρωχνε ο ένας τον άλλον κι έπειτα βρεγμένοι γελούσαμε όλοι μαζί κι αγκαλιαζόμασταν. Σκηνικό λες

Έλα φίλη μου, καταλόγισέ μου όλες τις ενοχές σου. Ας γίνω εγώ, ο καθρέφτης των ανεκπλήρωτων στη ζωή σου. Έλα αγαπημένε, ρίξε πάνω μου όλο το βάρος των

-Πόσο καιρό έχω να σε δω! Πώς είσαι; -Μια χαρά! Εσείς όλα καλά; Ναι, ναι! Θα τα πούμε οπωσδήποτε! Χαθήκαμε βρε! Πάρε κανένα τηλέφωνο! Τις πρώτες φορές που

Αναρωτιέμαι πώς φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο που πρέπει κάποιος να φταίει… Αγάπησες λιγότερο, ζήλεψα περισσότερο, έπεσα σε παγίδες γλυκές στο κοινό μας μονοπάτι ή μήπως κατά βάθος

Από παιδί είχα την τύχη να γεννηθώ σε τόπο με θάλασσα. Κάθε που μαυρίζει ο κόσμος γύρω, σε κείνη καταφεύγω και σαν μάνα παρηγορήτρα με ηρεμεί. Τις ώρες

“Άγγελος επί γης / Ρωγμή στον χρόνο” της Στέλλας Σωτήρκου. Δυο διηγήματα με άρωμα μιας άλλης εποχής… Αγορά του βιβλίου μέσω messenger και από το site του εκδοτικού

Η κούραση της μέρας με καθηλώνει. Παλεύω να βρω κουράγιο ν’ ανταπεξέλθω. “Πρέπει να σηκωθείς! Έχεις τόσα να κάνεις σ’ αυτή τη ζωή!” παρακινώ τον εαυτό μου. Τα

Νοτισμένα τα πάντα. Η παραλία σχεδόν έρημη. Περπατώ στο ψιλόβροχο και χαμογελώ. Όμορφη αίσθηση να ’σαι μόνος, κάποιες μέρες, κάποιες ώρες έστω, εσύ κι ο καλύτερός σου φίλος,

Μετά την κατάνυξη των Άγιων ημερών, επιστρέφω στην καθημερινότητα. Κι αναρωτιέμαι, μήπως είναι η ώρα να γίνουμε λίγο περισσότερο άνθρωποι; Μήπως αυτή τη κάθαρση που μας ανυψώνει, την

Σήμερα θα σας γράψω ένα παραμύθι… Κάποτε ήταν μια κοπέλα που ήταν τόσο ευγενική και πρόσχαρη, λες κι απ’ όπου περνούσε φώτιζε τον τόπο. Οι περισσότεροι της έστελναν

Να ‘ξερες πόσο μου λείπουν οι στιγμές μας! Εκείνες οι μικρές, οι αδιόρατες που κοιταζόμασταν και κρυφογελούσαμε χωρίς να χρειάζεται να πούμε τίποτε. Άλλη αίσθηση είχε το ηλιοβασίλεμα.

Αναρωτιέμαι στα σκοτεινά, πόσο θα ‘θελα να σου μιλήσω, έτσι απλά μόνο να μ’ άκουγες για λίγο. Αλλά μετά προτιμώ τη σιωπή. Κι απ’ τους δυο. Να σε

Ελπίζω να μ’ ακούς τώρα που το φωνάζω πια. Βαρέθηκα να σε περιμένω! Ίσως πριν λίγο καιρό να ‘πεφτα στην αγκαλιά σου και να ονειρευόμουν πάλι, αλλά όλοι

Όσο πλησιάζουν οι Απόκριες, νιώθω ότι οι μάσκες θα με τρομοκρατήσουν για μια ακόμη χρονιά. Στα νιάτα μου μ’ άρεσε κιόλας να τριγυρνώ με περούκες τρελές, να πίνω

Κάποτε έκανα δώρο σ’ έναν τότε αγαπημένο, μια μινιατούρα, ένα λιοντάρι μες στο κλουβί με την πόρτα κλειστή και το κλειδί επάνω. Με μαύρα κάγκελα και το λούτρινο

Ποιος να το ‘λεγε όταν σε γνώρισα, ότι θα ξεπλήρωνα όλα τα λάθη στους έρωτες μιας ζωής μαζί σου; Μαύρο πέπλο σκέπασε κάθε συναίσθημα που ένιωσα εξαιτίας σου.

3,2,1! Καλή χρονιά ολούθε! Καλή χρονιά σ’ αυτούς που πονάνε ψυχή τε και σώματι. Να νιώσουν την αγάπη και το φως της ελευθερίας.  2022 λοιπόν (μήπως είναι δίσεκτο;

Να προσποιηθώ ότι είναι όλα καλά; Φυσικά και όχι! Μα με όσο περίσσιο χαμόγελο μου μένει, θα κάνω το εορταστικό τραπέζι και θα μαζέψω τους αγαπημένους τριγύρω. Δεν