“Έπιασα πάτο!” λες και απογοητευμένος χαμηλώνεις βλέμμα, κορμί και ψυχή κι είσαι έτοιμος να παραδοθείς. Νιώθεις πως δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει τρόπος ανατροπής, κλείνεις τα μάτια κι

Τι βάσανο κι αυτό, κάθε φορά που κάποιος σου φέρεται άσχημα ή σκάρτα, να ψάχνεις να βρεις το δικό σου “φταίω” και ν’ αυτομαστιγώνεσαι αλύπητα! Τι βάσανο κι

Την αγάπησες την μοναξιά σου, μέσα της γνώρισες ποια είσαι και σε πίστεψες. Τ’ αγάπησες τα σκοτάδια σου, μέσα τους λύγισες, πόνεσες, μάτωσες, πέθανες κι αναστήθηκες αμέτρητες φορές.

Ένας έρωτας που κανείς απ’ τους δυο μας δεν περίμενε να τον χτυπήσει με τα βέλη του. Ένας έρωτας που μας βρήκε απροετοίμαστους και κατάφερε να μπει στις

Δεν είναι ο έρωτας μόνο δυο όμορφα μάτια κι ένα λαμπερό χαμόγελο. Δεν είναι ο έρωτας οι τέλειες αναλογίες και οι καλοσχηματισμένοι κοιλιακοί. Γιατί ο έρωτας, ο αληθινός

Σαν τόσους άλλους κι εσύ. Ένας απ’ το πλήθος, όσο κι αν πλασάρεις τον εαυτό σου σαν κάτι διαφορετικό. Κόπια του συνόλου. Καμία διαφορά, όσο κι αν στολίζεις

Πώς να ταιριάξεις σ’ αυτόν τον κόσμο ψυχή μου; Σ’ αυτόν τον κόσμο που η πουστιά θεωρείται εξυπνάδα, η προδοσία μαγκιά και το ψέμα κανόνας; Πώς να ταιριάξεις

Σαν σήμερα γνωριστήκαμε, θυμάσαι; Σούρουπο, κοντά στη θάλασσα όταν για πρώτη φορά ενώθηκαν τα βλέμματά μας. Μια δήθεν τυπική χειραψία, ένα συγκρατημένο “χαίρω πολύ” και δυο ζευγάρια μάτια

Κοίτα που αρκεί ένας μόνο άνθρωπος, για να ανατρέψει την κοσμοθεωρία σου. Κοίτα που αρκεί ένας μόνο άνθρωπος, να σε κάνει να αμφισβητήσεις όσα πίστευες μέχρι πριν εμφανιστεί.

Σ’ όλα τα μάτια που με κοιτάζουν, κρύβονται τα δικά σου. Σε κάθε αγκαλιά που μέσα κλείνομαι, νιώθω τα χέρια σου. Το κάθε ξένο άγγιγμα, έχει κάτι από

Ένα από αυτά τα βράδια κι αυτό, που μόνη, καθισμένη στο σκοτάδι αναπολώ παλιές στιγμές, χαϊδεύω παλιές πληγές, νοσταλγώ αναμνήσεις και χαμένα όνειρα… Πόσο αλλιώς είναι όλα! Πόσο

Τι κι αν δεν σ’ έχω συνεχώς στο πλάι μου; Τι κι αν δεν μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας; Τι κι αν χανόμαστε κατά καιρούς; Εσύ πάντα εκεί, με

Κι ίσως κάποτε με μια προδοσία από εκεί που δεν το περίμενες κι μ’ ένα “άρον άρον, σταύρωσον αυτον”, με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκες μ’ έναν σταυρό στην πλάτη

Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις. Δύσκολο να καταφέρεις να βρεις έναν άνθρωπο με τον οποίο να μπορείς να συνεννοηθείς, αλλά κυρίως να μπορείς να εμπιστευτείς. Δύσκολο να “κουμπώσεις” με

Παράξενο δεν είναι; Εσύ εκεί κι εγώ εδώ, μετά από τόσα “σ’ αγαπώ”, μετά από τόσες αγκαλιές, μετά από τόσα κοινά ηλιοβασιλέματα. Μετά από τόσες υποσχέσεις, τόσα όνειρα,

Περίεργα πλάσματα είμαστε οι άνθρωποι! Αυτή η ανακούφιση που γεμίζει την ψυχή μας όταν τελειώνει μια ιστορία που δεν μας έκανε ευτυχισμένους, πώς το μυαλό την κάνει γλυκιά

Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, συζητούσαμε με τις 3 τότε κολλητές μου, πως όταν μεγαλώσουμε θα αγοράσουμε μια πολυκατοικία με 4 ορόφους και θα ζούμε όλες μαζί με τις

Δύσκολα ή εύκολα, επέλεξες να δώσεις τέλος σ’ αυτή τη σχέση. Μετά από σκέψη ή εν βρασμώ ψυχής, βρόντηξες την πόρτα κι άφησες πίσω σου αναμνήσεις, υποσχέσεις, όνειρα,

Ναι ξέρω, ποτέ δεν τα πήγαινες καλά με τις ημερομηνίες και τις επετείους. Θυμάμαι που παιχνιδιάρικα στα θύμιζα κάθε φορά κι εσύ δήθεν αδιάφορα έλεγες “τι σημασία έχει;”,

Είναι αλήθεια τόσο απλό να παραμυθιαστείς; Είναι τόσο απλό να πέσεις έξω; Είναι τόσο απλό να παραπλανηθείς; Φταίει που εμπιστεύεσαι εύκολα; Φταίει που παρά τα όσα έχεις ζήσει,