Κι άντεξα. Και υπέμεινα. Και επέμενα. Κι έδωσα δίχως τέλος, μήτε ζύγι. Σαφώς από αγάπη… κυρίως από την καλή μου καρδιά και ουδέποτε από ανοησία ή κάποιο μαζοχιστικό σύνδρομο. Κι εσύ τίποτα δεν κατάλαβες, τίποτα δεν εκτίμησες, ούτε μέτρησες. Κι εσύ εκμεταλλεύτηκες γιατί γούσταρες, τρελά προφανώς, να νιώσεις λίγο θεούλης. Λησμόνησες ότι όλα αυτά είναι δυσεύρετα. Ξέχασες ότι τίποτα δε χαρίζεται. Δε σκέφτηκες ότι όλα έχουν όρια!
Μπορούσα πάντα να εκδικηθώ. Επέλεξα να μην αλλοιώσω όμως αυτό που είμαι. Διάλεξα να μη λερώσω την ψυχούλα μου. Όλα όμως πληρώνονται εδώ, το κάνει ο όποιος Θεός, η όποια μοίρα, το ίδιο το σύμπαν που χρειάζεται τις δικές του ισορροπίες. Θα έρθει κι η δική σου ώρα λοιπόν. Κι όμως αντί να ικανοποιηθώ, ξέρω πως θα λυπηθώ. Αντί να ευχαριστηθώ, γνωρίζω εκ των προτέρων ότι θα υποφέρω. Δεν ξέρω αν τότε καταλάβεις, μπορεί και όχι! Δεν είμαι σίγουρη αν σε αλλάξει αυτό έπειτα, μα οπωσδήποτε θα κοστίσει. Δεν θα έπρεπε ούτε καρφί να μου καίγεται βεβαίως. Δεν τίθεται έτσι κι αλλιώς θέμα νικητή ή χαμένου σε τέτοιες περιπτώσεις. Μακάρι να νιώσεις αυτά που θα πάθεις. Είθε να μάθεις από όλο αυτό! Εύχομαι να αναθεωρήσεις πολλά.
Όπως και να έχει, δε θα είμαι εγώ ο άνθρωπος που θα δρέψει τους όποιους καρπούς. Δεν θα με αφορά πλέον. Δε θα είμαι ούτε ο άνθρωπος που θα γελά, αλλά σίγουρα δεν θα κλαίει. Κι εγώ δεν θα αλλάξω, μα κάτι θα έχω επίσης μάθει. Ναι, θα πληρώσεις ακριβά και δεν μπορώ να το σταματήσω ακόμη κι αν ήθελα. Δεν είναι εκδίκηση, αλλά δικαιοσύνη. Δεν είναι παιχνίδι, αλλά ζωή. Δεν είναι επιλογή, αλλά μονόδρομος. Δεν ήταν ποτέ ρίσκο, αλλά μόνο αγάπη. Κι όταν χάνει η αγάπη, ακόμη κι αν συγχωρεί, θα πάρει πίσω ό,τι της αναλογεί! Δεν ήξερες, δε ρώταγες;
Θώμη Μπαλτσαβιά