Σαν ένα δυνατό χαστούκι που προσγειώθηκε στο μάγουλό μου, ένιωσα την απογοήτευση που μου προσέφερες. Κάτι δυνατό, που σκάει, από κει που δεν το περιμένεις. Που σου ταρακουνάει όλο σου το είναι. Άσχημο πράγμα η απογοήτευση. Ειδικά από εκείνους που δεν το περιμένεις. Ειδικά αν με κόπο και επιφύλαξη ξανά εμπιστεύτηκες. Αναρωτιέσαι, άραγε υπάρχουν πλέον άνθρωποι εμπιστοσύνης; Υπάρχουν άνθρωποι που μιλάνε στην ψυχή σου, χωρίς ανταλλάγματα; Χωρίς τον φόβο της απογοήτευσης; Που να μην είναι μόνο καλοί στα λόγια, αλλά να τα εφαρμόζουν και στην πράξη;! Πώς φτάνεις στο σημείο να απογοητεύεσαι ξανά και ξανά; Άραγε δίνεις μεγάλη αξία σε ανθρώπους που δεν το άξιζαν; Μήπως περιμένεις να κάνουν όσα θα έκανες και εσύ για εκείνους;
Πώς θα φυλάξεις την καρδιά σου από δω και στο εξής, χωρίς να αλλάξεις το ποιος είσαι; Γιατί είσαι σπουδαίος και δεν πρέπει να αφήσεις την απογοήτευση να σε αλλάξει. Όχι, δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Κάποιοι θα σε κοροϊδέψουν, κάποιοι θα προσπαθήσουν να σε εκμεταλλευτούν. Μα εσύ έχεις μια καρδιά μάλαμα. Μην τους αφήσεις να στην χαλάσουν. Μην αλλάξεις γι’ αυτούς. Μάθε να προστατεύεις τον εαυτό σου. Να γίνεσαι κάθε φορά πιο δυνατός. Λίγοι είναι αυτοί που θα μπορείς να εμπιστευτείς. Και πάλι, μάθε να κρατάς πάντα κάτι για τον εαυτό σου. Οι άνθρωποι είναι περίεργα όντα, ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα σε πουλήσει.
Να δίνεσαι, αλλά ποτέ ολοκληρωτικά. Και αν αποφασίσεις να δοθείς ολοκληρωτικά, τότε να είσαι προετοιμασμένος ότι μπορεί και να πικραθείς. Μα υπάρχουν στιγμές που αξίζει αυτό το ρίσκο. Αυτή η ανάσα ζωής. Αυτό το λούνα παρκ συναισθημάτων, που σε γεμίζει χαρά, ευτυχία, θλίψη, στεναχώρια. Υπερβολική αγάπη, που ξεχειλίζει από παντού και δεν μπορείς να την διαχειριστείς και ταυτόχρονα πόνος και φόβος. Φόβος, ότι μπορεί και πάλι να απογοητευτείς. Είμαστε περίεργα όντα εμείς οι άνθρωποι. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Άλλοτε τα θέλουμε όλα και άλλοτε δεν θέλουμε τίποτα. Άλλοτε θέλουμε απεγνωσμένα την συντροφιά γύρω μας και άλλοτε βολευόμαστε στην μοναξιά μας.
Εδώ που τα λέμε, χρειάζονται και τα δυο. Είναι ωραίο να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και να μη σε τρομάζει η μοναξιά. Να κάθεσαι να τα λες πού και πού και με τον εαυτό σου, να τον κάνεις παρέα. Να τον προσέχεις, να τον φροντίζεις. Όταν τα έχεις καλά με σένα, είναι πιο εύκολο να ξεχωρίσεις τους σωστούς ανθρώπους γύρω σου και έτσι η απογοήτευση θα είναι όλο και λιγότερη κάθε φορά. Όσο μεγαλώνεις και ωριμάζεις, θα τους ξεχωρίζεις καλύτερα, σχεδόν από μακριά. Η καρδιά σου θα μάθει να σε προστατεύει και θα αισθάνεσαι μια απίστευτη πληρότητα. Οι άνθρωποι που θα έλκεις κοντά σου πλέον, θα είναι συνοδοιπόροι σου, δεν θα είναι μπροστά σου, ούτε πίσω σου. Δεν θα σε κατακρίνουν, δεν θα σε περιμένουν στην γωνία για να δείξουν τα λάθη σου με το δάχτυλο, ούτε θα σε απογοητεύσουν. Θα είναι ακριβώς εκεί, στο πλάι σου και έτοιμοι να σε στηρίξουν σε κάθε δυσκολία. Γι’ αυτό μην αλλάξεις για κανέναν, δυνάμωσε και βρες τα με τον εαυτό σου. Και φύλα την καρδιά σου. Φύλα την καρδιά σου σαν το μεγαλύτερο φυλαχτό του κόσμου!
Έλενα Λουκά