Κι όμως εγώ στο έδωσα, στο χάρισα, μα εσύ δεν πήρες χαμπάρι. Την παραμικρή αξία δεν του έδωσες κι ας σφάδαζε από πόνο και από εγκατάλειψη. Μετράει τόσο λίγο, μα συνάμα αξίζει και τόσο πολύ, του καθενός και της καθεμιάς μας. 21 γραμμάρια, μα εντοιχιζόμενες οι αφίξεις πολυποίκιλτων συναισθηματικών οδών και λεωφόρων, που ίσως και κάποιες να ‘ναι δίχως διεύθυνση και αριθμό. Μια κατάληξη, ένα ταξίδι που ίσως ή και σίγουρα να μην ήταν άλλη, ιδίων γραμμαρίων θα σας πω, αλλά μηδαμινότατης αξίας και ανύπαρκτης ουσίας, να ‘χε βρεθεί στη θέση του στιγματισμού της δικής της μεν υφής, αλλά εκείνη η αφή της, ακόμα και να πονούσε τα λιγοστά γραμμάρια της άλλης.
21 γραμμάρια, μα η δύναμή της τεράστια, η δική της ολότητα και οντότητα να συνιστά απαγορευτικές συνυπάρξεις με άλλες ανύπαρκτες και πάντα με στόχους επικερδείς και καιροσκόπους ασυναίσθητους ιδιωματισμούς της, που την κηρύσσουν ακόμα και μέχρι τώρα, αδαή και πανηλίθια, με λίθινα συναισθήματα και πετρώματα, περιττώματα άφιξης της σαπίλας της και των υγρών αποθεμάτων της κατάληξής της. Κι όμως, στη χάρισα χωρίς δεύτερη σκέψη, ενώ άλλη συνέπασχε με τη δική μου, μα όπως λένε, όταν αγαπάς και ξέρεις πως δε γίνεται να ‘σαι μαζί, την αφήνεις ελεύθερη να βρει το δρόμο της, χωρίς να υποστεί λαβυρινθιακούς σκοπέλους και υφάλους γης, παρά θαλάσσιους και απόκρημνους. Πάραυτα το δώρο που δεν έλαβες τότε και δε θα λάβεις ποτέ, ήταν το μαχαίρι να τη θρυμματίσεις εντελώς και να κάνεις το πάρτι της δικής σου, πάνω στα δικά της αποκαΐδια και συνθλιπτικά κατάγματά της.
Γιατί βλέπεις, τα δικά σας, εγώ με όλη μου τη στοργή και ανθρωπιά σας τα φρόντισα, σας τα γιάτρεψα και ως δικό σας αντίκρισμα, τι στάθηκε; Η απομάκρυνση της δικής μας, μα όντως μαθημένη και δυναμική όπως φρόντισαν κάποιες άλλες για να γίνει, ναι, στέκεται εδώ όρθια και με σύμπραξη και συνοδεία μιας άλλης, ταράζει τα ύδατα των δικών σας μιαρών και μιασμένων πελάγων δυστυχίας, παραμένοντας αληθινές και δεμένες για το πέρας της υπόλοιπης ζωής τους. Τώρα πια δεν έχει ανάγκη να σου δωρίσει το μαχαίρι εκείνο, αφού η λαβή του έχει επικαλυφθεί με αναμνήσεις που αποσκοπεί η ίδια η ψυχή της, να τις εναποθέσει στον Καιάδα των συναισθηματικών καημών και απολιθωμένων πια τοπίων της εκεί τότε υποτιθέμενης τάχα ευτυχίας τους.
Άννα Ζανιδάκη