Πόσο μεγαλύτερα από τον άνθρωπο είναι κάποια πράγματα… Όλο και κάτι γίνεται, σε εσένα ή γύρω σου, για να σου υπενθυμίσει πόσο ευάλωτοι είμαστε. Ασταθείς, όσο κι αν παρασυρόμαστε από μια ψευδαίσθηση ισχύος και ελέγχου. Μικρή η ισχύς μας, μικρός και ο έλεγχός μας πάνω στην ζωή. Η ανατροπή ανασαίνει ακριβώς πίσω από το αυτί μας, σε κάθε μας βήμα. Δεινά, απώλειες, πόνος ψυχής ή σώματος… Το απρόβλεπτο που έρχεται και γκρεμίζει τον κόσμο που γνώριζες. Κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει αν δεν βιώνει κάτι παρόμοιο. Κι εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις μια δοκιμασία που δεν είναι πάνω στο πετσί σου. Γιατί το βίωμα δεν είναι μεταδοτικό…
Βλέπεις, ακούς. Θέλεις να εκφραστείς, κάτι να πεις, να ενθαρρύνεις. “Περαστικά”, “κουράγιο”, “υπομονή”, “όλα θα φτιάξουν”, “λυπάμαι πολύ”… Λέξεις και φράσεις που μοιάζουν τόσο φτωχές, σχεδόν κούφιες, ακόμα κι αν τις εννοείς μέσα από την καρδιά σου. Ίσως γι’ αυτό κάποιες φορές οδηγείσαι ενστικτωδώς στην σιωπή. Με προσεκτικές κουβέντες και μικρές πράξεις προσπαθείς να σηκωθείς και να σηκώσεις τους γύρω σου. Μα πότε δεν θα πάψουμε να μένουμε έκθαμβοι από την ομορφιά και την ασχήμια της ζωής. Άλλοτε χάνουμε τα λόγια μας από την χαρά, άλλοτε από την απόγνωση. Και η ορμή της ζωής συνεχίζεται αδιάκοπα…
StavRoula