Τι κι αν είναι συναίσθημα και δε μιλάει; Αφουγκράζεται, πονάει, διψάει, νιώθει, μα πάνω απ’ όλα ίσως και να πεθάνει, να τελειώσει, όταν εμείς την παρατήσουμε και αθετήσουμε απέναντί της όρκους και λογισμούς μας. Αν είχε στόμα σίγουρα θα μας έβριζε, θα μας καμάρωνε, θα μας εκθείαζε, μα πάνω απ’ όλα θα μας τα ‘χωνε, γιατί δυστυχώς δεν αγαπούμε τους εαυτούς μας και μαζί, παρέα με την αγάπη, τον σκοτώνουμε αργά και επιδεικτικά.
Ναι, πεθαίνει και αυτή μαζί με τα όσα της αναλογούν και της αποδίδουν, μα πάνω απ’ όλα με εμάς πρωτεργάτες και κυρίως με μας πρωταγωνιστές, στο να την προστατεύσουμε και πιο πολύ να τη σώσουμε από αρπακτικά. Είτε αυτοί είναι άνθρωποι, είτε και τα συναισθήματα άλλων που δε θέλουν να της συμπεριφερθούν καλά, παρά ασφυκτιώντας στα δικά τους καβούκια και θέτοντας τους εαυτούς τους, σε θυσία άλλων ανεγκέφαλων προσδιορισμών, την σκοτώνουν με τα ίδια τους τα χέρια κι εμείς απλά και μόνο τι κι αν δεν το δεχόμαστε, συμβιβαζόμαστε και ένα παραπάνω, απομακρυνόμαστε διά παντός και για κάθε τι μικρό ή ανούσιο, ουσιαστικό ή μεγάλο επάξιο λόγο.
Ναι, πεθαίνει αν δεν την φροντίσουμε και δε θελήσουμε να την προστατεύσουμε από δικές μας φιλίες, λυκοφιλίες θα σας τις συστήσω, με γνώμονα το κέρδος τους και την πάρτη τους θα σας το συμπληρώσω. Όχι, η δική μας δε θα πεθάνει εύκολα, μα η δική τους δεν πεθαίνει απλά, τη σφάζουν και μοιράζουν τα σφάγιά της στα αρπακτικά δικά τους πουλιά, που καραδοκούν και αχόρταγα απομυζούν τις παραμικρές της υφές και αφές της. Για να μην πεθάνει, πρέπει να υπάρχει ένα ταίρι, ένα ζευγάρι, που ξέρει και τι θέλει και πού αποσκοπούν, στόχοι και σκοποί για την κοινή τους ζωή και διαβίωσή τους, αλλιώς μάταια όλα εκ των ανασφαλών δόσεων της αμηχανίας της σκέψης τους και της ανανδρείας αυτής, δώρον άδωρο!
Άννα Ζανιδάκη