Απλώνω το χέρι χωρίς φόβο. Μαζεύω ψιχάλες βροχής στη χούφτα μου. Θέλω να νιώσω… Πόσο θέλω να νιώσω εκείνο το άγγιγμα της βροχής! Να γίνει νερό, να ταξιδέψει

Πλησιάζω. Όλο και πλησιάζω. Ένα βήμα τη φορά. Το βλέμμα μου βυθίζεται μέσα στο δικό σου. Βαριανασαίνω. «Είσαι το κέντρο του κόσμου. Mόνο εσύ…» νιώθω να σου φωνάζει

Μέσα στην ιστορία αυτή, κρύβεται η στιγμή που έζησα όλη μου τη ζωή. Οι αληθινοί έρωτες ίσως να είναι εκείνοι που δεν βρήκαν ποτέ το δικό τους δρόμο

Μου είχε πει ότι είμαι η γυναίκα της ζωής του. Μεγάλωσα με το να μην πιστεύω ποτέ στα μεγάλα λόγια. Για εμένα η ιστορία της ζωής μου μοιάζει

Πόσα συναισθήματα μπορεί να κρύβει μία ταπεινή λέξη; Δώσε εσύ την απάντηση στον εαυτό σου, γιατί το «συγγνώμη» ήταν πάντοτε μία λέξη αξίας. Μία λέξη που κουβαλάει μαζί

Πίστευα πάντοτε ότι οι σχέσεις των ανθρώπων θα μπορούσαν να είναι ιδανικές. Μία βαθιά ρομαντική ψυχή που τα βήματα της αιωρούνταν πάνω από την άπιαστη ευτυχία. Ο χρόνος

Τα σημάδια λένε πως προέρχονται από μικρές ή μεγάλες πληγές που σε στοιχειώνουν, έτσι δεν είναι; Πώς μοιάζουν αλήθεια αυτά τα σημάδια; Αν μου έλεγαν σήμερα να μπορέσω

Το τσιγάρο αποτελεί το δικό μου τρόπο διαφυγής. Τις περισσότερες φορές ίσως στα μάτια μου να αποτελεί τη μόνη λύση είτε για να ξεφύγω από κάποιο προβληματισμό μου,

Γνωστό το άρωμα της. Τόσο γνωστό που αρχίζει να περνάει από τα ρουθούνια σου απαρατήρητο πια, σαν να μη σου ξυπνάει καμία αίσθηση. Αρκετά γνώριμη μυρωδιά πλέον. Υπάρχουν

Δε φοβήθηκε ποτέ να τσαλακωθεί. Η εικόνα της πάντα ερχόταν τελευταία στη λίστα των προτεραιοτήτων της. Δεν την ενδιαφέρει αν θα πετύχει το μανικιούρ, ούτε θα σκάσει αν

Τα πράγματα κάπως σοβάρεψαν. Έψαξα και έμαθα. Πρώτα για μένα και έπειτα για εμάς. Όλα τα δείγματα έδειχναν ότι εμείς, εδώ και καιρό είχαμε χάσει την επικοινωνία. Κάτι

Αλήθεια πόσα χρόνια έχουν περάσει; Θυμάσαι ή είναι τόσα, ώστε έχουν κάνει τη διαδρομή των αναμνήσεων, ξεχασμένο δρόμο στο υποσυνείδητο σου; Είναι περίεργο το πώς η μνήμη χαράζει

Όσο και αν διακρίνω τον εγωκεντρισμό του παιδιού μου στην πορεία της ζωής του, μου είναι δύσκολο να καταλάβω ότι ο εγωκεντρισμός ενός παιδιού ουσιαστικά ξεκινάει από τον

ΕΣΥ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗ ΘΛΙΨΗ ΝΑ ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΠΛΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ… «Μαμά… είμαι ένα παιδί σαν

Μάγκα μου ξεπροβάλει μπροστά σου και στα δικά σου μάτια απομονώνεται η δική της αγγελική όψη, αφήνοντας τον περίγυρο να κινείται σε αργούς ρυθμούς, που θυμίζουν slow motion

Εκεί που οι ματιές συναντιούνται. Εκεί να έρθεις να με βρεις. Έλα να μιλήσουμε για απωθημένα. Από εκείνα, που δύσκολα ξεπερνιούνται. Στροβιλίζουν μερόνυχτα στο μυαλό σου και είναι

Οι όρκοι αγάπης είναι βαρύ φορτίο, που θέτουν όρια υψηλών προδιαγραφών. Οι σιωπές είναι ακόμα βαρύτερο, που καταπιάνονται μέσα από υγρά βλέμματα την ώρα που το τέλος έρχεται