Πώς έγιναν οι άνθρωποι τόσο γρήγορα οι αναμνήσεις μας;

Και έρχεται η στιγμή που όλα κάνουν το κύκλο τους, κάποιοι φεύγουν ή κάποιοι μένουν. Οι άνθρωποι χάνονται, είτε μας μένουν σαν μια ανάμνηση, κάποια κομμάτια σπάζουν μέσα μας και ό,τι νομίζαμε ότι είναι μόνιμο, έχει αλλάξει πλέον. Βλέπεις έτσι είναι η ζωή, τη μια σε χάνει, την άλλη πάλι σε ξαναβρίσκει. Σαν το σκοτάδι της νύχτας και σαν το πρώτο φως της ημέρας. Το ξέρω, νοσταλγείς πολύ για εκείνες τις στιγμές που πέρασες όμορφα με αυτούς ανθρώπους, που δεν σε ένοιαζε το αύριο, ούτε το μετά, αλλά ούτε και το σήμερα. Είχες μεγάλη χαρά, μα και αγνότητα, ότι κανείς δεν θα σου τη έκλεβε ή τουλάχιστον έτσι πίστευες. Πέρασαν οι μέρες που τα βραδιά ξενυχτούσες με τη παρέα σε ένα μπαράκι, σε κάτι μαγαζιά και απλά περνούσες αξέχαστα τις νύχτες σου, γεμάτες γέλιο και ελπίδα, πέρασαν οι μέρες που ο πρώτος έρωτας ήταν η πρώτη και η τελευταία σου σκέψη πριν κοιμηθείς, πέρασαν οι μέρες όπου οι άνθρωποι γύρω σου φαίνονταν απίστευτοι, τέλειοι, ξέγνοιαστοι και χαμογελαστοί. Πέρασαν μήνες και χρόνια όπου ζουσες τη στιγμή περισσότερο από τώρα, δεν υπήρχε τίποτα που να μην σε ενθουσίαζε. Ξέγνοιαστη και τρυφερή, ζέστη σαν τη λιακάδα, όμορφη και αξέχαστη, αυτή ήσουν.