Με νίκησε ο εγωισμός μου, αλλά είμαι εδώ για μια νέα αρχή, για μια νέα γνώση, για μια νέα αλήθεια!

Για ακόμη μια φορά ηττήθηκα… Για άλλη μια φορά, πίστεψα πως μπορώ να σε βάλω στην άκρη, να σε καταχωνιάσω στο πίσω μέρος του μυαλού μου σαν να μην υπάρχεις. Ναι, πραγματικά μπορώ να σε κλείσω σε ένα βαλιτσάκι, μικρό αόρατο του μυαλού μου, να σε κλείσω τόσο βαθιά, παρέα με τις πληγές μου, τις κακές συνήθειές μου, που να νομίζω ότι δεν υπάρχεις πια, ότι σε έχω εξαφανίσει. Αλλά δεν θα αλλάξει κάτι, ξέρω ότι θα μένεις εκεί, σιωπηλός και αόρατος παρατηρητής. Κι εσύ θα είσαι έρμαιο των σκέψεών μου κι εγώ έρμαιο των πράξεων και συμπεριφορών σου.

Φοβάμαι την κάθε στιγμή πώς θα αντιδράσεις. Τι θα πω και τι θα πράξεις. Πώς θα μου συμπεριφερθείς και τι θα πυροδοτήσεις. Κάθε μέρα λέω ότι δεν θα σε αφήσω να κάνεις κουμάντο. Δεν θα επιτρέψω να ξεπεραστούν τα όρια που μου αντιστοιχούν. Μα πόσο ηλίθια είμαι! Πώς ξεχνάω ότι το “εγώ” είναι πιο δυνατό, πιο πάνω από το “εσύ”, πιο πάνω από το “εμείς”; Τόσο ισχυρό που σε κυριεύει στα βάθη της ψυχής σου. Μπορεί ακόμα και να στην ξεριζώσει. Μπορεί να σου φαίνεται υπερβολή, μα όχι, ξεκάθαρα είναι πιο δυνατό από όσο εσύ το υποτιμάς. Γιατί έρχεται μια μέρα και σε βρίσκει κατάμουτρα… Σε κατατρώει, υπερισχύει και δεν αφήνει να βλέπεις καθαρά. Δεν σε αφήνει να σκεφτείς, δεν σε αφήνει να κοιτάξεις πέρα από τον εαυτό σου. Να δεις ότι δεν έχεις πάντα δίκιο, ότι δεν είναι κακό να έχεις άδικο καμιά φορά.

Δεν ταπεινώνεσαι, όταν παραδέχεσαι τα λάθη σου, αλλά όταν είσαι ξεροκέφαλος, κοντόφθαλμος και δεν σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου. Μέσα από τα λάθη σου μαθαίνεις την αλήθεια, λυτρώνεσαι, δημιουργείς, προοδεύεις, εξελίσσεσαι σαν άνθρωπος. Η ταπείνωση έρχεται όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις, παρά μόνο να κερδίσεις. Με την ταπείνωση οδηγείσαι στην αυτογνωσία σου. Με τον εγωισμό στην καταστροφή σου. Άσε στην άκρη τις δικαιολογίες λοιπόν. Πάντα υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος.