Έχω βρεθεί στη θέση σου παιδί μου, βέβαια ήταν διαφορετικές οι συνθήκες… Θυμάμαι να κοιτάζω το ψηλό κτίριο του σχολείου και ν’ ατενίζω ένα κομμάτι κρυμμένο ουρανό. Ατέλειωτες

Αλήθεια είναι, είμαι καλός ακροατής. Θα σε κοιτάξω στα μάτια και θα καταλάβω την ψυχή σου. Θα νιώσω ακόμα κι αυτά που δεν λες, πίσω απ’ τις κουβέντες

Ξέφτισε κι αυτό το καλοκαίρι. Μια ψευδαίσθηση ο χρόνος. Πώς το περίμενα! Πόσα ονειρευόμουν να κάνω! Με κοιτούσες με την άκρη του ματιού και μου ‘λεγες “Θα χαθούμε

Άλλαξες, αλλάξαμε κι οι δυο. Μα εγώ πιο πολύ από σένα. Χαρακώθηκα. Πήγα στο μέτωπο κι επέστρεψα. Κι αυτή η γνώση της μάχης και της ήττας, δεν ξεκολλά

Κάθε καλοκαίρι περιμένω να φανείς. Έχει γίνει ρουτίνα τα τελευταία χρόνια. Πετάω από πάνω μου υποχρεώσεις και καθημερινότητα κι εκείνες οι μέρες είναι αφιερωμένες σε σένα. Σ’ αγκαλιάζω

Τάχα τι θα μείνει σ’ αυτή τη ζωή; Φτάνει, μην το σκέφτεσαι πια. Μα… μου πήρε χρήματα, με χρησιμοποίησε, με απάτησε, με ταλαιπώρησε, με βασάνισε… αυτός, αυτή, συγγενείς,

Μες στην πόλη γυρίζω. Όχι, δεν είναι άδεια. Είναι κατάμεστη από κόσμο, φωνές, τουρίστες. “Ήρθαν κι αυτοί…” μονολογώ. Μύρισε καλοκαίρι. Το καλοκαίρι που καρτερούσαμε κι όλο μας ξέφευγε.

Σκάλισα μες στη ψυχή μου το όνομά σου “ελευθερία”. Κι ήρθες εσύ και το μουτζούρωσες με τα χρώματα της υποταγής. Το μόνο που ήθελα ήταν να αφεθώ στην

Ίσως να μην ήταν μόνο η εποχή με όλη την γραφικότητά της, η αιτία. Ίσως να ήταν τα δικά μου μάτια τα εφηβικά, που μέσα τους γιγαντωνόταν το

Σαν κεραυνός χτύπησε η είδηση την οικογένεια. -Χωρίζεις; Πώς τολμάς; -Αν δεν το κάνω, θα πάω στο ψυχιατρείο! Κι έμεινα εκεί, στο λαβωμένο σπίτι, να μαζεύω τα κομμάτια

Ξέρεις, εκείνη την ώρα την μυστηριακή του ηλιοβασιλέματος, να σε κρατάω απ’ το χέρι και να ζήσω μια συναυλία μαζί σου. Να μου χαμογελάς και να σιγοτραγουδάμε αυτά

Σε βλέπω να μεγαλώνεις και χαίρομαι παιδί μου. Γελάς και νιώθω να λάμπει ο ήλιος. Αλλά κι ένα τσίμπημα στην καρδιά. Ότι σε λίγο καιρό κι εσύ θ’

Κάθεσαι απέναντι και με κοιτάς. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Λίγο το ένα, λίγο το άλλο… Ο χρόνος ο αδηφάγος τα τρώει όλα, τα ροκανίζει. Ίσως ήμασταν κι οι

Ετοιμάζομαι γρήγορα κι ανάμεσα απ’ τις δουλειές, συναντιόμαστε για ένα γρήγορο καφέ. -Πολύ καιρό είχαμε να τα πούμε κορίτσι! -Ξεχάσαμε και πώς είναι! λες και γελάς -Τι νέα;

Άσε με στις σελίδες της ζωής να χαθώ. Να προσπερνάω τον πόνο, να μην νιώθω το δάκρυ. Μόνο στην αγκαλιά σου να χωθώ, αυτή μου ‘λειψε πιο πολύ

Είσαι εκεί, πάντα εκεί. Ο πατέρας, η φιγούρα που με καθορίζει απ’ τη γέννησή μου. Δεν φλυαρείς. Με κοιτάζεις μόνο και καταλαβαίνεις πώς είμαι. Χθες είπα πολλά. Ίσως

Έλα εδώ, κάτσε λίγο κοντά μου. Άραξε. Για πες μου, πώς είσαι; Αληθινά πώς είσαι; Όχι αυτά που λες στους γύρω και προσπαθείς να τους πείσεις. Στις μέρες

Σπαρταράει ο κόσμος. Ψάχνει να βρει μια θέση κάτω απ’ τον ήλιο. Γεμάτα τα καφέ και τα ταβερνάκια. Πιάνω θέση και τους παρατηρώ. Γέλια, δυνατές φωνές. Θέλουν να

Προχτές ήμουν σ’ ένα καφέ της παραλίας, που έβλεπα τον ήλιο να παιχνιδίζει μέσα απ’ τα δέντρα. Και τότε άρχισαν να περνάνε παρέες – παρέες μπροστά μου. Οι

-Μην κλαίς κορίτσι μου! Αυτοί πρέπει να βάλουν μαύρα γυαλιά. Δεν αντέχουν το φως σου! -Ναι μάνα, αλλά ξέρεις… πώς το ‘λεγες κάθε φορά; -Σου δίνουν ψίχουλα και