Υπάρχουν στιγμές που το σώμα σου δεν ακολουθεί την ψυχή σου. Σαν πλαστική, φουσκωτή κούκλα, που σε κάθε βήμα της εκπνέει τον εναπομείναντα αέρα. Κάθε βήμα και μια κραυγή. Κάθε βήμα και μια εκπνοή αγανάκτησης. Κάθε βήμα και πιο ελαφριά, ώσπου τσαλακώνεσαι και πέφτεις. Γίνεσαι ένα με τη γη γύρω σου, γίνεσαι αόρατη. Δεν είναι κακό να κυκλοφορείς σαν «φάντασμα», έχει και τα καλά του. Από το να υποκρίνεσαι σε έναν ψεύτικο κόσμο που το μόνο που έχει σημασία είναι το «φαίνεσθαι», ναι το προτιμώ.
Δεν έχεις δύναμη, ακούς, ακούς μα δυσκολεύεσαι να αρθρώσεις την όποια συλλαβή, την όποια λέξη. Σαν φαγητό που με δυσκολία κατεβαίνει και νιώθεις πως σε πνίγει. Αδικίες; Πολλές… Πώς να μην είναι ο κόσμος άδικος, μου λες… Ματαιώσεις; Άπειρες… Ατομοκεντρικές συμπεριφορές που βρίσκουν πρόσκαιρη ανακούφιση. Ανακούφιση που μετά από λίγο θα γίνει φορτική. Το πρόβλημα εντείνεται και εξελίσσεται, δε σταματάει, δε γιατρεύεται. Η ζωή συνεχίζεται, όπως της επιτρέπουμε εμείς να συνεχιστεί. Ο πόνος ριζώνει, αν τον αφήσουμε να κάνει μια φωλιά μέσα μας. Οτιδήποτε επιτρέπεις, αυτό και θα υπάρχει. Ήρθε η ώρα να ανασάνεις ξανά..
Αικατερίνη Χριστοδούλου
https://oneirwnpenes.blogspot.com/