Μήπως σ’ ένα όνειρο, το κάποτε που ήμασταν μαζί να μας γνέφει από μακριά; Πίστεψέ με, δεν ήθελα να ανοίξει ούτε χαραμάδα απ’ την πόρτα που κλείσαμε πίσω

Παρ’ όλο το γκρίζο τοπίο, η κλεψύδρα του χρόνου μετρά λίγο ακόμη μέχρι την πιο όμορφη γιορτή του χρόνου. Την Γέννηση, τη λύτρωση, την κάθαρση. Σαν να αχνοφαίνεται

Στεκόσουν εκεί αμίλητος, σοβαρός, με την ωριμότητα του άντρα που πιστεύει στον εαυτό του. Το βλέμμα σου με κάρφωνε όλη νύχτα. Αναμετριόμασταν. Η φίλη μου να παραμιλά “Mακριά

Πικρό το θέμα, αλλά πέρα ως πέρα αληθινό. Βλέπεις, είναι κι αυτές οι φιλίες που έχεις ξοδέψει τόση ψυχή και χρόνο, που αρνείσαι να δώσεις τέλος όταν πρέπει.

-Φθινοπώριασε κιόλας; Τι αέρας κι αυτός! -Ναι φίλη! Να βγάλουμε έξω τα αγιοδημητριάτικα! -Είσαι τελείως τρελή! Εδώ ο κόσμος καίγεται! -Και τι να κάνω δηλαδή; Να μείνω μέσα

Τρέχω να σε προλάβω σκέψη μου, μα όλο με προδίδεις. Στέκομαι στον καθρέφτη και παλεύω να δω πού είναι το ψέμα. Μόνο χαμόγελο εισπράττω. Το ξέρω ότι κάπου

Σε προκαλώ να έρθεις! Και μην το διανοηθείς καν ότι θα περιμένω σαν ήσυχη γατούλα στο σπίτι να φανείς. Έλα να με βρεις! Κάνε κάτι στη ζωή σου

Μου λείπεις; Μα όχι! Δεν μπορεί να σου λείψει κάτι που φαντάστηκες! Όνειρα και ιστορίες γεμάτες ερωτικό τρόμο. Γλύκα της στιγμής, με συνοδεία ένα πένθιμο ταμπούρλο με χίλιες

Μάτια μου, έτσι όπως φθινοπωριάζει έρχονται πιο έντονα οι μνήμες. Είναι σαν να γεύομαι το φιλί σου μες στη ψύχρα και να κουμπώνω στην αγκαλιά σου. Μίσεψες νωρίς,

Έχω βρεθεί στη θέση σου παιδί μου, βέβαια ήταν διαφορετικές οι συνθήκες… Θυμάμαι να κοιτάζω το ψηλό κτίριο του σχολείου και ν’ ατενίζω ένα κομμάτι κρυμμένο ουρανό. Ατέλειωτες

Αλήθεια είναι, είμαι καλός ακροατής. Θα σε κοιτάξω στα μάτια και θα καταλάβω την ψυχή σου. Θα νιώσω ακόμα κι αυτά που δεν λες, πίσω απ’ τις κουβέντες

Ξέφτισε κι αυτό το καλοκαίρι. Μια ψευδαίσθηση ο χρόνος. Πώς το περίμενα! Πόσα ονειρευόμουν να κάνω! Με κοιτούσες με την άκρη του ματιού και μου ‘λεγες “Θα χαθούμε

Άλλαξες, αλλάξαμε κι οι δυο. Μα εγώ πιο πολύ από σένα. Χαρακώθηκα. Πήγα στο μέτωπο κι επέστρεψα. Κι αυτή η γνώση της μάχης και της ήττας, δεν ξεκολλά

Κάθε καλοκαίρι περιμένω να φανείς. Έχει γίνει ρουτίνα τα τελευταία χρόνια. Πετάω από πάνω μου υποχρεώσεις και καθημερινότητα κι εκείνες οι μέρες είναι αφιερωμένες σε σένα. Σ’ αγκαλιάζω

Τάχα τι θα μείνει σ’ αυτή τη ζωή; Φτάνει, μην το σκέφτεσαι πια. Μα… μου πήρε χρήματα, με χρησιμοποίησε, με απάτησε, με ταλαιπώρησε, με βασάνισε… αυτός, αυτή, συγγενείς,

Μες στην πόλη γυρίζω. Όχι, δεν είναι άδεια. Είναι κατάμεστη από κόσμο, φωνές, τουρίστες. “Ήρθαν κι αυτοί…” μονολογώ. Μύρισε καλοκαίρι. Το καλοκαίρι που καρτερούσαμε κι όλο μας ξέφευγε.

Σκάλισα μες στη ψυχή μου το όνομά σου “ελευθερία”. Κι ήρθες εσύ και το μουτζούρωσες με τα χρώματα της υποταγής. Το μόνο που ήθελα ήταν να αφεθώ στην

Ίσως να μην ήταν μόνο η εποχή με όλη την γραφικότητά της, η αιτία. Ίσως να ήταν τα δικά μου μάτια τα εφηβικά, που μέσα τους γιγαντωνόταν το

Σαν κεραυνός χτύπησε η είδηση την οικογένεια. -Χωρίζεις; Πώς τολμάς; -Αν δεν το κάνω, θα πάω στο ψυχιατρείο! Κι έμεινα εκεί, στο λαβωμένο σπίτι, να μαζεύω τα κομμάτια

Ξέρεις, εκείνη την ώρα την μυστηριακή του ηλιοβασιλέματος, να σε κρατάω απ’ το χέρι και να ζήσω μια συναυλία μαζί σου. Να μου χαμογελάς και να σιγοτραγουδάμε αυτά