Έβγαλες από μέσα σου την εξομολόγησή σου, την αγανάκτησή σου. Τόλμησες να μου πεις αυτό που σε βαραίνει εδώ και καιρό. Δεν άντεξες, το έβγαλες από τη ψυχή σου, “Με πνίγεις! Δεν αντέχω άλλο, με ακούς; Δεν αντέχω!”. Κι η αλήθεια είναι ότι κι άλλες φορές μου το έλεγες με τις πράξεις σου, με τη συμπεριφορά σου, απλά εγώ κρυβόμουν πίσω από το δάχτυλό μου. Έκανα υπομονή, σε δικαιολογούσα. Αλλά αυτή τη φορά, ήρθε και ξεχείλισε το ποτήρι. Άνοιξα τα μάτια μου και κατάλαβα, είδα καθαρά την αλήθεια που μόλις μου ξεστόμισες μέσα από τα δόντια σου.
Ένα μικρό σοκ συγκλόνισε όλο μου το είναι. Ένα μούδιασμα, σ’ όλο μου το κορμί. Η καρδιά μου ατάραχη, να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τις λέξεις που μόλις άκουσα. Πότε έφτασες σε αυτό το σημείο, να νιώθεις πνίξιμο από την αγάπη μου, από το νοιάξιμό μου, από τη θέλησή μου να σε φροντίζω; Το ξέρεις πως δεν θέλω κάτι τέτοιο! Ποτέ δεν το ήθελα! Αγάπη δεν σημαίνει να πνίγεις τον άλλον. Αν λοιπόν νιώθεις έτσι για μένα, θέλω να φύγεις από κοντά μου. Να φύγεις μακριά, να νιώσεις όπως επιθυμείς, ελεύθερος. Γιατί αγάπη σημαίνει να αγαπάς τον άλλον, να θέλεις να είναι καλά κι ας είναι μακριά σου.
Επειδή θα είσαι μακριά μου, να ξέρεις δεν θα πάψω να σε αγαπώ, να θέλω να είσαι χαρούμενος κι ας είναι η ευτυχία σου μακριά από μένα. Θέλω να είσαι ελεύθερος, για να δεις μόνος σου καθαρά ότι δεν ήταν πνίξιμο αυτό που ένιωθες, απλά ίσως μια ανάγκη που έσβησε μέσα σου, μια συνήθεια για μένα που βαρέθηκες, που τώρα ίσως πια δεν τη χρειάζεσαι. Αλλά σίγουρα δεν με ένιωσες, δεν με αγάπησες, δεν με πόνεσες, δεν με φρόντισες… Θέλω να είσαι ελεύθερος λοιπόν, για να μπορείς με δική σου θέληση να έρθεις μια μέρα ξανά κοντά μου. Αν με νιώσεις, αν με αγαπήσεις, αν συνειδητοποιήσεις ποτέ τι είναι αγάπη… Θα είμαι εδώ και θα σε περιμένω πάλι πίσω…
Joanna Sou