Ένα παιδί είναι κάθε σχέση. Ένα παιδί που φοράει δυο παπούτσια φθαρμένα, αθλητικά, με τα κορδόνια τους λυμένα. Τον καθένα από τους δυο. Και μοιάζει έτσι η ψυχή

Περίεργο πράγμα το μυαλό. Χρόνια τώρα προσπαθώ να καταλάβω πώς λειτουργεί και πάντα με εκπλήσσει. Συνειδητά, ξέρει και καταλαβαίνει πολλά πράγματα. Τα αναγνωρίζει, αλλά δυσκολεύεται να τα αποδεχθεί.

Κάποτε περπατούσαμε χέρι χέρι και κοιτουσαμε αγκαλιά τον ίδιο ουρανό ψάχνοντας για πεφταστέρια. Μα ήρθαν σύννεφα και τα έκρυψαν και δεν τα ‘δαμε ποτέ να πέφτουν. Ξέραμε όμως

Ένα καλοκαίρι κι αυτό ήταν. Κοιτάζω τις φωτογραφίες που έβγαζα και θυμάμαι… Θυμάμαι την κάθε αίσθηση, στην κάθε στιγμή. Εκείνο το βήμα μου που δεν πατούσε ακριβώς στη

Και να ’μαι ξανά από την αρχή! Σε ένα ταξίδι που βρέθηκα να κάνω σε καινούρια αγκαλιά! Σε ένα νέο κεφάλαιο, σε ένα άγραφο βιβλίο… Πόση μαγεία αλήθεια

Εγώ το κάθε σου ξέσπασμα το βάφτιζα «κακιά στιγμή» και εσύ μου χρέωνες ό,τι ποτέ δεν είχα κάνει. Πόσο άδικα μου φέρθηκες! Τα έβαλα με τους δαίμονές σου,

Χαίρομαι όταν έρχεται το βράδυ, όταν βυθίζομαι σε ύπνο βαθύ, γιατί τότε σκέφτομαι ότι η ψυχή μου απελευθερώνεται από τα δεσμά του σώματός μου και αλητεύει ελεύθερη, μηδενίζει

Σου παραδόθηκα άνευ όρων. Ψέματα… έναν όρο μόνο έβαλα, να με αγαπάς αληθινά. Και δεν τον κράτησες. Με γέλασες. Και αυτό το παράπονο θα το κουβαλάω πάντα στην

Δε θέλω άλλο χειμώνα! Θέλω να βγει ο ήλιος ζεστός και οικείος. Να μου γυμνώσει τα μπράτσα και τα πόδια, να με κάνει να μπω στο πρώτο πλοίο