Όπου είπα δεν θα το κάνω ποτέ εγώ αυτό, το έκανα.
Κι όπου γέλασα γιατί το κάνανε οι άλλοι, έκανα κι εγώ το ίδιο.
Μόνο που αυτή την φορά δεν γελούσα, αλλά έκλαιγα.
“Ποτέ μη λες ποτέ” λέει ο κόσμος.
Και πόσο δίκιο έχει.
Για λίγα λεπτά ευτυχίας ρισκάρεις τα πάντα σου.
Σαν να ανοίγει μια πόρτα σε άλλη πραγματικότητα.
Την ζεις, την χαίρεσαι και μόλις βγεις από κει και την κλείσεις, είσαι πάλι αυτή που ξέρουν όλοι, σοβαρή και μετρημένη.
Σαν να παίζεις δυο ρόλους, της ευτυχισμένης και της καθώς πρέπει.
Γιατί καμιά φορά αυτά τα δυο δεν συμβαδίζουν.
Καμιά φορά η ευτυχία βρίσκεται κρυφή στο σκοτάδι.
Και μετά… επιστρέφεις στην καθημερινότητά σου σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Αλλά το μυαλό σου μένει εκεί, σε εκείνη την πόρτα που όταν την ανοίγεις, γελάς και κλαις από χαρά.
Χάνεις την αίσθηση του χρόνου.
Είσαι αλλού, σε άλλη διάσταση.
Είσαι ο εαυτός σου, αγαπάς και αγαπιέσαι.
Ξεχνάς όλους τους προβληματισμούς σου.
Δεν υπάρχει τίποτα εκεί, πάρα εσύ κι αυτός.
Δυο κορμιά που ζουν ενωμένα μόνο εκεί, σ’ αυτήν την πόρτα.
Γιατί έξω απ’ αυτήν, απλά υπάρχουν, εκτελώντας τις βασικές λειτουργίες επιβίωσης.
Κι έτσι ζεις λοιπόν.
Μαθαίνεις και ζεις, μετρώντας στιγμές που σου δίνουν κουράγιο και δύναμη μέχρι να ανταμώσετε πάλι.
Μέχρι να ξαναπάρεις ζωή από τα χείλια του και να γεμίσεις τα πνευμόνια σου με την ανάσα του.
Υπάρχει κανένας λοιπόν από σας να γελάσει γι’ αυτό; Όπως εγώ κάποτε;
Δεν νομίζω, δεν θα σας συμβούλευα.
Γιατί ξέρετε τι λένε… “Ποτέ μη λες ποτέ!”.
Ilona