Είσαι εκεί, πάντα εκεί. Ο πατέρας, η φιγούρα που με καθορίζει απ’ τη γέννησή μου. Δεν φλυαρείς. Με κοιτάζεις μόνο και καταλαβαίνεις πώς είμαι. Χθες είπα πολλά. Ίσως

Έλα εδώ, κάτσε λίγο κοντά μου. Άραξε. Για πες μου, πώς είσαι; Αληθινά πώς είσαι; Όχι αυτά που λες στους γύρω και προσπαθείς να τους πείσεις. Στις μέρες

Σπαρταράει ο κόσμος. Ψάχνει να βρει μια θέση κάτω απ’ τον ήλιο. Γεμάτα τα καφέ και τα ταβερνάκια. Πιάνω θέση και τους παρατηρώ. Γέλια, δυνατές φωνές. Θέλουν να

Προχτές ήμουν σ’ ένα καφέ της παραλίας, που έβλεπα τον ήλιο να παιχνιδίζει μέσα απ’ τα δέντρα. Και τότε άρχισαν να περνάνε παρέες – παρέες μπροστά μου. Οι

-Μην κλαίς κορίτσι μου! Αυτοί πρέπει να βάλουν μαύρα γυαλιά. Δεν αντέχουν το φως σου! -Ναι μάνα, αλλά ξέρεις… πώς το ‘λεγες κάθε φορά; -Σου δίνουν ψίχουλα και

Να ‘ξερες πόσο σ’ αγαπάω! Δεν νομίζω ότι θα το άντεχες! Βλέπεις, από ήπιους ανθρώπους δεν περιμένεις τόσο πάθος. Κι όμως! Υπάρχει! Κρύβεται εκεί δα, πολύ καλά όμως…

-Έλα, κάτσε λίγο εδώ να τα πούμε. Τόσο καιρό έχω να σε δω. Πώς είσαι; -Καλά λέω, αλλά… -Πάντα θα υπάρχει ένα “αλλά”. Ξέρεις, τότε στα ‘χα δώσει

Ίσως αν ζούσα λίγο ανάμεσα στα ροδοπέταλα της ψυχής, ν’ αναπνεύσω, να ευωδιάζει παντού, ίσως και να μπορούσα να ξεφύγω απ’ το μαύρο πέπλο του τρόμου της βιοπάλης.

Δεν επιτρέπω σε κανέναν να παραβιάζει τις πύλες της ψυχής μου. Ακόμα κι ο νους μου, δεν θέλω να τριγυρνά σε σένα. Δύσκολο ακούγεται, αλλά όχι δεν είναι!

Σε μια βδομάδα ξημερώνει Μεγάλη Εβδομάδα. Ακούω τα πουλιά να κελαηδούν. Ο ουρανός βαρύς, συννεφιασμένος ακόμα, λες κι ακουμπάει πάνω μας, όλο τον πόνο απ’ το θεϊκό δράμα

-Μα είναι πιο μικρό, δεν το βλέπεις; επιμένεις-Και τι σημασία έχει;-Πώς θα βολευτούμε εδώ πέρα; Κι όλα αυτά τα έπιπλα;-Καιρός να κάνουμε ξεκαθάρισμα! Δεν ζούμε για τον καναπέ,

Έρωτας σε αναμονή. “Μ’ ακούτε; Σας συνδέω αμέσως!”. Και κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ. Ίσως το πιο όμορφο συναίσθημα για τον εαυτό μας, είναι τελικά ένα “μπράβο ρε

Νοσταλγία που με πιάνει σε κάτι απλές κατά τ’ άλλα μέρες… Πρωταπριλιά των σχολικών μου χρόνων. Το εθιμοτυπικό της φάρσας και να ξεγελάσεις τον άλλον, σ’ όλο του

Εγώ δεν είμαι απ’ αυτό τον κόσμο, το ξέρεις ή μόνο εγώ το ζω; Δεν την μπορώ την μιζέρια, την κακία, το Εγώ. Ταξιδεύω αλλού, σ’ άλλη διάσταση.

Προσπάθησα ν’ αντισταθώ. Να μην ανοίξω τις πύλες της καρδιάς. Αλλά δεν τα κατάφερα. Λες και μ’ ένα μαγικό σου άγγιγμα τις διέλυσες. Κι απλώθηκε το φως μέσα

Τι είπες; Ψυχολογικά; Τι ψυχολογικά φίλε; Μας δουλεύεις; Τι θα πει αυτό; Μήπως τα ‘χασες; Εσύ που έπιανες την πέτρα και την έστυβες; Και δεν μπορείς τώρα ν’