Λένε όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, απλά καμιά φορά ονειροβατούμε ή εθελοτυφλούμε και πιστεύουμε ότι υπάρχει το “για πάντα” που μας κρατάει ενωμένους μέχρι το θάνατο. Ίσως πάλι δεν εθελοτυφλούμε, αλλά εκείνη την ώρα που το ξεστομίζουμε αυτό το “για πάντα”, το εννοούμε μέσα από τη ψυχή μας. Είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα όμως, που δεν ξέρουμε μετά από καιρό αν θα είναι τόσο δυνατά, όπως εκείνη την στιγμή που τα νιώθουμε. Είναι ένα ψέμα που έχουμε πιστέψει κατάβαθα και ελπίζουμε το κάθε δευτερόλεπτο, το κάθε λεπτό της ώρας ότι δεν θα αλλάξει κάτι. Ακόμα και ο μεγάλος τραγουδιστής του έρωτα, Πάριος, είπε κάποτε ότι “έχω τραγουδήσει το μεγαλύτερο ψέμα” (για πάντα μαζί). Μα η ζωή θέλοντας και μη, συνεχίζεται…
Μπορεί να κράτησε λίγο το “μαζί” μας, αλλά μας σημάδεψε ανεξίτηλα. Μπορεί οι δρόμοι μας να διασταυρώθηκαν για λίγο, αλλά σημασία έχει ότι ενώθηκαν οι ζωές μας. Έστω αυτό το μικρό διάστημα, μάθαμε πράγματα ο ένας από τον άλλον. Ακόμα και οι πληγές που χαράξαμε αμοιβαία ο ένας στον άλλον, μπορεί να μην έκλεισαν για πάντα, αλλά μας δείχνουν τα σημάδια ότι πέρασαν από τη ζωή μας άνθρωποι που μας έδωσαν νόημα και σκοπό. Γιατί όλοι κάτι έχουμε να διδαχθούμε, κάτι να προσφέρουμε.
Τα σημάδια ανεξίτηλα στη ψυχή, να μας θυμίζουν τα λάθη μας κι ως πιο ώριμοι στη συνέχεια της ζωής μας, να προσπαθήσουμε να μην τα επαναλάβουμε. Σε ένα σιωπηλό δρόμο λοιπόν περπατήσαμε κάποτε παράλληλα. Αφήσαμε τα λόγια να κάνουν κουμάντο και μας όρισαν τη πορεία μας. Μείναμε σε κοινούς, παράλληλους δρόμους, συνοδοιπόροι για λίγο. Μας ένωσε μια διασταύρωση, αλλά μετά μας χώρισε το αντίθετο ρεύμα για πάντα…
Joanna Sou