Οι άνθρωποι ξεχνάνε…
Ξεχνάνε όσα έκανες για εκείνους.
Είναι επιλεκτικοί στη μνήμη τους.
Ξεχνάνε και προχωράνε στις ζωές τους.
Αφήνουν πίσω στιγμές και όνειρα.
Όνειρα που χάθηκαν σε μια στιγμή από εγωισμό και περηφάνια.
«Οι άνθρωποι ξεχνούν ό,τι έκανες για εκείνους, μα ποτέ δεν ξεχνούν πώς τους έκανες να αισθανθούν». Είναι αλήθεια.
Μια λέξη και κάτι μέσα σου σπάει. Η μνήμη παίρνει φωτιά και αναμοχλεύει το παρελθόν. Εικόνες, γέλια, χαρές, έρωτας; Και η πληθώρα των συναισθημάτων κάνει ουρά μπροστά στα μάτια του νου. Σαν να ζεις εκείνη τη στιγμή. Σαν να βρίσκεσαι εκεί, τόση μεγάλη η έντασή της που σε παρασέρνει!
Οι άνθρωποι ξεχνούν, σκάβουν τόσο βαθιά μέσα τους και θάβουν συναισθήματα και στιγμές για πρόσκαιρες απολαύσεις.
Τώρα μπορεί να μην το καταλαβαίνουν. Μπορεί να νιώθουν μια ηρεμία, μια ελαφρότητα. Μα οι εξωτερικές συνθήκες δε θα τους προσφέρουν ποτέ την επάρκεια που ζητούν. Θα τους δίνουν σε μικρές δόσεις κάποια ψίχουλα, που θα τα λογιάζουν σαν ολόκληρο καρβέλι ψωμί.
Κι όταν ο καιρός περάσει, θα καταλάβουν πως δεν έχει σημασία τελικά τι έκαναν, πώς το έκαναν, με ποιον το έκαναν.
Θα αρχίσουν να αναρωτιούνται αν όντως είναι ευτυχισμένοι, αν όντως νιώθουν πληρότητα, αν όντως βρίσκονται εκεί που θα ήθελαν να είναι. Και πιστέψτε με, κάπου εκεί βαθιά μέσα τους, ξέρουν. Ξέρουν κι ας φόρεσαν τα δανεικά κόκκινα γυαλιά τους. Ξέρουν καλά πως κάτι κλωτσάει. Ξέρουν καλά πως κάτι δεν ταιριάζει στην πραγματική εικόνα που ήθελαν να φτιάξουν, να αποδείξουν ότι αξίζουν, να ζήσουν.
Οι άνθρωποι δεν είναι μαριονέτες.
Τα σχοινιά δεν μπορούν να ρυθμίζονται σύμφωνα με τα δικά τους θέλω και πρέπει.
Γι’ αυτό και επιλέγεις να τα κόψεις.
Έτσι απλά.
Να σκοτώσεις ελπίδες και οτιδήποτε άλλο συνεχίζει να ζει μέσα από εκείνους.
Γιατί, όση αγάπη σου είχαν, κατάφερες και την πήρες μαζί…
Αικατερίνη Χριστοδούλου
https://oneirwnpenes.blogspot.com/