Σε μια βδομάδα ξημερώνει Μεγάλη Εβδομάδα. Ακούω τα πουλιά να κελαηδούν. Ο ουρανός βαρύς, συννεφιασμένος ακόμα, λες κι ακουμπάει πάνω μας, όλο τον πόνο απ’ ….
Κατηγορία: -Στέλλα Σωτήρκου-
Η Στέλλα Σωτήρκου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Σχολή Αξιωματικών Νοσηλευτικής στην Αθήνα και μετά σχεδόν τριάντα χρόνια ολοκλήρωσε τον κύκλο της καριέρας της. Έχει τρία παιδιά. Σπούδασε στη σχολή αγιογραφίας Γεωργιάδη στη Θεσσαλονίκη για τρία χρόνια. Μετά την εκπαίδευσή της στο Τμήμα Δημιουργικής Γραφής στη Χ.Α.Ν.Θ., συμμετείχε στο συλλογικό μυθιστόρημα “Σταγόνες Ζωής”. “Ρωγμή στον Χρόνο” είναι το πρώτο της προσωπικό βιβλίο.
-Μα είναι πιο μικρό, δεν το βλέπεις; επιμένεις-Και τι σημασία έχει;-Πώς θα βολευτούμε εδώ πέρα; Κι όλα αυτά τα έπιπλα;-Καιρός να κάνουμε ξεκαθάρισμα! Δεν ζούμε ….
Έρωτας σε αναμονή. “Μ’ ακούτε; Σας συνδέω αμέσως!”. Και κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ. Ίσως το πιο όμορφο συναίσθημα για τον εαυτό μας, είναι τελικά ….
Γιατί ζητάς από μένα συγνώμη; Είναι το στερεότυπο, θα πει κάποιος. Όχι φίλε μου, το από καρδιάς έχει σημασία. Νιώθεις ότι έφταιξες; Γιατί μες στο ….
Νοσταλγία που με πιάνει σε κάτι απλές κατά τ’ άλλα μέρες… Πρωταπριλιά των σχολικών μου χρόνων. Το εθιμοτυπικό της φάρσας και να ξεγελάσεις τον άλλον, ….
Εγώ δεν είμαι απ’ αυτό τον κόσμο, το ξέρεις ή μόνο εγώ το ζω; Δεν την μπορώ την μιζέρια, την κακία, το Εγώ. Ταξιδεύω αλλού, ….
-Μα γιατί θα φύγεις κορίτσι; -Γιατί δεν αντέχω άλλο εδώ! -Και πού θα πας, εσύ που έζησες χρόνια στην πρωτεύουσα; -Στο νησί μου! Στον τόπο ….
Προσπάθησα ν’ αντισταθώ. Να μην ανοίξω τις πύλες της καρδιάς. Αλλά δεν τα κατάφερα. Λες και μ’ ένα μαγικό σου άγγιγμα τις διέλυσες. Κι απλώθηκε ….
Τι είπες; Ψυχολογικά; Τι ψυχολογικά φίλε; Μας δουλεύεις; Τι θα πει αυτό; Μήπως τα ‘χασες; Εσύ που έπιανες την πέτρα και την έστυβες; Και δεν ….
“Έλα πιο κοντά” σου λέω. Τι ζητάμε; Μια παρέα. Έτσι να πούμε λίγο τα εσώψυχά μας, ν’ ακουμπήσουμε σ’ έναν ώμο, να ριχτούμε σε μια ….
“Άργησα πολύ! Θα προλάβω;” αναρωτιέμαι. Το λεωφορείο τρέχει μανιασμένο τις πρώτες πρωινές ώρες. Όλοι εργαζόμενοι, με θλιμμένη όψη και μερικοί νέοι που παραπαίουν απ’ το ….
Σε κοιτάζω σκυφτό να τακτοποιείς τα απομεινάρια του μαγαζιού. Σαν να πέρασε ο χρόνος επάνω σου κι άφησε την χαρακιά του απότομα. –Γέρασα, σου λέω, ….
Κοιτάω την ώρα και με τρελαίνει το χτυποκάρδι. Λίγο έμεινε… στο ψιθύριζα τόσο καιρό! Και μια γέφυρα νοητή στήθηκε ανάμεσά μας. Μία να σε πλησιάζω ….
-Πότε θα έρθεις; προσπαθώ να κρύψω την αγωνία στη φωνή μου -Σύντομα… απαντάς προβληματισμένος. Καταλαβαίνω. Παλεύεις με όλα τα θεριά και συ. Το νιώθω. Αλλά ….
“Ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα…” ψιθυρίζω. Μέσα απ’ τις γρίλιες παλεύει να μπει λίγο φως. Τεντώνομαι νωχελικά και… αρχίζει η μάχη! Οι σκέψεις που πλημμυρίζουν ….
Αγκιστρωμένη πάνω σου, στο τραγουδάω. Μ’ αγκαλιάζεις πιο σφιχτά κι ένα δάκρυ κυλά. Πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια; Πάλιωσε το παλτό… Ψάχνω στις τσέπες και ….
Πόνος. Ψάχνω στο λεξικό για την ετυμολογία, έτσι για να το διασκεδάσω και λίγο! Βρίσκω “είναι η δυσάρεστη αίσθηση που συνήθως προκύπτει από ένα πολύ ….
Άσε με να αναπνεύσω! Πνίγομαι, το καταλαβαίνεις; Είναι σαν μια μέγγενη να με σφίγγει! Ως πότε; Φτάνει! Χρειάζομαι οξυγόνο, χρειάζομαι αλήθεια. Όχι πια ψέματα. Κατέρρευσαν ….
Κι άρχισες να μιλάς για προτεραιότητες, “Πρέπει να κάνεις αυτό” και “Πρέπει να κάνεις εκείνο”… Κι εγώ σε κοιτούσα κι ήθελα να σου πω μια ….
Το κρύο τσουχτερό. Στο χώρο ακουγόταν μόνο ο ήχος του κλιματιστικού. Αγκομαχούσε ν’ αποδώσει λίγη ζέστη όλη νύχτα. Τζαμαρία πέρα ως πέρα στην Μονάδα. Μια ….